Ουίσκι, μόδα είναι θα περάσει;
Guest•Guests
*του Γιάννη Αικατερινίδη
Ομολογώ πως είναι άκρως δελεαστικό να γράφεις ένα κείμενο για ένα διαδικτυακό τόπο όπως το bitterbooze.com που το motto του είναι ‘’όχι & τόσο σοβαρές κουβέντες για το αλκοόλ, το μπαρ και το bartending’’ ειδικά για κάποιον σαν εμένα που ασχολούμαι με το ουίσκι μόνο ερασιτεχνικά.
Όπως λοιπόν λέει και ο σοφός(?) ελληνικός λαός ένα σλόγκαν ισούται με χίλιες λέξεις, για αυτό ακριβώς το λόγο θα προσπαθήσω να περιορίσω τις σκέψεις μου σε αυτά τα ομολογούμενως στενά όρια, ούτως ώστε να μην βγούμε εκτός ορίου λέξεων και σοβαρέψουν επικίνδυνα οι κουβέντες μας.
Όσοι έχετε δει την ταινία, του Matthew Vaughn, ”Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία (The Secret Service)” ίσως θυμάστε την σκηνή που μπαίνει στο δωμάτιο ο ατσαλάκωτος υπερπράκτορας – πολεμική μηχανή της Kingsman και αφού σκοτώσει όλους τους κακούς που κρατάνε αιχμάλωτο το καθηγητή James Arnold, μυρίζει ένα ποτήρι με ουίσκι και λέει γεμάτος άνεση και αυτοπεποίθηση: Dalmore 1962, θα ήταν αμαρτία αν χυνόταν…
Η επιλογή της συγκριμένης φιάλης μόνο τυχαία δεν ήταν αφού σύμφωνα με δημοσίευμα του Τhe Guardian το Σεπτέμβριο του 2011 η συγκεκριμένη φιάλη πουλήθηκε για το αστρονομικό ποσό των 125,000 λιρών (250,000 δολάρια). Ο τίτλος του δημοσιεύματος ανέφερε χαρακτηριστικά: A bottle of Dalmore 62 scotch whisky has been bought for a new world record of £125,000, but even at that price it looks like a good investment(!). Και όλα αυτά το σωτήριο έτος 2011.
Τα επόμενα χρόνια, ακολούθησαν και άλλα άρθρα που αναφέρονταν σε ακριβότερες, πιο φανταχτερές εμφιαλώσεις και όσο εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα σε τέτοια άρθρα, μεγάλο μέρος του αγοραστικού κοινού επηρεάζεται και νιώθει ότι για να πουλήθηκε τόσο μια φιάλη, σίγουρα θα ήταν και καλή.
Βέβαια θα μου πείτε ότι τα εξωφρενικά νούμερα που διαβάζουμε, όπως και το γεγονός ότι κάθε μήνα βλέπουμε και ένα καινούριο δημοσίευμα με κάποιο βαρύγδουπο τίτλο όπως ‘’To ακριβότερο ουίσκι στο κόσμο’’ ή ακόμα χειρότερα κάποιον γευσιγνώστη να βραβεύει ‘’Το καλύτερο ουίσκι στο κόσμο’’ είναι όλα δημιουργήματα ενός ευφάνταστου τμήματος μάρκετινγκ, κάποιου αποστακτηρίου, για να δώσουν υπεραξία στο προϊόν τους.
Δεν θα διαφωνήσω μαζί σας όμως το γεγονός είναι ένα… Το ουίσκι κατά γενική ομολογία γνωρίζει μέρες δόξας. Οι προβολείς εδώ και κάποια χρόνια είναι στραμμένοι πάνω του και αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι για εμάς τους απλούς καταναλωτές.
