Τελικά το ποτό σου πίνεται;

Σχετικά πρόσφατα συνάντησα ένα φίλο από το στρατό. Μιλήσαμε λίγο για τα προσωπικά μας, είπαμε δηλαδή ότι αυτός παντρεύτηκε και πως εγώ είμαι ακόμα μπακούρι, και ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα επαγγελματικά μας. Γυμναστής αυτός στο επάγγελμα, από τους λίγους πλέον που βγάζουν αρκετά χρήματα αφού έχει στήσει και μια εταιρεία που εισάγει μηχανήματα γυμναστικής. Φυσικά μιλήσαμε και για τις περιπέτειες μου στα αθηναϊκά μπαρ, και με αφορμή αυτό μου ανέφερε και μια ιστορία από πρόσφατη επίσκεψή του σε ένα μπαρ στο Λονδίνο. Ύστερα από παρότρυνση της κοπέλας του να «πειραματιστεί επιτέλους με ένα κοκτέιλ» κατέληξε λέει να πίνει ένα ποτό που αδυνατούσε να καταλάβει πώς έπρεπε να το πιει, και που όταν τελικά το δοκίμασε έμεινε στην πρώτη γουλιά αφού «δεν πινόταν». Το κοκτέιλ του είχε σερβιριστεί σε ένα περίεργο μεταλλικό σκεύος συνοδεία μίας κούκλας που κρατούσε ένα τσαντάκι με μία σκόνη, μιας κορδέλας που ήταν δεμένη στο ποτήρι και ενός μικρού πιάτου με μαρμελάδα. Η υπερπαραγωγή είχε ολοκληρωθεί με ένα γυάλινο μίνι-συντριβάνι που έσταζε ένα υγρό μέσα στο ποτήρι.

Αφού αποφάσισε ότι δεν μπορεί να κατεβάσει άλλη γουλιά από το πανάκριβο κοκτέιλ του, σκέφτηκε δυνατά να πάρει μια μπίρα. Η κοπέλα του, σαν άλλη προστάτιδα των κοκτεϊλομπάρμαν, του είπε να μην απογοητεύεται και πως ίσως έπρεπε να δοκιμάσει επιτέλους ένα από αυτά τα παλαιωμένα κοκτέιλ για να δει πως είναι να μένει σε βαρέλι το αγαπημένο του Νεγκρόνι. Κι εδώ όμως, τζίφος η δουλειά. Ο Κώστας μου εξήγησε πως το Νεγκρόνι του ήταν σαν να έτρωγε μια σούπα με φρεσκοτριμμένο ροκανίδι μέσα. Τα παράτησε λοιπόν όλα και ήπιε τελικά την αγαπημένη του μπίρα, αφού πρώτα είχε πληρώσει 30 λίρες τσάμπα και βερεσέ.

Εκεί κάπου βάλθηκα να το παίξω κι εγώ υποστηρικτής των απανταχού μπαρμαναραίων. Του μίλησα για τα πλεονεκτήματα μιας μεγάλης και φανταχτερής γαρνιτούρας, τον εντυπωσιασμό που προκαλεί στους γύρω θαμώνες, τις δυνατότητες που παρέχει για «ανέβασμα» φωτογραφιών στα σόσιαλ μίντια και πολλά άλλα που αφορούν το κομμάτι του μάρκετινγκ του ποτού. Σε κάθε περίπτωση, οι θιασώτες της φιλοσοφίας της «εντυπωσιακής γαρνιτούρας» υποστηρίζουν πως με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν μεταξύ άλλων να δημιουργήσουν μία ολοκληρωμένη εμπειρία που αγγίζει όσες το δυνατόν περισσότερες αισθήσεις. Να μυρίζεις, να αισθάνεσαι, να βλέπεις και τελικά να γεύεσαι.

Τι γίνεται όμως όταν η ουσία χάνεται στην προσπάθεια να εντυπωσιάσεις μόνο από τη γαρνιτούρα; Τι γίνεται όταν η ικανοποίηση της γεύσης, που πρέπει να είναι ο πρωταρχικός μας σκοπός, χάνεται κάπου μέσα στο δάσος με τα ξύλα μπαμπού, τα μανταλάκια, τα κορδελάκια και τις φούσκες; Καλή η παλαίωση, αλλά ξέρεις να την εφαρμόσεις σωστά ώστε να έχει επιτυχία και κατ’ επέκταση το γευστικό αποτέλεσμα που απαιτείται ή  χρησιμοποιείται απλά ώστε να δείχνεις «ενημερωμένος» για τις εξελίξεις της μόδας των κοκτέιλ; Ξέρεις, πότε πρέπει να εφαρμόσεις και γιατί την τεχνική rolling στο κοκτέιλ σου ή απλά το κάνεις παντού και πάντα για να εντυπωσιάσεις το πελάτη;

Η αλήθεια δεν κρύβεται κάπου στη μέση όπως συνήθως λέμε και γράφουμε. Η αλήθεια κρύβεται σκέτο, και φανερώνεται μόνο σε αυτούς που διαβάζουν, ενημερώνονται, ακούνε, «την ψάχνουν» και βέβαια σε αυτούς που τους ενδιαφέρει μεν ο εντυπωσιασμός αλλά (τουλάχιστον) εξίσου με την ουσία. Γνωρίζω μερικούς τέτοιους. Λίγους, αλλά καλούς. Εύχομαι να γίνουν περισσότεροι. Σύντομα, γιατί τους χρειαζόμαστε εκεί έξω.

Photos by Nikos Dais and Katerina Paspaliari