Το νερό στ’ αυλάκι, μέρος 3ο

Μπορείς να διαβάσεις το πρώτο μέρος εδώ και το δεύτερο εδώ.

Με τα πολλά, φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι της γευσιγνωσίας, αυτό των ανθρακούχων νερών. Η μεγάλη και ουσιαστική διαφορά των ανθρακούχων νερών από τα ήπια, είναι όπως λέει και η λέξη, το ανθρακικό ή αλλιώς διοξείδιο του άνθρακα. Αυτό προστίθεται στο νερό φυσικά την ώρα που αυτό περνά μέσα από το υπέδαφος ή μπορεί να προστεθεί μόλις βγει από την πηγή ή και να ενισχυθεί με τεχνητά μέσα.

Στην περίπτωση που προσθέσουμε διοξείδιο του άνθρακα με τεχνητά μέσα σε ένα ήπιο νερό τότε το Ph αυτού πέφτει σε τιμές κάτω από το 5, καθιστώντας το αυτόματα δυσάρεστο στη γεύση. Για τη διατήρηση του Ph στα φυσιολογικά επίπεδα -μεταξύ 5.5 και 6- προσθέτουμε στο προϊόν όξινο ανθρακικό νάτριο ή όξινο ανθρακικό κάλιο. Τα προϊόντα αυτά είναι γνωστά σε όλους μας σαν σόδες ή club soda στα αγγλικά και δεν ασχοληθήκαμε μαζί τους στην παρούσα γευσιγνωσία.

Τα ανθρακούχα νερά, όπως έγραψα και στο προηγούμενο μέρος του άρθρου, τα δοκιμάσαμε ελαφρώς δροσερά, πάλι ακολουθώντας την ίδια λογική του «ξεπλένω με το νερό που πρόκειται να δοκιμάσω».

Το πρώτο νερό ήταν το Σουρωτή από τη Χαλκιδική. Γυάλινο μπουκάλι των 250 ml κι ένα υψηλά χλωριούχο νερό με συγκέντρωση χλωρίου 95 mg/l, η υψηλότερη μεταξύ όλων των νερών που δοκιμάστηκαν! Επίσης, αρκετά υψηλή συγκέντρωση σε ασβέστιο (180 ml/l), σε νάτριο (82 mg/l), μαγνήσιο (54 mg/l) και σε όξινα ανθρακικά (769 mg/l). Το πάνελ διέκρινε μία έντονη μεταλλικότητα, κάποιοι την βρήκαν ενοχλητική και όχι ευχάριστη, συμφωνήσαμε όλοι στις πλούσιες αλλά όχι έντονες φυσαλίδες του, στην σύντομη επίγευση και στην πλαδαρότητα στο στόμα. Ο μέσος όρος βαθμολογίας μας ήταν στο 5,3/10

Άλλο ένα νερό από τη Χαλκιδική, το Δουμπιά, μπήκε στο στόχαστρο μας. Το Δουμπιά είχε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση όξινων ανθρακικών (1.385 mg/l) από όλα της δοκιμής και ομοίως, την υψηλότερη σε ασβέστιο (297 mg/l). Επίσης είχε υψηλή περιεκτικότητα σε θειικά (60 mg/l), σε νάτριο (93 mg/l), σε μαγνήσιο (72 mg/l) και την υψηλότερη σε κάλιο (13,6 mg/l) μαζί με τον υψηλότερο δείκτη αγωγιμότητας (2.100 ppm), κάτι που δείχνει πως πρόκειται για ένα ΠΟΛΥ σκληρό νερό, το σκληρότερο της δοκιμής. Συνήθως, τα υψηλά άλατα που από ότι φαίνεται έχουν τα νερά της Χαλκιδικής (αν και το δείγμα μας ήταν μικρό), συνεπάγονται και σκληρότερα νερά κατά συνέπεια και πιο «νόστιμα» νερά, αν μου επιτρέπεται να γράψω. Όχι πολύ καλή η βαθμολογία του πάντως, τουλάχιστον όχι όση θα περιμέναμε με τα χαρακτηριστικά του: 5,1/10

