Η σημασία του να είσαι μπάρμαν

του Ντίνου Διαμαντή

Ξέρεις τι λένε για τους μπάρμαν ε; Ότι οποιοδήποτε θέμα να ξεκινήσεις, τσουπ, θα πεταχτούν και θα έχουν μια ιστορία γι’ αυτό. Πολιτικά; Αυτοί ξέρουν καλύτερα και από τον Παπαντρέο πως να πάει αυτό το μπουρδέλο κράτος μπροστά… Αθλητικά; Τους αδίκησε η ζωή και τα κυκλώματα και δεν έπαιξαν στην Μάντσεστερ την ενωμένη. Άσε το θέμα σεξ. Σηκώνει μεγάλη παύση… Νταξ, μαύρη ζώνη στο επολέ-ζετέ γκόμενας στις οκτώ το ξημέρωμα.

Σίγουρα αναρωτιέστε, που το πάω… Εκεί που τα ξέρεις όλα, προσπαθείς να γράψεις για το Bitterbooze.com και παγώνεις. Τι να σχολιάσω; Τι να πω; Ποιο θέμα να πιάσω; Θα το πάω ελεύθερα, και αν βγει νόημα καλώς. Αν όχι, πάντα θα έχω τη δικαιολογία πως είμαι ζαβό μέσα μου, γιατί ήθελα το Playmobile το πειρατικό καράβι, και δεν μου το πήραν ποτέ.

Γεια! Είμαι ο Ντίνος, 39 (σχεδόν 40) χρονών, και έχω δικόμανε μπαρ στην Πάτρα. Κι από δυσκολίες στην επαρχία άλλο τίποτα. Η Πάτρα επαρχία… Ας γελάσω. Η Πάτρα είναι τρίτη πόλη στην Ελλάδα ρε! Με λλλιμάνννι. Με καρναβάλλλι, με δασσύλλλιο. Μην είσαι μινάρας… Αμ δε! Δουλεύω εδώ από το 1990 και ακόμα δεν έχουμε διαφορετικά καλαμάκια. Ευτυχώς ήρθε το Jumbo. Επίπεδο-επίπεδο. Σε πολλά. Σε γνώσεις. Σε ευκαιρίες. Σε υλικά. Σε πιοτά. Σε εταιρίες και πάει λέγοντας. Μόνοι εναντίον όλων.

Κάπου-κάπου πεταγόταν κανένας μέχρι την Αθήνα και περιμέναμε όλοι να γυρίσει να μας πει τα νέα του ποτού, λες και περιμέναμε να ακούσουμε στο ραδιόφωνο την Nτοιτσεβέλε. Παλεύαμε λοιπόν με συνταγές από τους παλιούς, με γρεναδίνες, άντε και με κάνα Αλεξάντερ με γάλα εβαπορέ… Έλα; Τι; Αφού δεν είχαμε άλλα. Εβαπορέ βάναμε. Α, να γεια σου. Βέβαια που και που έπεφτε στα χέρια μας και κανένα βιβλίο και φυσικά όταν γύριζε κάποιος από το εξωτερικό με κανένα μπουκάλι κασάσα και συνταγές με αυγό, ε, τότε είναι που βάζαμε τα καλά μας και κατεβαίναμε στην πλατεία Γεωργίου με καπνογόνα. Από το 1987 με το Ευρομπάσκετ έχω να το δω αυτό. Μιζέρια…

Μέσα στη μιζέρια όμως είχαμε ένα κοινό. Το χαμόγελο. Την όρεξη για μάθηση. Αυτό το παλιακό στιλ, που προηγείται ο πελάτης και το μαγαζί είναι πάνω από όλα! Ήμασταν καθαροί. Δεν μεθύσαμε ποτέ, λέγαμε ευχαριστώ, παρακαλώ και κυρίως λέγαμε «Εις το επανιδείν». Που σημαίνει ότι σκοπεύαμε να ξανανταμώσουμε. Ποτέ δεν λέγαμε αντίο! Έτσι μας είχαν μάθει. Ώσπου μια μέρα! Ήρθε το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο και το ίντερνετ. Κατέβηκαν και εταιρείες και μας έδειχναν «χοχτέλια». Συνταγές. Πράματα, κακό… Πλούτος. Γίναμε Ευρωπαίοι. Βάλαμε ποδιές, πήραμε εργαλεία.

Από που ξεκίνησα όμως να μιλάω; Μπάρμαν βλέπεις. Α ναι! Αυτό που μου έμεινε ως συμπέρασμα στα πέτρινα –αλλά και καλά χρόνια- είναι ένα: Μπάρμαν είσαι στην ψυχή, δεν στο μαθαίνει κανένας. Είτε βάζεις ένα ποτήρι νερό, είτε φτιάχνεις το καλύτερο κοκτέιλ του πλανήτη, αν δεν το αγαπάς το ρημάδι, θα φανεί. Ακόμα και στο νερό. Στο ένα ποτό. Στο πως χαμογελάς στον πελάτη. Στα νύχια σου, ρε. Παντού.

Είμαι τυχερός που ανήκω σε μια γενιά απάχηδων μπαρτέντερ τεντιμπόιδων, που σκοπός μας είναι να περάσει καλά ο πελάτης. Ας πιει μια σανγκρία των τέσσερων ευρώ. Θα είναι σπιτική. Ας πιει ένα ουίσκι. Θα σου εξηγήσουμε με πάθος τι είναι το μολτ. Ας παραγγείλει ένα κοκτέιλ που «Να μην είναι γλυκό, αλλά προς το ξινό, με ρούμι, ίσως και πάγο και φρουτώδες και με κοκακολάρα…» Όσο και να στραβώσουμε, θα στο φτιάξουμε. Γιατί αγαπάμε αυτό που είμαστε. Μπάρμαν στην ψυχή. Στην υπηρεσία του κόσμου. Εκεί. Στον μικρόκοσμο μας. Πίσω από εξήντα πόντους μάρμαρο ή ξύλο. Εκεί που είμαστε βασιλιάδες.

All photos by Venthesikymi Soukoulis