Νυχτοπερπατήματα στη Ρώμη και τα μπαρ της, παρέα με αλκοόλ

Όλα ξεκίνησαν τη στιγμή που αποφάσισα να περάσω τέσσερις ήρεμες μέρες περπατώντας στην αγαπημένη μου πόλη, τη Ρώμη. Σκέφτηκα λοιπόν να τα συνδυάσω με μερικά νυχτο-περπατήματα, όπως άλλωστε προβλέπεται εθιμοτυπικά για τους νεαρούς μπαρτέντερ σαν και του λόγου μου… Κι επειδή περπατάω πολύ, και η βόλτα μου ήταν μεγάλη με πολλή πληροφορία, ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό!

Μαμά Ρώμη

Πρώτη στάση μου το Bar del Fico, ένα μικρό γωνιακό μαγαζάκι πίσω από την πιάτσα Ναβόνα. Το συναίσθημα της πρώτης επίσκεψής μου εκεί έμεινε στο μυαλό μου και την ευχή να επιστρέψω στη Ρώμη την έκανα εκεί αντί στην Τρέβι. Κι επέστρεψα πολλές φορές.

Κάθε φορά το Bar del Fico μεγάλωνε, ως που τώρα έχει γίνει τετραπλό. Στα τραπέζια του βλέπω ηλικίες 25-35, κυρίως σικ Ιταλούς να κουβεντιάζουν ακατάπαυστα. Η τουριστική μου αύρα όμως μάταια προσπαθεί να διαβάλλει την εναλλακτική αισθητική του μπαρ.

Ήπια ένα Negroni όπως το προτείνουν εκείνοι, με το τζιν αρωματισμένο με ξερά σύκα. Έξτρα παγωμένο με γεμάτο σώμα, το σύνηθες χτύπημα της πρώτης γουλιάς που αποζητώ σε ένα Negroni, αλλά το τελείωμά του καλαίσθητα πικρό με το σύκο να εξελίσσεται αφού καταπιείς και εκπνεύσεις.

Άφησα το πρώτο βράδυ να περάσει έτσι. Το επόμενο απόγευμα πήγα σε ένα από τα νέα ρωμαϊκά στέκια με το όνομα Rosso.Ένας μεγάλος και συνάμα σύνθετος χώρος που κάθε απόγευμα γεμίζει με Ρωμαίους για το κλασικό απεριτίβο. Πήγα να παίξω δυνατά με το PolibibitaI perbolica με βάση την γκράπα, νερό κέδρου, μανταρίνι, λάιμ, σιρόπι από κόκκινο κρασί και τζίντζερ έηλ. Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν…

Μου ήρθε ένα tiki mug με δυόσμο κι από πάνω άχνη ζάχαρη. Συμπαθητικά γλυκό, με μια τάση της γκράπας να βγει προς τα έξω αλλά τα όξινα να μην την αφήνουν. Η αποζημίωση ήρθε από έναν τεράστιο μπουφέ από τον οποίο μπορούσα να διαλέξω ότι μου έκανε κέφι.

Το Rosso είναι ένα τίμιο μπαρ-εστιατόριο με ενημερωμένη κάβα, πολλά παραδοσιακά, μα ευτυχώς τυποποιημένα, ιταλικά λικέρ, και το πιο ευγενικό και εξυπηρετικό προσωπικό. Είναι το ιδανικό μέρος για να χαλαρώσεις και να σε περιποιηθούν μετά από ένα μεγάλο περίπατο.

Όμορφα βράδια στη Ρώμη

Γύρω στις 22.30 μπήκα στο Peaky Blinders ένα θεματικό μπαρ, σχετικά καινούριο, με μόλις οκτώ μήνες λειτουργίας. Εκεί συνάντησα τον James Edoardo, μπαρτέντερ και συλλέκτη καπέλων… Borsalino! Πολυταξιδεμένος ισχυρός χαρακτήρας που ξέρει τι θέλει από τη ζωή του. Μιλήσαμε για ώρες, δοκίμασα περίπου επτά-οκτώ διαφορετικά εκχυλίσματα – λικέρ που φτιάχνει μόνος του κάθε μέρα, ψαχούλεψα μια ντουζίνα βαζάκια με αποξηραμένες γαρνιτούρες που επίσης φτιάχνει μόνος του και τις οποίες «αναγκάστηκα» να τις δοκιμάσω.

Ήταν όμως η ώρα για ένα τζιν εν τόνικ με το ιταλικό Point Five, που έμελλε να μπει στο Top 5 των επιλογών μου με το που έχωσα τη μύτη μου μέσα στο ποτήρι. Στο θέμα κοκτέιλ το Peaky Blinders βρίσκεται σε αξιόλογο επίπεδο, κερδίζουν σίγουρα οι γαρνιτούρες και η παρουσίαση (γυάλες με καπνούς και μέσα ένα ποτηράκι κι ένα μπουκαλάκι), κερδίζει επίσης η τιμολογιακή πολιτική με το απλό ποτό στα 6,5 ευρώ, αλλά θα έπρεπε τα χειροποίητα προϊόντα να εναρμονιστούν πιο καλά μέσα σε συνταγές.

Σαν περιβάλλον είναι εξαιρετικό, ένα ποδοσφαιράκι στην είσοδο, τραγιάσκες στα κεφάλια και όχι μόνο, μουσική τόσο-όσο, ψηλό μπαρ με τη μόνη μου ένσταση στα φώτα που ήταν λίγο δυνατά. Σίγουρα το Peaky Blinders έγινε ένα μπαρ που πλέον θα παρακολουθώ κάθε φορά που πηγαίνω στη Ρώμη.