Το τελευταίο ελληνικό ανθρακούχο που δοκιμάσαμε ήταν το Ξυνό νερό Φλωρίνης, σε γυάλινη φιάλη των 250 ml. Ένα απολύτως φυσικό ανθρακούχο που έκλεψε σίγουρα την παράσταση. Ένα ξεκάθαρα ασβεστούχο νερό με συγκέντρωση (274 mg/l) –την υψηλότερη της δοκιμής– και με τη δεύτερη μεγαλύτερη αγωγιμότητα (1.345 ppm). Περιγράφηκε σαν ένα νερό με έντονη γεύση, με αρκετή οξύτητα που προσέδιδε και φρεσκάδα, εκφραστικό, νόστιμο, υφάλμυρο, με ελαφριά προς μέτρια μεταλλικότητα, αλλά δύσκολο στο να συνδυαστεί με φαγητό λόγω του έντονου χαρακτήρα του. Η (εντυπωσιακή) βαθμολογία του; 7,6/10

Είχε έρθει η ώρα για τους εκπροσώπους μας από το εξωτερικό. Το San Pellegrino από το ιταλικό Μπέργκαμο δοκιμάστηκε πρώτο. Το εμβληματικό αυτό νερό, δοκιμάστηκε από γυάλινη φιάλη των 250 ml αφού καταρχήν ξεχωρίσαμε τα αυξημένα του θειικά (430 mg/l –τα υψηλότερα της δοκιμής) και στις μετρήσεις αλλά και στη γεύση. Λέγεται πως αυτά δίνουν μια ελαφριά πικράδα στο στόμα που ήταν εμφανής και στα ποτήρια μας. Ωραία δομή με καλή διάρκεια, ισορροπημένο, λεπτές και κομψές φυσαλίδες, επίγευση με απαλότητα και αρκετά ξεδιψαστικό. Καταλήξαμε πως είναι και ιδανικό με τα περισσότερα φαγητά. Απέσπασε ένα 7,4/10

Επίσης, σημασία έχει θαρρώ να τονίσουμε πως το San Pellegrino μαζί με το Aqua Panna, που ανήκουν παγκοσμίως στην ίδια εταιρεία, βρίσκονται πίσω από το εξαιρετικό σάιτ γαστρονομίας finedininglovers.com. Αξίζει να του ρίχνετε ματιές που και που.

Το Badoit από το Σεν Γκαλμιέ της Γαλλίας, και το δικό μου προσωπικά καλύτερο νερό της δοκιμής, ήρθε αμέσως μετά. Το υψηλότερο από αυτά που δοκιμάσαμε σε νάτριο (180 mg/l), ένας από τους σπουδαιότερους δηλαδή ηλεκτρολύτες, και το υψηλότερο σε μαγνήσιο (80 mg/l). Πολύ υψηλά επίσης όξινα ανθρακικά, χλώριο, κάλιο και θειικά. Ένα αν μη τι άλλο, πολύ πλούσιο νερό. Το Badoit σχολιάστηκε σαν απόλυτα κομψό, διακριτικό και ελαφρύ, με παραπάνω από μέτρια οξύτητα, νόστιμο, με πλούσιο σώμα και εντελώς ταιριαστό για φαγητό. Βαθμολογήθηκε με 8/10!

Η δοκιμή έκλεισε με το γαλλικό Perrier από το Βεργκέζ. Δοκιμάστηκε σε γυάλινο μπουκάλι των 330 ml ενώ πριν είχαμε εντοπίσει αρκετά μεγάλη συγκέντρωση σε ασβέστιο και σε στερεό υπόλειμμα, κάτι που αυτόματα το χαρακτηρίζει σαν πλούσιο σε ανόργανα άλατα. Το απρόσμενα καλό Perrier περιγράφτηκε ως έντονο στη γεύση, με πλούσια μεταλλικότητα, ελαφρώς αλμυρό, με καλή διάρκεια, φρεσκάδα, έντονη οξύτητα και πλούσιες φυσαλίδες. Ο μέσος όρος της βαθμολογίας του ήταν 7,5/10

Εκτός βαθμολόγησης, δοκιμάσαμε και το αρωματισμένο με μαστίχα νερό Mastiqua. To Mastiqua είχε πολύ καλή ροή φυσαλίδων, είχε μια ελαφριά και ευχάριστη βοτανικότητα, λογικά από τη μαστίχα, ήταν αρκετά ξεδιψαστικό και ευχάριστο, με ωραία δομή και όλοι συμφωνήσαμε πως χρειάζεται να σερβίρεται ελαφρώς πιο δροσερό. Ένα πολύ καλό προϊόν!

Και κάπως έτσι έκλεισε αυτό το σπουδαίο εγχείρημα που ελπίζω -και θα φροντίσω ώστε- να επαναληφθεί πολύ σύντομα…