Ξινομαυρίστας. Βίος και πολιτεία.

Όχι. Δε φορούσαν φτερά γλάρων στο κεφάλι. Κι ούτε μας ήρθαν, αλαλαγμούς φωνάζοντας, μέσα από κάποιο τροπικό δάσος καφεόδεντρων. Νύχτα. Ήρθαν κρατώντας πυρσούς να φέρουν τη μέρα στο ακροδεξιό σκοτάδι. Δεν ήταν Σαντινίστας. Έχουν όμως την ίδια λάβα να κυλάει στις φλέβες τους. Αντ’ αυτών μας έρχονται μέσα απ’ τις ανθισμένες ροδακινιές της Βέροιας -αλαλάζοντας μεν- όχι όμως στιχάκια κατά του δικτάτορα Ντεμπάιλε. Βουκολικές σονάτες του Σαλέα, μπορεί. Και στα μαλλιά αντί για κόκκινα φουλάρια είχαν περικεφαλαία. Είναι οινόφιλοι με περικεφαλαία.
Είναι Ξινομαυρίστας.

Σε γνωρίζω από την κόψη…

Δεν μπερδεύεσαι εύκολα. Είναι Ξινομαυρίστας και το φωνάζουν. Πίνουν τον καφέ τους σκέτο, πάνε διακοπές μόνο στη Χαλκιδική, ξέρουν τις καλές χρονιές της Νάουσας από το 1970 και μετά, συχνά τις έχουν όλες και στο κελάρι τους, φέρνουν ΠΑΝΤΑ Ξινόμαυρο στα BYOB (Bring Your Own Bottle). Αυτό το τελευταίο… Και Καθαρή Δευτέρα θα φέρουν Ξινόμαυρο αφρώδες ΠΟΠ Αμύνταιο. Και κατακαλόκαιρο με τα γεμιστά, ροζέ Ξινόμαυρο, γιατί έχει λέει αρώματα τομάτας ακόμα και το ροζέ -ανάθεμά τους αν τα πιάνουνε (βλέπε το παλιότερο «Το κυνήγι της άγριας Παπάγιας»). Είναι η αλήθεια βέβαια πως είναι πολυδύναμο το ρημάδι. Να μου το θυμηθείτε, τώρα που βγαίνουν ολοένα και περισσότερα δείγματα της ποικιλίας με κομψό ανθικό χαρακτήρα και πιο προσεγμένες τανίνες δεν αργεί ο καιρός που θα το δούμε και δίπλα σε medium rare μπριζόλα τόνου. Θου κύριε…

Λάζαρε, δεύρο έξω. Ή αλλιώς, οι Ξινομαυρίστας το Πάσχα.

Κι αν όλο το άλλο διάστημα έχουμε μάθει να ζούμε με τη διακριτική παρουσία των Ξινομαυρίστας μέσα στην κοινωνία μας, δεν μπορώ να πω το ίδιο για τις άγιες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Τα αδέρφια εν Χριστώ Ξινομαυρίστας βγαίνουν παραδοσιακά απ’ τις σπηλιές τους το Σάββατο του Λαζάρου αρχίζοντας προετοιμασίες καθ’ όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα που κορυφώνονται την Κυριακή του Πάσχα. Η όλη κινητικότητα σιγοντάρεται από τα οινικά περιοδικά, τους οινογράφους, οινολόγους κλπ. που εδώ και χρόνια προπαγανδίζουν υπέρ του απόλυτου οινικού ταιριάσματος του αρνιού στη σούβλα με το Ξινόμαυρο. Ε, ΟΧΙ! Θα το πω και πέστε να με φάτε. Η καλοψημένη σάρκα του αρνιού κι η καραμελωμένη πέτσα του δεν πάνε τόσο πολύ με το Ξινόμαυρο όσο πάει ένα Ασύρτικο με βαρέλι ή ακόμα καλύτερα με ένα Νυχτέρι παλιάς σχολής κι όχι αυτά τα Νυχτέρια φρεσκαδούρες με 3 μήνες βαρελάκι που λέει ο νόμος. Τα είπα και ξεθύμανα.

