Vide Napule, e po’ muore

Μολίς εχτές λοιπόν γύρισα από το μεγάλο (χιλιομετρικά) οδικό ταξίδι μου στην γειτονική Ιταλία.1730 χιλιόμετρα by car μέσα σε 9 μέρες.Si, buongiorno, prego, destra, sinistra μερικές μόνο από τις λέξεις που ακόμα ηχούν στα αυτιά μου.Πολλά λοιπόν χιλιόμετρα, πολύ αλκοόλ, πολλά μνημεία και αξιοθέατα, πολλοί καινούριοι φίλοι και πολλές πόλεις και διαφορετικές τεχνοτροπίες. Η πόλη όμως που έμελλε να με σημαδέψει ήταν μία.

Αδελφοποιημένη με την Αθήνα, μία πόλη που ιδρύθηκε από Έλληνες άποικους στα πλαίσια της Magna Graecia (Μεγάλη Ελλάδα) και βαφτίστηκε Παρθενόπη και στην συνέχεια Νεάπολις.Παρθενόπη, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ήταν μία από τις Σειρήνες που αφού απέτυχε να μαγέψει τον Οδυσσέα με τα τραγούδια της ρίχτηκε στην θάλασσα και την ξέβρασε το κύμα στα παράλια της Νάπολη.

Η Νάπολη έχει το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι στον κόσμο,μετά από αυτό του Χονκ Κονγκ και είναι η τρίτη μεγαλύτερη πλυθυσμιακά πόλη της Ιταλίας μετά την Ρώμη και το Μιλάνο.Καμία απολύτως σχέση όμως δεν έχει με τις προαναφερθείσες πόλεις της βόρειας Ιταλίας.Ξεχασμένη από την ιτάλικη κυβέρνηση, όπως άλλωστε και όλος ο ιταλικός Νότος, μία πόλη με φθίνων πλυθυσμό τις τελευταιές δεκαετίες, αποτέλεσμα ίσως του κλεισίματος πολλών εργοστασίων.Πολλοί οικονομικοί μετανάστες, αρκετοί από αυτούς και λαθρομετανάστες, εγκληματικότητα, κυκλοφοριακό χάος, κτλ.Κι όλα αυτά, λίγα μόλις χιλιόμετρα από την Πομπηία, τον Βεζούβιο και το κοσμοπολίτικο νησάκι Κάπρι.

Εμπειρία ζωής χαρακτήρισα ομόφωνα με τον συνταξιδιώτη μου Σπύρο Πατσιαλό την οδήγηση στην Νάπολη.Άχρηστα τα λιγοστά φανάρια κυκλοφορίας αφού ΚΑΝΕΙΣ δεν τα υπάκουε,  ελάχιστα και τα σήματα ΚΟΚ στην πόλη, τεράστιες πλατείες χωρίς συγκεκριμένη υποχρεωτική πορεία, σκουτεράκια που πετάγονταν μπροστά σου από το πουθενά και άλλα κωμικοτραγικά με έκαναν να πω ότι ήμουν τυχερός που επιβίωσα μετά από αυτό.

Καλώς ή κακώς, το ξενοδοχείο μου βρισκόταν σε μία από τις πιο κακόφημες περιοχές της Νάπολη, στην piazza Garibaldi, περιοχή σαν την δικιά μας Μενάνδρου.Αναρωτιόσουν πως γίνεται ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων να βρίσκεται ανάμεσα σε 2-3 οίκους ανοχής και σε ένα τεράστιο παζάρι που στηνόταν καθημερινά από αφρικανούς τυπάκους στο πεζοδρόμειο.Ένα από τα πιο ζωντανά σημεία παρόλαυτα της πόλης.

Της πόλης που πραγματικά αξίζει να επισκευτείς για να δοκιμάσεις την καλύτερη ιταλική πίτσα, την καλύτερη ιταλική mozzarella di bufala και τον καλύτερο ιταλικό καφέ.Της πόλης που οι κάτοικοι μοιάζουν ΤΟΣΟ με έλληνες σε εμφάνιση και συμπεριφορά.Της πόλης που μεγαλούργησε ο Θεός Μαραντόνα!Της πόλης που με την ζωντάνια της και την αυθεντικότητα της σε κατακτά αμέσως.

Ωραίο λοιπόν το Κολοσσαίο και το Βατικανό, ωραία τα κανάλια της Βενετίας και τα μουσεία της Φλωρεντίας, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το πολύχρωμο κολάζ εθνικοτήτων και τους πολύβουους ρυθμούς της Νάπολης.

Vide Napule, e po’ muore

(Μόλις δεις την Νάπολη, μπορείς μετά να πεθάνεις.)