Ωωωωωωωμμμμμμμ…

Ακούστε να δείτε ή καλύτερα, διαβάστε να δείτε (άμα ντε και καλά θέλετε να ακούσετε, διαβάστε δυνατά): Εγώ δεν είμαι εδώ για να γράφω για ποτά, δεν είναι ο τομέας μου. Μπορώ όμως να γράφω πίνοντας ή αν είμαστε τυχεροί, αφότου έχω πιεί. Τότε η γλώσσα, και στην περίπτωσή μας το πληκτρολόγιο, πάει ροδάνι. Το πρόβλημά μου είναι λοιπόν, ότι για πολλοστή φορά τον τελευταίο καιρό, το αλκοόλ, είναι απαγορευμένος καρπός. Ναι, ναι, για ιατρικούς λόγους και όχι από επιλογή, και αντίθετα με την προηγούμενη φορά, ούτε σταγόνα.

Με άλλα λόγια, ούτε να δοκιμάσω ποτάκια μπορώ, ούτε να πάω στα αγαπημένα μου μπαρ, ούτε καν στα όχι και τόσο αγαπημένα μου. Οπότε τι μου μένει για να γεμίσω τούτο δω το χώρο; Ίσως λίγο κράξιμο, που τόσο αγαπάμε άλλωστε όλοι σ’ αυτή τη χώρα -αν και πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι άλλο πράγμα είναι να στηλιτεύεις τα κακώς κείμενα και άλλο να κουτσομπολεύεις. Ω, μου είναι τόσο εύκολο το να κράξω! Όπως λένε μερικοί, φταίει που είμαι γκρινιάρης και το ‘χω στο πετσί μου. Αλλά δεν μπορεί, θα οφείλεται και κάμποσο στο ότι βρίσκω παντού τριγύρω πράγματα στραβά που μου δίνουν αφορμές. Παρόλα αυτά, λέω να κάνω την έκπληξη. Να μην γκρινιάξω. Αντί γι αυτό, θα κάνω μια εξομολόγηση.

Θα βγω από την ντουλάπα δημοσίως, και όσο και όσο κι αν ντρέπομαι γι αυτό, θα το παραδεχτώ. Έκανα γιόγκα. Δηλαδή, κάνω ακόμα. Και θα συνεχίσω να κάνω. Όταν μου το πρότειναν για πρώτη φορά οι γιατροί, γέλασα ειρωνικά. Τέτοιος ήμουν. Ρωτήστε και τον Κοροβέση, που κατά καιρούς έχει φάει το δούλεμα της αρκούδας για κάτι γιόγκες και κάτι πιλάτες. Έτσι είμαστε με την παρέα μου, άντρακλες, από αυτούς που κρίνουν τα πάντα γιατί τα κάνουν όλα σωστά. Και βεβαίως είμαστε τόσο “σκληροί” που “για πλάκα” ειρωνευόμαστε “γυναικεία ποτά” και “αδελφίστικες ασχολίες” και άλλα τέτοια κλισέ. Τόσο σκληροί…

Και που λέτε, το παν οι γιατροί, γέλασα, πέρασε καιρός, το χώνεψα, βρήκα την κατάλληλη δασκάλα και το πήρα απόφαση. Να σημειωθεί ότι, κοινωνικά έκανα όλο το μάτσο-σόου που απαιτείται, ρώτησα για παράδειγμα, αν η δασκάλα είναι ωραία, για να μη νιώθω ότι σπαταλάω τελείως τα λεφτά μου. Με τα πολλά, έσκασα μύτη, με το στρωματάκι μου παραμάσχαλα. Στα πρώτα μαθήματα έφευγα πιασμένος. Δεν το διατράνωνα, αλλά είχα ήδη τσιμπήσει. Ντάξει, δεν έχω ακόμα μπορέσει να ξεπεράσω τα αστεία λογάκια και ονοματάκια, τύπου Νάμαστε, Ερχόμαστε, Βάσανα και Σαβάσανα, αλλά, επί της ουσίας, έχω τσιμπήσει. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα να το πω δημόσια.

Η γιόγκα είναι μια εξαιρετικά σκληρή άσκηση, αν την κάνεις “σωστά”. Παράλληλα όμως, σου δίνει τη δυνατότητα και να μην την κάνεις σωστά, να φτάνεις ως εκεί που μπορείς. Δεν το έχω χωνέψει ακόμα καλά αυτό το κομμάτι. Άλλωστε ήταν και η πρώτη μου διαφωνία με την Νατάσα, τη δασκάλα ντε, όταν μου είπε ότι δεν χρειάζεται να βγάλω το χέρι μου για να πετύχω την άσκηση. Μισόκλεισα τα μάτια μου σε στιλ Κλιντ Ίστγουντ και την κοίταξα με βλέμμα ενοχλημένο, που θα άφηνα την προσπάθεια στη μέση. Ο σπόρος πάντως μπήκε. Θα το καταλάβω κάποια στιγμή. Και να σας πω, δεν έχω καμία αμφιβολία πως, όταν με νοιάζει λιγότερο να γίνουν όλα τέλεια, θα είμαι καλύτερος άνθρωπος, για τον εαυτό μου και για τους γύρω μου.

Δεν έγινα άλλος, από τη μια μέρα στην άλλη. Έχω βρει τη δικαιολογία μου. Αυτό το “σωστά” που γράφω παραπάνω. Έτσι μπορώ και έχω ένα αποκούμπι, ότι μπορεί να κάνουν πολλοί γιόγκα, αλλά δεν την κάνουν “σωστά”. Αυτό λέω στον εαυτό μου, ότι εγώ την κάνω “σωστά”. Όχι ότι έχει και μεγάλη σημασία τελικά. Άλλο είναι όμως που τελικά με προβληματίζει: Τόσα χρόνια δούλεμα, και τώρα υπέρμαχος. Τα ίδια και με την ψυχανάλυση. Για χρόνια τη θεωρούσα χάσιμο χρόνου, αστεία, την κορόιδευα. Όταν τελικά έκανα, μόνο με βοήθησε. Σε όλους μπορώ να προτείνω μια επίσκεψη σε ψυχολόγο, όπως πλέον σε όλους προτείνω να κάνουν, έστω δοκιμαστικά, γιόγκα. Άρα; Άρα, καλό θα ήταν να είμαστε λιγότερο απόλυτοι στις απόψεις μας και λιγότεροι “βέβαιοι”. Εκτός αν σας αρέσει να τρώτε δημόσια το καπέλο σας, όπως αναγκάζομαι να κάνω εγώ εδώ…