Βλέπω σιγά σιγά το προφίλ του μέσου καταναλωτή να αλλάζει. Όλο και περισσότερος νέος κόσμος, επιλέγει να ακολουθήσει αυτό το μαγικό ταξίδι στις γεύσεις και τα αρώματα του ουίσκι. Σημεία των καιρών ή μήπως το ουίσκι ήρθε για να μείνει; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά.
Αν ρωτάτε την προσωπική μου άποψη πάνω στο θέμα του ‘’φαίνεσθαι’’ θα σας απαντούσα ότι το βλέπω σαν μια καλοστημένη παγίδα για να αυξηθούν οι πωλήσεις και τίποτα άλλο. Θα προτιμούσα να είμαι στα παπούτσια του νεαρού Ρόμπι από την ταινία ”Το Μερίδιο των Αγγέλων” του Ken Loach, παρά στα παπούτσια του καλοβαλμένου, γεμάτου αλαζονεία και τουπέ πράκτορα της Kingsman.
Νιώθω τυχερός όσον αφορά τη σχέση μου με το ουίσκι γιατί ο δικός μου ο μέντορας, αυτός που μου έβαλε το σπόρο να αρχίσω να ασχολούμαι πιο σοβαρά με το ουίσκι, είναι ένας ξυλουργός από τη Σκωτία που ονομάζεται Stevie Boyle. Όταν λοιπόν πριν από αρκετά χρόνια απολαμβάναμε ένα δράμι στην αυλή του σπιτιού του στο Cumbernauld, με ρωτήσε γιατί πίνω ουίσκι. Εκείνη τη στιγμή περάσαν από το μυαλό μου πάνω από εκατό διαφορετικές απαντήσεις και άρχισα να του λέω για γεύσεις, αρώματα, παλαιώσεις και βαρέλια. Εκείνος απλά κουνούσε το κεφάλι του. Όταν λοιπόν του έκανα και εγώ την ίδια ερώτηση η απάντησή του ήταν αφοπλιστική… ‘’Because it’s fun’’, μου απάντησε και δεν χρειάστηκε να πούμε κάτι άλλο. Απλά συνεχίσαμε να απολαμβάνουμε το ουίσκι που είχαμε στα ποτήρια μας. Όσα χρόνια και αν περάσουν θα θυμάμαι εκείνη τη στιγμή σαν να ήταν χθες. Ίσως αυτό είναι το ουίσκι. Ίσως σε αυτή την απλή φράση κρύβεται όλο το νόημα.
Η έννοια της απόλαυσης του ουίσκι
Το ουίσκι φτιάχτηκε για να περνάμε καλά και να ερχόμαστε λίγο πιο κοντά. Κατά τη ταπεινή μου άποψη, είναι ίσως ο ιδανικότερος καταλύτης για να δημιουργεί παρέες και εκεί βρίσκεται όλη η ουσία του.
Η βιομηχανία μεταλλάσσεται σε κάτι καινούριο, παράξενο. Οι μεγάλες εταιρείες φτιάχνουν αποστακτήρια που σου δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκεσαι στη Disneyland και στο τέλος, δεν σε αφήνουν να βγάλεις μια φωτογραφία στο εσωτερικό τους για να μην γίνει όπως λένε καμία έκρηξη…
Επίσης δεν μπορώ να μην σχολιάσω το γεγονός ότι αρκούν δυο Γιαπωνέζικα [日本語] ιδεογράμματα και ένα limited edition στην ετικέτα για να εκτιναχθεί η τιμή μια φιάλης. Και αυτά τα λέω εγώ που αυτοπροσδιορίζομαι ως ένα από τα μεγαλύτερα θύματα του μάρκετινγκ και κυνηγάω τις παράξενες και ιδιαίτερες εμφιαλώσεις όπως κυνηγούσε ο Indiana Jones το Άγιο Δισκοπότηρο στη τελευταία σταυροφορία!