Πως γκενέν ατό?

Αντιλαμβάνομαι την καθημερινή ανάγκη του καθενός για μια τζούρα αδρεναλίνης. Θες στο kitesurf, στον τζόγο, στο ψαροντούφεκο; Όλα το ίδιο συγκινησιακό αποτύπωμα μας αφήνουν, χωρίς να υπάρχει καλύτερο ή χειρότερο. Όλα χόμπι είναι κι όλα έχουν απώτερο σκοπό τον τρίωρο αυτό χρόνο που χρειάζεται το σώμα για να αποβάλλει τελείως την υπερέκκριση της αδρεναλίνης. Ένα τρίωρο ευφορίας στο οποίο όλοι έχουμε δικαίωμα. Πόσο μάλλον οι Ξινομαυρίστας. Γιατί λοιπόν να στερήσουμε την αίσθηση του διαφορετικού από τους φίλους μας; Αν θέλουν να κάνουν την επανάστασή τους κόντρα στο φρουτώδες και βελούδινο Αγιωργίτικο, ας την κάνουν. Αν αισθάνονται ότι ζουν στην κόψη του ξυραφιού πίνοντας Ξινόμαυρο με φακές, επίσης ας το κάνουν. Απλά ας μην φέρνουν αλλα Ξινόμαυρα στα ΒΥΟΒ!!! Ευχαριστώ.

Αυτόριζα κλήματα ξινόμαυρου

Ξινόμαυρο, δε νιου έρα.

Μέχρι εδώ ίσως να καταλάβατε ότι δεν πολυγουστάρω το Ξινόμαυρο. Λάθος. Το αγαπώ. Απλώς, όσο με ενοχλούσε η ερώτηση «Τι μουσική ακούς;» που έκαναν κάποια παιδιά στο σχολείο, άλλο τόσο και περισσότερο με ενοχλεί –και αυτό θα χειροτερεύει στο μέλλον όσο περισσότερα κρασιά δοκιμάζω- η αντίστοιχη ερώτηση «Τι κρασιά πίνεις;». Η απάντηση για εμένα είναι «σχεδόν όλα, αναλόγως κεφιού, φαγητού και λοιπών παραγόντων, πχ μπάτζετ». Δηλαδή τι, αν ακούω κλασική μουσική και ροκ έχω πρόβλημα; Ίσως δεν πίνω χύμα όπως δεν άκουγα και κλαρίνα. Αυτό. Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω την εμμονή με την κατά τα άλλα συμπαθέστατη ποικιλία του βορρά. Αν είναι η καλύτερη ερυθρή Ελληνική ποικιλία δεν το ξέρω και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι πιο ικανοί να δώσουν απάντηση. Αν είναι το άλτερ έγκο του Νεμπιόλο…ίσως, αλλά μας λείπουν κάνα δυο αιώνες ελευθερίας και ανάπτυξης για να το μάθουμε. Η νέα εποχή το θέλει πιο κομψό με πινονουαρίζον ανθικό χαρακτήρα, σχεδόν ανύπαρκτα φυτικά και πιο ήπιες τανίνες, να μπορεί να πίνεται τώρα. Αν μου αρέσει; Ναι αλλά όχι για Ξινόμαυρο. Πως θα ήθελα σαν ένας απλός καταναλωτής το Ξινόμαυρο του μέλλοντος; Προτιμώ την ολντ σκουλ εκδοχή του, με την τομάτα και την ελιά σε ισορροπία με το φρούτο και το ανθικό στοιχείο, να πίνεται και τώρα αλλά και σε 20 ή παραπάνω χρόνια. Όπως δηλαδή ένα μεγάλο Νεμπιόλο.
Υγιαίνετε.

All photos by Nikolas Kazis and Markos Marabotos