Με λένε Βασίλη, είμαι μπάρμαν και έχω υποκύψει στους εθισμούς μου

Με λένε Βασίλη Τσομπανίδη, είμαι μπάρμαν εδώ και 16 χρόνια, πλέον στο δικό μου μπαρ και είμαι εθισμένος στο αλκοόλ και στα ζάναξ.

Από τα πρώτα χρόνια του επαγγελματικού μου βίου με μάγευαν τα μπαρ και οι ρόλοι που εμπεριέχονται μέσα σε αυτά. Έτσι έγινα μπάρμαν. Έπειτα από περίπου 16 χρόνια μπρος και πίσω απ’ τα μπαρ, εκτός από βιοποριστικό λόγο, η εστίαση και κυρίως το αλκοόλ ήταν και είναι η καθημερινότητα μου. Ζούσα και ζω στα άκρα, υπεραναλύοντας τα γεγονότα, βγαίνοντας μόνος μου, κάνοντας ευκαιριακό σεξ, ζώντας και μεγαλώνοντας αυτοτελώς σε ένα περιβάλλον που άλλοτε με χώνευε κι άλλοτε του καθόμουν στο λαιμό σα να ήθελα να το πνίξω με το πείσμα μου. Με τα χρόνια έγινα δέσμιος του χρήματος, της καλοπέρασης, της γυναίκας ως οντότητα και διαφόρων άλλων καταχρηστικών αντικειμένων, έμβιων και μη. Δεν ντράπηκα ποτέ. ‘Ντάξει, σχεδόν ποτέ. Σχέσεις; Ναι, έκανα. Κάποιες μακροχρόνιες, κάποιες όχι και τόσο. Είμαι στρέιτ. Ήμουν πάντα στρέιτ. Μάλλον.

Τέλος πάντων.

Έχασα την εμπιστοσύνη μου προς το άλλο φύλο, και κυρίως προς τις συντρόφους μου, γιατί τις περισσότερες φορές ήμουν το τρίτο πρόσωπο (στην αρχή τουλάχιστον). Αυτό που λένε «όλα λάθος».

Η δουλειά μου σε γενικές γραμμές πήγαινε καλά, μέχρι που μια μέρα αποφάσισα να τα καταστρέψω όλα και να ξαναρχίσω από την αρχή. Το έκανα, στην αρχή το μετάνιωσα, φτάνοντας στον πάτο. Στον πρώτο πάτο, δεν ήξερα ότι υπήρχε παρακάτω… (see what I did here?)

Οι συγκυρίες σε συνδυασμό με αποφάσεις (σωστές ή λάθος δεν έχει σημασία) με οδήγησαν στο να ξαναχτίσω από την αρχή τα πάντα.

Πηγαίνοντας κόντρα και πάλι σε όλους, σχέση, οικογένεια, συμβουλάτορες, παίζοντας τον τρελό, είμαι ακόμα εδώ.

Στον χώρο που αγαπώ, στις νύχτες που ανυπομονώ να έρθουν, στις πόρτες που περιμένω να ανοίξουν ή να κλείσουν, μπρος και πίσω από τις γέφυρες που πρέπει να χτίσω ή να κάψω.

Πάμε τώρα στην αρχή· Αλκοόλ, ζάναξ, εθισμός.

Γνωρίζοντας πως η αστάθεια στις εργασιακές συνθήκες -βλέπε εστίαση προ δεκαετίας- σε συνδυασμό με την αστάθεια στις προσωπικές σχέσεις, κυρίως λόγω ωραρίου και διαφορετικού lifestyle, (όλα τα – όταν οι άλλοι διασκεδάζουν εσύ δουλεύεις – Χριστούγεννα – καλοκαίρια σεζόν – αργίες – οικογενειακά τραπέζια) εμπεριέχουν πολλά, μα πολλά προβλήματα, τα οποία συνήθως προέρχονται εκ των έσω.

Τι πιο εύκολο λοιπόν, να τεντώσεις το χέρι σου πίσω στο ράφι με τα ποτά και να βάλεις ένα, δύο, πέντε, δώδεκα; Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Θα σας πω εγώ, βιωματικά. Το αποτέλεσμα είναι να βγαίνει το πρόβλημα από μέσα σου και να κάθεται απέναντι σου και να σε κοίτα. Να μην το κουβαλάς και σε πνίγει, αλλά να το έχεις εμπρός σου και να σου δίνει τη δυνατότητα να το προσπεράσεις. Όχι να το λύσεις.

Μέχρι μερικά χρόνια πριν, θεωρούσα τον εαυτό μου “problem solver”, αλλά τελικά ήμουν “problem skipper”. Και είμαι ακόμα. Τα ζάναξ; Θα σου πω και για αυτά… κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Χτυπούν τους ίδιους υποδοχείς. Ένας φαύλος κύκλος που σπρώχνεις τα προβλήματα κάτω απ’ το χαλί και μια μέρα ξυπνάς και το χαλί είναι τόσο γεμάτο που σκοντάφτεις και πέφτεις στα κρυμμένα σου προβλήματα. Και μάντεψε· συνεχίζεις με το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Τα ξανά σπρώχνεις, σκοντάφτεις πάλι και πάλι. Ξυπνάς από την κατάχρηση, σκέφτεσαι «μ@λ@κ@, τι έκανα πάλι χθες» και το ξανακάνεις και σήμερα για να «σκιπάρεις» πάλι το παρόν.

Ups and downs.

Χτυπούν τα τηλέφωνα, σε πνίγουν οι υποχρεώσεις, τα χρέη, ο νεροχύτης με τα άπλυτα που γεμίζει και άλλα τέτοια. Η κορυφή που πρέπει να ανέβεις ψηλώνει μέρα με τη μέρα. Κι εσύ λες «Ε, και;», «Δε μπορώ σήμερα», «Δεν είμαι καλά σήμερα», «Αύριο θα το κάνω». Και μια μέρα, από τα 28 είσαι 35.

Αναρωτιέσαι τι μεσολάβησε, και το έχεις ξεχάσει όλο. Αναρωτιέσαι τι θα έρθει και βλέπεις μόνο ένα βουνό που πρέπει να σκαρφαλώσεις. Ψάχνεις να ρίξεις ευθύνες αλλού, αλλά είναι όλο πάνω σου. Μάντεψε, πάλι από την αρχή… θα βάλεις το πρώτο ποτό, στο τρίτο δε θα έχει αλλάξει κάτι κι εκεί θα πάρεις το πρώτο χάπι και μετά το δεύτερο, μέχρι οι σκέψεις σου να σταματήσουν να σε κάνουν ό,τι θέλουν κι αντί να προσπαθήσεις να τις ελέγξεις, απλά να μη μπορείς να τους δώσεις σημασία, γιατί πια δεν είναι μέσα στο μυαλό σου.

Φταίνε τα μπαρ; Όχι, φυσικά. Φταίνε οι άλλοι; Ούτε καν. Φταίει ο συνδυασμός «αδυναμίας στην αντιμετώπιση – ευκολίας στη χρήση», αλλά και ένας υπέρμετρος ρομαντισμός που έτυχε να με ρουφήξει στο πιο σκοτεινό μονοπάτι του εαυτού μου. Η χαοτική συνάρτηση, το φράκταλ που δεν μπόρεσα να ξεφύγω.

Κι όπως λέει κι ο αγαπημένος μου Ρένος:

«Αυτή είναι η ζωή μου, συνεννοηθήκαμε;»