Σίγουρα ζούμε σε μια μεταβατική εποχή όσον αφορά το αγαπημένο μας απόσταγμα. Καινούριοί ανεξάρτητοι εμφιαλωτές ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια με εξαιρετικές εμφιαλώσεις, νέα αποστακτήρια ανοίγουν, παλιά αποστακτήρια αλλάζουν χέρια και κοιμισμένοι γίγαντες ξυπνάνε με άγνωστες προθέσεις.
Ο Raymond Chandler (1888 –1959) είπε κάποτε ότι δεν υπάρχει κακό ουίσκι. Υπάρχουν μόνο μερικά που δεν είναι τόσο καλά όσο τα άλλα. Θα ήθελα πολύ να συμφωνήσω μαζί του αλλά δυστυχώς δεν μπορώ…
Προσπαθώντας να βάλω τις σκόρπιες σκέψεις μου σε μια σειρά για κλείσω την πρώτη μου συγγραφική απόπειρα στο πνευματικό παιδί του Γιάννη Κοροβέση νομίζω ότι οδηγούμαι με μαθηματική ακρίβεια σε μια ευχή και μια προτροπή. Επειδή αγαπώ το ουίσκι, εύχομαι τα χρόνια που θα έρθουν να σκάσουν οι φούσκες και να μείνουν στην επιφάνεια αυτοί που πραγματικά αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν αναφέρομαι μόνο στις εταιρείες, αλλά και σε στους ειδήμονες, με τα περίεργα καπέλα ή χωρίς, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αγάπη του κόσμου για να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Πραγματικά, τα χρόνια που ασχολούμαι με το ουίσκι έχουν υπάρξει ετικέτες, που έχουν καταφέρει να με συναρπάσουν και μου έχουν χαρίσει στιγμές που κανένα άλλο απόσταγμα δεν μου έχει χαρίσει, όμως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και αυτό θα πρέπει να αποτελεί απαράβατο κανόνα για όλους. Μόνο εσείς ξέρετε τι σας αρέσει και τι όχι και αυτό το ξέρετε καλύτερα από τον καθένα. Κλείστε λοιπόν τα αυτά σας στις σειρήνες και στους βαρύγδουπους τίτλους. Μην κολλάτε σε στερεότυπα που η ίδια η βιομηχανία έχει δημιουργήσει για το ουίσκι. Μπείτε σε ένα μπαρ ή σε μια κάβα και απλά δοκιμάστε! Το ουίσκι δεν είναι εφήμερος έρωτας αλλά μακροχρόνια αγάπη. Μόνο αν σεβόμαστε και γνωρίσουμε αυτό που πίνουμε μπορούμε πραγματικά να το απολαύσουμε. Επιτρέψτε μου να δανειστώ και μια φράση από Το μικρό Πρίγκιπα του Antoine de Saint-Exupéry ‘’Είναι ο χρόνος που έχεις ξοδέψει για το τριαντάφυλλό σου, που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.’’
Αλλά αυτό είναι απλά η δική μου άποψη, τίποτα παραπάνω!
*Βαπτισμένος εδώ και πολλά χρόνια στο νερό της ζωής, ο Γιάννης Αικατερινίδης παραμένει αγνός λάτρης τριών συστατικών: του νερού, του βυνοποιημένου κριθαριού και της μαγιάς! Το 2009 αποφάσισε να πάρει ένα backpack και να κάνει το πρώτο του ταξίδι στη Σκωτία για να δει πως δημιουργείται το αγαπημένο του απόσταγμα. Από εκείνη τη στιγμή, μέχρι και σήμερα, έχει γυρίσει δεκάδες αποστακτήρια και έχει να μοιραστεί εκατοντάδες ιστορίες γεμάτες τύρφη, μπαχαρικά και νότες εσπεριδοειδών… Έχει γράψει αρκετά άρθρα για το αγαπημένο του απόσταγμα και εδώ και τρία χρόνια μοιράζεται τις εμπειρίες του στο Giannis Whisky and Travel a.k.a travelandwhisky.eu
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΕΓΡΑΨΕ
