Ξανα-γράφοντας (την) ιστορία?

Μου έλεγε πριν περίπου ένα χρόνο ο καταπληκτικός Thomas Estes , αν δεν με απατά η μνήμη μου, ότι κάποιες από τις γεύσεις που έχουμε χαραγμένες στο μυαλό μας , δεν είναι οι πραγματικές.Κι αυτό γιατί τεχνητά υλικά που χρησιμοποιούνται στα φαγητά ή στα γλυκά έχουν αλλοιώσει από την γευστική μας μνήμη το πώς πρέπει να είναι η πραγματική γεύση του κερασιού για παράδειγμα.Έτσι και στα ποτά.Πολλές φορές αλλιώς έχουμε μάθει ένα κοκτέηλ κι αλλιώς είναι..
Είχα πριν περίπου ένα μήνα μία ”διένεξη” με έναν φίλο και καταξιωμένο παγκοσμίως μπαρτέντερ για το αν και κατά πόσο η δεκαετία του 80 ”πήγε πίσω” την τέχνη του μπαρτέντινγκ , κατακρεουργώντας κλασσικές συνταγές ή ”κάνοντας μόδα” frozen-νερομένες αηδίες που φτιάχνονταν με pre-mix χυμούς και πίνονταν all-day long σε παραλίες ή σε πισίνες αγκαλιά με σωσίβια-μπρατσάκια..Ή πλασάροντας το Μοχίτο με τραγανή στα δόντια ζάχαρη (λευκή ή καστανή ζαχαροπλαστικής) και λικέρ μέντας και λεμόνια (γιατί τα λάιμ είναι ακριβά) και και και….
Και φτάνουμε στο 2011.Σε μία χρονιά άνθισης του μ(υ)ξόλοτζι όπως συνηθίζει να λέει ο ίδιος φίλος.Molecular mixology , japanese bartending , iceball making.Λίγοι μόνο από τους όρους που σύγχρονοι μπαρτέντερ χρησιμοποιούν αλλά από ουσία?Δηλαδή , τι γίνεται με τα κλασσικά κοκτέηλ?Αν ζητήσεις ένα Ντακιρί για παράδειγμα , θα ξέρουν να το φτιάχνουν?Ένα Μαρτίνι?Ένα Μπρόνξ?Ένα Μοχίτο?Το έχουν άραγε ή θα το φτιάξουν κάπως έτσι?Απόρησαν ιδιοκτήτες γνωστού κοκτέηλ μπαρ όταν πέρυσι τέτοια εποχή τους παρήγγειλα σαν πελάτης ένα old-fashioned.Δεν το γνώριζαν.Αλλά κατά τα άλλα το μιξόλοτζι πήγαινε σύννεφο στον κατάλογο τους…Μου θυμίζει την θητεία μου στην Ρόδο που είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να βρω κάποιο από τα τουριστικά μαγαζιά που να φτιάχνει πραγματικό cheesecake – δεν βρήκα τελικά..

Αρκετά λοιπόν με το μιξόλοτζι.Μην εντυπωσιάζεσαι με τα γιαπωνέζικα εργαλεία , με τα καπέλα και τις τιράντες , με τα μουστάκια και τα γιλέκα . Απλά μπες σε ένα μπαρ και ζήτα ένα Μαρτίνι.Και ζήτα το με τον τρόπο που γουστάρεις.Πες :

-”Καλησπέρα , σήμερα είχα μία δύσκολη μέρα και θα ήθελα σε παρακαλώ ένα Μαρτίνι όσο τίποτα στον κόσμο.Αρκετά ξήρο και με  grapefruit bitters.”

Πες αυτό και απλά προσευχήσου.

——————————————————————————————————————————————

Χτες πραγματοποιήθηκε ο ελληνικός τελικός του World Class των Reserve προιόντων της Diageo που θα αναδείκνυε τον ελληνικό εκπρόσωπο στον τελικό που θα γίνει στο Νέο Δελχί της Ινδίας.Σε μία εξαιρετική από άποψη οργάνωσης βραδιά μαζευτήκαμε καμιά πενηνταριά μπαρτεντερ για να παρακολουθήσουμε τις προσπάθειες των τελικών νικητών.Νίκος Μπάκουλης λοιπόν πρώτος από το Picadilly Bar της Θεσ/νίκης , δεύτερος ο Άγγελος Διρχαλίδης από το Shark της Θεσ/νίκης  και τρίτος ο Γιώργος Μπάγκος από το Kitchen Bar στο Χαλάνδρι.

Θέλοντας λοιπόν να επιβεβαιώσω την διττή σημασία του τίτλου μου , ελπίζω ο Νίκος να ΞΑΝΑ-γράψει ιστορία κερδίζοντας τον τίτλο του καλύτερου μπαρτέντερ στον κόσμο , όπως έκανε 2 χρονιές πριν ο Αριστοτέλης Παπαδόπουλος.