Ένα Zombie απ’το Καϊρο (podcast)

Σήμερα αποφάσισα να λοξοδρομήσω λιγάκι και να σας πάω μια βόλτα στην εξωτική Βόρεια Αφρική. Σίγουρα θα απορείτε το απο πού κι ως πού θεωρείται εξωτική η Αφρική τώρα, σωστά; Την αναφέρω έτσι (θα μπορούσε και κυριολεκτικά παρεπιπτόντως να θεωρηθεί), καθώς σκέφτηκα να σας μεταφέρω σε ένα απο τα ταξίδια μου στο Κάιρο, δημιουργώντας πλάι του ένα κοκτέιλ με κάποια βότανα και υλικά που έφερα πίσω στην Ελλάδα όταν επέστρεψα. Πιο συγκεκριμένα, θα σας δώσω μια συνταγή από ένα Zombie, το οποίο δημιούργησα με αποξηραμένο αιγυπτιακό ιβίσκο και κόλιανδρο.

Προσωπικά, δεν υπάρχει κάτι στο οπτικό ή αισθητηριακό μου πεδίο, το οποίο να μην μπορεί να μεταφραστεί σε πηγή εμπνεύσης, όσο τραβηγμένο κι αν ακούγεται αυτό. Έχω εμπνευστεί και έχω «παντρέψει» τα πιο νόστιμα ποτά μου κυριολεκτικά, απο τραγούδια που άκουγα μικρός στο ‘discman’ κασετόφωνό μου, απο ανθρώπους που συναντήσα στον δρόμο, ένα λογοτεχνικό έργο, έναν πίνακα, ένα νεύμα που με κέντρισε, τον σκύλο μου… ακόμη και απο μια βουτιά σε μια, καυτή οριακά, πισίνα κάποτε στη Τύνιδα…

Ένα Zombie από το Κάιρο

Το ταξίδι ξεκινάει τον Σεπτέμβριο του 2023 και πιο συγκεκριμένα την περίοδο 10-15/9. Με βρίσκει αρκετά ταλαιπωρημένο, καθώς λίγες ώρες πριν, συμμετείχα στη λήξη του 46ου Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας, ως μέλος της ομάδας των Ceremonies, παίζοντας μουσική και εκτελώντας ηχητικά μέρη στις τελετές έναρξης και λήξης και δημιουργώντας κοκτέιλ στις δεξιώσεις που πραγματοποιήθηκαν μετά από αυτές.

Το πρώτο απόγευμα επισκέφθηκα τη δυτική πλευρά της πόλης, το Zamalek, και πήγα για παραδοσιακό αιγυπτιακό γεύμα στο Al Dayaa, συνδυαστικά με μια βόλτα με το αυτοκίνητο στα σοκάκια της πρωτεύουσας. Η παρέα μου, τοπικοί συνεργάτες που μου μετέφεραν την κουλτούρα του τόπου με τον καλύτερο τρόπο.

Νωρίς το πρωί της δεύτερης μέρας, επισκέφθηκα την industrial area για φυσικά πετρώματα και γρανίτες του Καΐρου, ζώντας το απόλυτο χάος. Φανταστείτε να οδηγείτε ένα Lada του 1980, σε δρόμους μέσα στην έρημο -προφανώς χωματόδρομους- με μπάζα παντού, σκουπίδια, λυόμενα μαγαζάκια που επεξεργάζονται μάρμαρα με τα χέρια δεξιά και αριστερά του δρόμου, σκόνη, φτώχια και περίσσια τρέλα στην οδήγηση. Το μεσημέρι της ίδια ημέρας είχα ένα γεύμα στις όχθες του Νείλου, με τρομερή θέα στον ποταμό, ενώ το απόγευμα επισκέφθηκα το Ισλαμικό ή Παλιό Κάιρο, συναντώντας πολύ κόσμο.

Το επόμενο πρωινό ακολούθησα πορεία για τα ραντεβού μου στο Νέο Κάιρο, το οποίο πραγματικά είναι σαν να βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο. Νέα κτίρια, άλλοι άνθρωποι, άλλη κουλτούρα. Ακόμη και ο καφές που ήπιαμε ήταν σοβαρός, φρέσκος και όξινος. Το απόγευμα βρεθήκαμε στο Festival City Hall, ένα πολύ μεγάλο εμπορικό κέντρο, οριακά σαν το Cosmos της Θεσσαλονίκης για να καταλάβετε, με τη βασική διαφορά τους τρομερούς ελέγχους για να μπεις μέσα. Αργά το βράδυ της ίδιας μέρας, περπάτησα παράλληλα του ποταμού Νείλου, με έναν πολύ αναζωογονητικό αέρα να με διαπερνάει, τρώγοντας τοπικό παγωτό, κάνοντας βόλτα με καραβάκι μέσα στον ποταμό και γιορτάζοντας τα γενέθλιά μου, καθώς έκλεινα τα 40 μου έτη.

Δεν θα προδώσω περισσότερο το επεισόδιο όμως, ούτε τη συνταγή του Zombie …

Ακούστε το, παρακάτω, και επικοινωνήστε μαζί μου για να μου μεταφέρετε τις εντυπώσεις σας, τα σχόλιά σας και φυσικά το εάν θέλετε να επαναλάβουμε παρόμοια ταξίδια παρέα με signature κοκτέιλ.

Τσίαρς !