Το Σπίτι της Μαριώς: Μια έκπληξη στους πρόποδες των Καλαβρύτων

Ορμώμενος από το πρόσφατο κείμενο του Ιωάννη Κοροβέση για την Ελληνική Επανάσταση και γεμάτος συγγραφικό οίστρο και έπαρση, καβάλησα το επόμενο πρωί το άτι μου (το αυτοκίνητό μου δηλαδή) αδιαμαρτύρητη συντροφιά στα ταξίδια μου, και ξεκίνησα για ένα από τα προπύργια του αγώνα των Ελλήνων· τα ιστορικά Καλάβρυτα. Και το Σπίτι της Μαριώς. Εδώ να τονίσω πως όποιος επισκέπτης επιθυμεί να νιώσει την μαγεία ενός μοναδικού ταξιδιού μέχρι τα Καλάβρυτα, μέσα από πετρόκτιστα χωριουδάκια, ορεινές και πεδινές διαδρομές, θα υπάρχει πάντα η παλιά εθνική οδός Πατρών-Τριπόλεως, η ξακουστή 111, όπου 111 ο αύξων αριθμός στα Τεχνικά Χρονικά του 1934. Εκεί αναφέρεται ως οδός με αύξοντα αριθμό 111 και ονομασία «Πατρών – Τριπόλεως».

Τέσσερα χιλιόμετρα λοιπόν έξω από τα Καλάβρυτα και στην κατεύθυνση προς Μέγα Σπήλαιο βρίσκεται το Σπίτι της Μαριώς, ιδιοκτησίας Γιώργου Μανίκα και της συζύγου του, Μαρίας. Όπου Γιώργος, εκτός από ιδιοκτήτης είναι και παραγωγός και μάγειρας και σερβιτόρος, ξεναγός, οινοχόος και η λίστα ρόλων δεν έχει τέλος. Ατμόσφαιρα βουνίσιου εστιατορίου, ήχοι και εικόνες από οικόσιτα ζώα, κήπος με ζαρζαβατικά, ξεχασμένα σκεύη μαγειρέματος, εσωτερικό σπιτιού περασμένων δεκαετιών. Ρουστίκ ατμόσφαιρα θα σκεφτεί ο αναγνώστης. Κι όμως, οι εκπλήξεις σε προσκαλούν να τις αγκαλιάσεις από το πρώτο λεπτό.

Μπαίνοντας στο εσωτερικό νιώθω τον αέρα ντυμένο με χαμηλής έντασης νότες τζαζ και μπλουζ απόχρωσης, που ξεπηδούν από ένα ηχείο. Κοντοστέκομαι. Ο Γιώργος με προσκαλεί στην κουζίνα του. Εκεί συναντώ μια παιδική μου ανάμνηση. Ένα σκεύος πολυ γνωστο σε εμάς τους Ιθακησίους, όπου στην πρώιμη μορφή του -αυτή των γιαγιάδων μας- το καπάκι ήταν πήλινο με ένα μεταλλικό στεφάνι. Πλέον το καπάκι είναι εξ’ολοκλήρου μεταλλικό, τσερέπα η αγαπημένη. Μέσα της, μοσχομυριστός κόκορας με ντοματούλα και χυλοπίτες. Μια μεγάλη προσμονή μου επιτέλους έφτανε στο τέλος της.

Στην τσερέπα και κατόπιν παραγγελίας, πάντα για έξι με οκτώ άτομα, μπορεί να μπεί και ενα αρνάκι μπούτι σκορδάτο με πατατούλες.

Δίπλα υπήρχε ενα κοντοσούβλι λαχταριστό. Ήρθε στο τραπέζι με τσιπς πατάτας. Κοιτάζω τις πατάτες, δοκιμάζω! Σαν να έχω μόλις ανοίξει το αγαπημένο μου σακουλάκι πατατάκια μιας μικρής εταιρίας από την Ισπανία. Αυτή και αν είναι έκπληξη· ώψη, σχήμα, ήχος -αυτο το κρατς-, γεύση. Όλα απίθανα.

Τα πιάτα έρχονται στο τραπέζι. Μερίδες μεγάλες, με χαρακτήρα, να συνοδεύονται από την μόνιμη διάθεση του Γιώργου να σου μιλήσει για αυτά. Τα οσα θαυμαστά παράγει η περιοχή γίνονται πρωταγωνιστές. Θεϊκό πρόβειο γιαούρτι σκεπάζει την παντζαροσαλάτα με καρύδια και γύρη ή έρχεται ως επιδόρπιο -μους γιαουρτιού με συντροφιά την φημισμένη ροδοζάχαρη. Η γλυκιά γραβιέρα της περιοχής λιώνει επάνω στον κόκορα. Η περιβόητη φέτα Καλαβρύτων δίνει πικαντικη σάρκα σε μια στριφτή τυρόπιτα από τα χέρια της Μαριώς, μαστόρισα πραγματική στο τηγάνι. Τα λευκά φασόλια από την Κέρτεζη χαρίζουν μια απολαυστική φασολάδα που την συντροφεύει μια καπνιστή πέστροφα-σήμα κατατεθέν της περιοχής.

Ο κατάλογος προϊόντων και παρασκευών από το Σπίτι της Μαριώς ανεξάντλητος, από τα οποία δε θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν τα άγρια μανιτάρια και τα ζυμαρικά. Ακόμη και η μηλόπιτα στο τέλος έρχεται με μια πλούσια γέμιση με μήλα από τη Γουμένισσα Καλαβρύτων. Και το τσουκάλι συνεχίζει να βγάζει· μοσχάρι, χοιρινό, αγριογούρουνο, κουνέλι και δίπλα τους κάστανα, κυδώνια, δαμάσκηνα, σταφίδες, σάλτσες και ζωμοί. Ομολογώ θα προτιμούσα λίγο πιο μικρό τον κατάλογο του εστιατορίου, χωρίς ωστόσω να παρεκκλίνει από το πνεύμα όσων περιγράφω.

Ώσπου αρχίζω να αναρωτιέμαι; Από κρασί τι γίνεται; Μεγάλη η αγάπη του Γιώργου για το κρασί και με μεγάλο ενδιαφέρον η κάβα του. Περίοπτη θέση κατέχουν τα φυσικά κρασιά και τα οινοποιεία της Αιγιαλείας. Ο επισκέπτης έχει την επιλογή να δοκιμάσει κρασί και από τα 12 οινοποιεία. Σημείο αναφοράς το οινοποιείο Τετράμυθος, με σπάνιες, εξαντλημένες, ακόμη και ακυκλοφόρητες ετικέτες, όπως μια Phelloe Nature του 2015 να χαιρετούν την συλλογή από το Σπίτι της Μαριώς. Με μεγάλη χαρά εντόπισα και μια πλήρη συλλογή από μπύρες Πατρινών μικροζυθοποιών (Ora/Kykao/Ammousa). Δεν θα μπορούσα όμως να φύγω, χωρίς να ευφρανθώ λίγο με το αγαπημένο μου (απόσταγμα οίνου παλαιώθεν) της οικογενείας Παρπαρούση.

Όραμα του Γιώργου Μανίκα είναι το Σπίτι της Μαριώς να γινει κοινωνός της ανάδειξης των Καλαβρύτων σε σημείο αναφοράς στον χάρτη του Γαστρονομικου Τουρισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Εκεί όπου ο παγκόσμιος επισκέπτης θα παίρνει μέρος στην συγκομιδή και θα μαγειρεύει ο ίδιος τα όσα συγκλονιστικά προσφέρει η γη των Καλαβρύτων.

Του το εύχομαι από καρδιάς.