Ο Γιάννης Μπουτάρης είναι 28 χρόνια καθαρός από το αλκοόλ

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Το αλκοόλ μπορεί να γίνει εθιστικό και, σχεδόν πάντα, είναι επιβλαβές για την υγεία μας, εκτός αν καταναλωθεί σε πολύ μικρές ποσότητες. Στην περίπτωση αυτή του moderate drinking, βάσει μελετών, έχει αποδειχθεί πως μπορεί να προσφέρει αρκετά οφέλη. Επειδή όμως στο αλκοόλ, «είναι δύσκολο να πεις όχι», όπως πολλοί συμφωνούν, μεταξύ αυτών και ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από αυτά τα «Ναι» που αρκετοί τελικά λένε, είναι σημαντικοί.

Ο ίδιος ο Γιάννης Μπουτάρης, όπως έχει ουκ ολίγες φορές δηλώσει, έπασχε από χρόνιο αλκοολισμό τη δεκαετία του ’80. Μία εξάρτηση που όπως μπορεί κάποιος να αντιληφθεί, του άλλαξε ολόκληρη τη ζωή και φυσικά, όντας πλέον απεξαρτημένος, τον έφερε σε πλήρη αντίθεση με τον αρχικό του επαγγελματικό χώρο, αυτό του κρασιού, από τη θέση του παραγωγού.

Ο Γιάννης Μπουτάρης, λίγες μέρες πριν, σε εκδήλωση που στήθηκε στο κέντρο αποκατάστασης εξαρτημένων «Ιανός» του ΨΝΘ, έσβησε τα 28^α κεράκια για την ετήσια επέτειο απεξάρτησής του από το αλκοόλ. Έναν αγώνα ζωής, όπως δήλωσε ο ίδιος, μεταξύ άλλων, στο τουίτερ, που ξεκίνησε το 1991 και από τον οποίο βγήκε νικητής.

Δεν γνωρίζω αν η ενδεχόμενη εξάρτηση που μπορεί να δημιουργήσει στον οποιονδήποτε το αλκοόλ μπορεί να αποφευχθεί με «ξερές» απαγορεύσεις, με επιπλέον φόρους ή με αποτρεπτικά αυτοκόλλητα, όπως κατά καιρούς έχουν θεσμοθετηθεί σε διάφορες χώρες του κόσμου, εσχάτως δε και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Συμφωνώ απόλυτα όμως με την αντιμετώπιση του Κοινοβουλίου του προς το ζήτημα της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ: Εδώ και αρκετά χρόνια αποφάσισε να το αντιμετωπίσει ως ένα ζήτημα που αφορά άμεσα την υγεία και όχι ως καταναλωτικό, κοινωνικό, φορολογικό θέμα.

Στη Μεγάλη Βρετανία επιστρατεύτηκαν γιατροί, παρέα με τους νομοθέτες που δουλεύουν επάνω στο πολυνομοσχέδιο που ετοιμάζεται. Ξεκίνησαν να τρέχουν μελέτες και έρευνες, όλες χορηγούμενες από το κράτος και πιο συγκεκριμένα, το Υπουργείο Υγείας αλλά και το Υπουργείο Παιδείας. Διότι το αλκοόλ είναι κάτι που αφορά και τα παιδιά, ειδικά στη Μεγάλη Βρετανία όπου το επονομαζόμενο binge drinking, αποτελεί μάστιγα άνευ πρόσφατου προηγουμένου.

Ο υπέροχος Γιάννης Μπουτάρης

Στη χώρα μας ο Γιάννης Μπουτάρης αποτελεί λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση, διότι είχε το θάρρος να κοιτάξει κατάματα το πρόβλημα του και να το αντιμετωπίσει. Αλλά όχι μόνο. 28 χρόνια μετά και από τη θέση πλέον του δημόσιου λειτουργού, εξακολουθεί να μιλά ανοικτά για αυτό, εμπνέοντας ανθρώπους γύρω μας που μπορεί να βρίσκονται σε παρόμοια θέση.

Το αλκοόλ αποτελεί μια υπέροχη εμπειρία, μόνο όμως όταν καταναλώνεται συνειδητά και «επικουρειακά». Αυτές οι καταστηματικές «ηδονές» του Επίκουρου πάντα οφείλουν να απολαμβάνονται με μέτρο. Αλλιώς, χάνουν την αξία τους, τη σπουδαιότητά τους και μετατρέπονται σε έξεις, με ενδεχόμενα, σοβαρά προβλήματα.

