Θείο Τραγί με ένα ναυτάκι ζουμπουρλούδικο

 

BOOZE:

Ναυτάκι Ζουμπουρλούδικο

 

QUOTE:

 Λόφοι λευκοί, σαν ελέφαντες

 

SPOT:

Το Θείο Τραγί punk bistrot

 

Τι σχέση έχει ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ με ένα ναυτάκι ζουμπουρλόυδικο και ένα πανκ μπιστρό που ακούει στο παράδοξο όνομα Το Θείο Τραγί; Ειλικρινά τώρα, δεν είχα ιδέα πως όλα αυτά μπορούσαν να έχουν κάποιο συνεκτικό δεσμό, μέχρι που συνάντησα τον Δημήτρη στο δημοφιλές στέκι των Πετραλώνων.

Το σουρεαλιστικό στοιχείο που διέκρινα στα παραπάνω δε με πτόησε. Κάθε άλλο, μου διέγειρε την επιθυμία να ανακαλύψω πόσο τελικά,η έννοια του σουρεαλισμού μπορεί να αποτυπωθεί -και με ποιό τρόπο- στη γαστροκοινωνική μας πραγματικότητα.

Φαντάζομαι βέβαια ότι στο Παρίσι του 1917, οπότε και αρθρώθηκε για πρώτη φορά ο όρος, οι καλλιτέχνες Αντρέ Μπρετόν και Πολ Ελιάρ δε θα είχαν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους. Αλλά και πάλι, πως αλλιώς η τέχνη θα αποτυπωνόταν μέσα μας, αν δεν έβρισκε και δικλείδες πραγμάτωσης στις ανθρώπινες δραστηριότητες; Και τι πιο ζωτικό και αέναο, από το κομμάτι του πίνειν και της ευρύτερης γαστρονομίας, αλλά και της κοινωνικοποίησης που αυτά ενέχουν σαν πράξεις;

Η ομάδα των ένδεκα, ή αλλιώς το «πλήρωμα» του Θείου Τραγιού, έχει καταφέρει να συνταιριάξει ετερόκλητα και συχνά παράδοξα στοιχεία και με επιτυχία να επαναπροσδιορίσει τον όρο κολεκτίβα, που μέχρι πρότινος υπάκουε σε χύμα (sic) αισθητική. Η προσέγγισή τους χαρακτηρίζεται από επαγγελματισμό και συνέπεια, ενώ την ίδια στιγμή διατηρείται στο χώρο και στο μενού ο ενθουσιασμός του ερασιτέχνη και ο αυθορμητισμός ενός καλλιτέχνη.

 

 

Ναυτάκι ζουμπουρλούδικο, σουρεάλ και νόστιμο. Στο Θείο Τραγί. 

Με αυτά ως δεδομένα κατάλαβα πολύ καλά γιατί ο Δημήτρης επέλεξε το Θείο Τραγί για να απολαύσει το κοκτέιλ του. Απλός και αυθόρμητος, επιλεκτικός και απαιτητικός, ονειροπόλος και χαμογελαστός, ρετρό και νεωτεριστής, λάτρης του Χέμινγουεϊ, της θάλασσας και των ταξιδιών, είναι η περίπτωση ανθρώπου που κατάφερε να περνά όμορφες στιγμές δουλεύοντας.

Καταφέρνει μέρα με τη μέρα, με σκληρή δουλειά και αφοσίωση, να επικοινωνήσει στον κόσμο πως το ούζο, το προϊόν δηλαδή που πρεσβεύει, δεν είναι κάτι το παρωχημένο (τόσο γευστικά όσο και αισθητικά), αλλά ένα αποτέλεσμα προσεκτικής απόσταξης, που παρότι είναι επιφορτισμένο με παρελθοντικές μνήμες, μπορεί και αξίζει να έχει μια θέση στις σύγχρονες γευστικές μας επιλογές. Και όπως κάθε ποτοποιός που σέβεται τον εαυτό του, εκτιμά και απολαμβάνει πέρα από το ούζο Veto που παράγει η οικογένειά του, και άλλα καλοδουλεμένα αποστάγματα, με ιδιαίτερη προτίμηση στο ρούμι.

 

 

Ναι, μπορείτε να γελάτε όσο θέλετε. Κι εμείς γελάσαμε εξάλλου! Αλλά η συνταγή που απολαύσαμε, δια χειρός Βασίλη Χόντου, μας έδωσε κάτι περισσότερο από ένα σουρεάλ όνομα.

Δύο αγαπημένα ρούμια ενώθηκαν και, ξεδιπλώνοντας την αρωματική τους παλέτα, συνταίριαξαν επιτυχημένα με το τζίντζερ και τα εσπεριδοειδή (ροζ γκρέιπφρουτ και μοσχολέμονο). Το αποτέλεσμα είναι ένα γευστικά ισορροπημένο κοκτέιλ με γλυκές καραμελένιες νότες και δροσιστική οξύτητα. Εύκολο, απολαυστικό και νόστιμο, μπορεί να καταναλωθεί από νωρίς το απόγευμα, με το Βασίλη στο μπαρ να σου μιλά για το πώς θα φτιάξεις το τέλειο αυτοσχέδιο καραβάκι!

 

BoozeUp!

 

All photos by Christos Tzoutis