Μια γειτονιά μπαρ στη Ρώμη

Στο πίσω ακριβώς στενάκι βρίσκεται ο λόγος που η Ιταλία αποφάσισε να εξελίξει τα μπαρ της, το Jerry Thomas Project. Σε ένα στενάκι που μόλις το πλησιάσεις από μέσα σου λες «Αποκλείεται να είναι εδώ το καλύτερο μπαρ». Κι όμως… Η διαφορά με το J.T. έγκειται στο ότι ο ζυγός εμφάνιση/γεύση γέρνει προς την πλευρά της γεύσης.

Σημασία έχει ο τρόπος για να μπεις, κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, δεν μπαίνεις απλά σε ένα μπαρ, μπαίνεις σε μια άλλη εποχή. Κλείνει πίσω σου η πόρτα και οι βαριές κουρτίνες κι αφήνεσαι σε μια χαλαρή τζαζ ατμόσφαιρα γεμάτη χαμογελαστούς ανθρώπους. Εδώ υπάρχουν κανόνες και όλοι είναι καλούνται καλοπροαίρετα να τους τηρήσουν.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και επεξηγηματικός οι ισορροπίες στα ποτά μελετημένες και η όρεξη για δουλειά αποτυπωμένη ξεκάθαρα. Πέρα από τα κοκτέιλ όμως, στο J.T. έχεις την δυνατότητα να δοκιμάσεις προϊόντα τα οποία είναι επισήμως εμπορεύσιμα και φτιαγμένα ένα προς ένα από τον Leonardo Leuci και την ομάδα του: τζίν, βερμούτ και λικέρ.

Επέλεξα το “La muerte del conte” με μεσκάλ,  Cocchi Dopo Teatro βερμούτ και Campari.  Ωραίος ο καπνός στη μύτη μαζί με εσπεριδοειδή και αισθητό μα όχι ενοχλητικό αλκοόλ. Άψογα ισορροπημένο. Ακολούθησαν διάφορες δοκιμές όπως αυτή του βοτανικού και μελένιου, κόκκινου βερμούτ Del Professore και του πιπεράτου, εξωτικού και κοφτερού (45% abv) τζιν authentic Crocodile. Και κάπως έτσι, πήρα τη απόφαση να γυρίσω σπίτι περπατώντας στην άδεια πόλη που τόσο λατρεύω τελικά.

 Στη Ρώμη το κουρείο είναι… μπαρ

Το επόμενο και τελευταίο μου βράδυ με περίμενε ακόμα μια τρομερή εμπειρία. Λίγο μετά τις 23.00 κι ενώ είχα περπατήσει σχεδόν δέκα χιλιόμετρα όλη τη μέρα, χτύπησα το κουδούνι στην διπλανή πόρτα από ένα μπαρμπέρικο, χωρίς φυσικά να πρόκειται για ένα τυχαίο μπαρμπέρικο. The Barber Shop στο οποίο είχα κάνει κράτηση μέσω Whats App (παίζει πάρα πολύ αυτό στην Ιταλία).

Με καλωσόρισαν και με έβαλαν να περιμένω στην καρέκλα του κουρέα. Στη συνέχεια κατέβηκα στο υπόγειο. Πρώτο σοκ! Ένα μακρόστενο υπόγειο με το μπαρ στο βάθος, φώτα μόνο από κεριά στα τραπέζια και ελάχιστες μικρές λάμπες στους τοίχους. Κάθισα ενώπιον του Valerio ο οποίος έφτιαχνε κύβους πάγου με ένα μπαλτά. Γνώστης του επαγγέλματος και ερωτευμένος με αυτό που κάνει κάθε βράδυ στο T.B.S.

Ο κατάλογος κι εδώ πολύ επεξηγηματικός με αρκετά επαναπροσδιορισμένα κλασικά κοκτέιλ χωρίς όμως να χάνεται το στοιχείο της δημιουργίας και της ευρηματικότητας. Δίνουν τρομερή σημασία στα ποτήρια και κρατούν την γαρνιτούρα σε αφαιρετικό στιλ, αλλά με ξεκάθαρο λόγο ύπαρξης (αποτελεί συστατικό όχι ντεκόρ).

Δοκίμασα ένα Old Hook (έναν επαναπροσδιορισμό του Red Hook) με ρούμι, όπου κυριάρχησε το κεράσι και η σοκολάτα στη μύτη, ενώ στο στόμα ήταν απρόσμενα ξηρό με πολύ γενναιόδωρη επίγευση, τόσο που σκέφτηκα να ρωτήσω πόσο κάνει ετούτη η καρέκλα για ένα χρόνο να την προπληρώσω και να έρχομαι όποτε μου καπνίσει…

Ολοκλήρωσα την επίσκεψή μου στο T.B.S. αλλά και στη Ρώμη με το “Conor McGregor” με Jameson Black Βarrel και σέρι Pedro Ximénez, ξηροκαρπάτο με κορύφωση από ξερά βερίκοκα, μοσχοκάρυδο και μέλι. Τέλος οφείλω να ομολογήσω πως η ποιότητα του ήχου αλλά και η ακουστική του χώρου ολοκλήρωσαν με επιτυχία την εμπειρία μου.

All photos by Vasilis Tsompanidis for Bitterbooze.com