«Άνοιξα τα μάτια μου και ο χώρος όπου βρισκόμουν ήταν τελείως άγνωστος. Μου ήταν αδύνατο να καταλάβω πώς βρισκόμουν εκεί. Στο κεφάλι μου βούιζαν κλεισμένες όλες οι θάλασσες του κόσμου. Πνιγόμουν και πονούσα παντού, χωρίς να ξέρω για ποιον λόγο. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Είχα ξαναζήσει ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. Για πρώτη φορά όμως δεν είπα: «Θεέ μου, καλύτερα ας πεθάνω». Μέσα στην απίστευτη, απερίγραπτη ντροπή που αισθανόμουν όσο προσπαθούσα να ντυθώ –μη ξέροντας ποιος με είχε ξεντύσει– να κατέβω στην είσοδο του ξενοδοχείου –για να βρεθώ αντιμέτωπος με τη συγκαταβατική περιφρόνηση στα μάτια του θυρωρού– να βγω στον δρόμο και να περπατήσω – για πού όμως; Ήταν η πρώτη φορά που είπα μέσα μου ότι δεν θέλω να πεθάνω έτσι. Ξανάζησα από τότε τις ίδιες σκηνές πολλές φορές. Ξύπνησα πολλές φορές σε μέρη άγνωστα, αλλά και γνωστά, αγαπημένα, έχοντας στο κεφάλι μου μόνο κενό, αυτό το αβάσταχτο μαύρο κενό, που μόνο το αλκοόλ μπορεί να δώσει. Από εκείνο το πρωινό όμως μου είχε μείνει μια αγωνία που γυρνούσε συνέχεια στο κεφάλι μου: δεν θέλω να πεθάνω έτσι, δεν θέλω να ζω έτσι, δεν θέλω να ντρέπομαι. Όταν έπινα, η αγωνία απομακρυνόταν. Νόμιζα ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Όμως παρατηρούσα, ακόμη και όντας πιωμένος, ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως παλιά. Απέφευγα τα μπαρ όπου σύχναζε κόσμος, πήγαινα μόνο εκεί που βρίσκονταν αυτοί που «καταλάβαιναν». Ήμασταν όλοι, αυτοί οι λίγοι, μόνοι μας, ο ένας δίπλα στον άλλον, διασκεδάζοντας την αφόρητη πλήξη, περιμένοντας ο καθένας την επόμενη ώρα με πλήρη αδιαφορία. Η καθημερινότητά μου άλλαζε και προσαρμοζόταν όλο και πιο πολύ γύρω από την πλήξη, την αδιαφορία, την ανάγκη μου για ποτό. Η σχέση μου με το άλλο φύλο, που παλιότερα μου χάριζε άπειρη ευτυχία κι ευχαρίστηση, δεν με αφορούσε πια. Η θλίψη στα μάτια της Αθηνάς και των παιδιών μου σχεδόν δεν μου έλεγε τίποτα.»

——————————–

«Σήμερα, εννιά χρόνια μετά, είμαι «στεγνός», αλλά όλο χυμούς. Ζω την επόμενη ζωή με πλήρη συνείδηση και πλήρη ευχαρίστηση, αισθάνομαι μέρος του ποταμιού που κυλάει. Μιλάω με τον εαυτό μου, χαίρομαι, στενοχωριέμαι και κυρίως, και πάνω απ’ όλα, έφυγε η πλήρης αδιαφορία και το πλήρες κενό. Νομίζω ότι τη δυστυχία του πότη δεν μπορώ να την περιγράψω. Ειδικά τώρα που έχω βγει. Δεν κατάλαβα πώς έγινε. Με ενδιαφέρει μόνο ότι έγινε και ξέρω ότι δεν έγινε μόνο για μένα. Ξέρω ότι γίνεται. Τώρα πια, παρ’ όλα τα χρόνια, οι μνήμες μου είναι νωπές. Η ομορφιά της στροφής έμεινε μέσα μου, έγινε κομμάτι του εαυτού μου και δεν μπορώ να ξαναγυρίσω πίσω στο κενό.»

Οι τελευταίοι δύο παράγραφοι αποτελούν απόσπασμα από κείμενο που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Symbol το 2000 και αναδημοσιεύθηκε στη LIFO το 2014. Ευχαριστώ το τελευταίο για το δικαίωμα σε αναδημοσίευση.