Στη Μόσχα αδελφές μου, στη Μόσχα! – μέρος 3ο
Γιαννης Κοροβεσης•Booze Travel
Οι μέρες μας στη ρωσική πρωτεύουσα τελείωναν κι εγώ ένιωθα πως δυστυχώς δεν την έχω χορτάσει. Δεν είχα «μυρίσει» ακόμα καλά τον κόσμο, δεν είχα γυρίσει τα πιο παραδοσιακά στενά της Μόσχας, δεν είχα ακούσει ακόμα όσα ρώσικα θα ήθελα. Το Σάββατο 6 Ιουλίου, 4η ημέρα του ταξιδιού μου που διάβασες εδώ και εδώ αποφασίσαμε να τα κάνουμε όλα αυτά. Έτσι, χρησιμοποιήσαμε για πρώτη φορά το μετρό με κατεύθυνση προς το εθνικό μουσείο βότκας.
Αιώνες ιστορίας βρέθηκαν μπροστά στα μάτια μου σε ένα ομολογουμένως μικρό και με ελάχιστους επισκέπτες μουσείο. Φωτογραφικά ντοκουμέντα, δελτία ανταλλαγής βότκας με ψωμί και άλλα είδη «πρώτης ανάγκης», προτομές ρώσων ηγετών και ΠΟΛΛΑ μπουκάλια βότκας ήταν τα λιγοστά που είδαμε και φωτογραφίσαμε. Ακολούθησε φυσικά και το εθνικό μουσείο ψωμιού(!), που ήταν ακόμα πιο φτωχό και απογοητευτικό. Και τα δύο, βρίσκονταν μέσα σε ένα χώρο με μια εκκλησία που οι ρώσοι χρησιμοποιούν για γάμους και λειτουργεί από το πρωί έως αργά το βράδυ με τα νεόνυμφα ζευγάρια να πηγαινοέρχονται διαρκώς.
Η νύκτα που ακολούθησε την τελευταία μου βάρδια στο City Space bar είχε ένα γεμάτο bar crawling με την συνοδεία ενός μπάρμαν αυτή την φορά και όχι κάποιου υπεύθυνου του ξενοδοχείου. Ο μογγόλος Maxim μας υποσχέθηκε πως θα μας γύριζε τουλάχιστον λιώμα στο ξενοδοχείο και εμείς είπαμε να δεχθούμε την πρό(σ)κληση! Πρώτη μας στάση ένα εξαιρετικό speakeasy bar, το Mendeleev. Στην καρδιά της Μόσχας, στο τέλος του διαδρόμου ενός μικρού εστιατορίου με νούντλς βρήκαμε μία μαύρη και βαριά τσόχινη κουρτίνα. Ανοίγοντας την και κατεβαίνοντας καμιά εικοσαριά σκαλιά μεταφερθήκαμε στο υπόγειο του παλιού εκείνου κτιρίου που με αριστοτεχνικές αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις είχε διαμορφωθεί στο πιο όμορφο μπαρ της Μόσχας. Σπασμένοι σοβάδες, καμάρες, δερμάτινοι καναπέδες και ένα τεράστιο κτιστό τζάκι έδεναν ιδανικά με τους τύπους πίσω από την μεγάλη μπάρα, την μεγάλη συλλογή μπουκαλιών και τον vintage εξοπλισμό τους. Μόνη, στην κυριολεξία, παραφωνία η μουσική τέκνο που έμοιαζε τόσο παράταιρη με το περιβάλλον σαν να πηγαίνεις με σαγιονάρα σε γάμο.
Δύο μπαρ ακόμη μας περίμεναν εκείνη τη νύκτα. Το πρώτο ήταν το κοσμικό ‘’Don’t Tell Mama’’. Ένα κλαμπ που τα κοκτέιλ έδιναν και έπαιρναν με σαμπάνιες, πανέμορφες γυναίκες και δυνατή μουσική να συμπληρώνουν το «χλιδάτο» σκηνικό. Είχε έρθει η ώρα όμως για το Barbados, ένα από τα πιο γνωστά και καθαρόαιμα κλαμπ της Μόσχας. Το κλαμπ που κλείσαμε τη βραδιά μας θύμιζε εύκολα κάποια ελληνικό κλαμπ, με τη μόνη διαφορά πως μας έψαξαν στην είσοδο για όπλα. Α! Και φυσικά τα βιβλία που βρίσκονταν στην τουαλέτα! Ναι ναι, για να περνάς φαίνεται δημιουργικά τις ώρες σου εκεί είχαν μαζευτεί όλοι οι γνωστοί παγκόσμιοι λογοτέχνες στα ράφια που ήταν καρφωμένα εντός της τουαλέτας!
Το πρωί η γεύση από τα τζιν τόνικ της προηγούμενης νύχτας ήταν ακόμα στο στόμα μου. Δεν έφθασε όμως αυτό για να αποβάλει το άγχος μου. Ναι, εκείνη τη μέρα είχα να παρουσιάσω το προγραμματισμένο μου masterclass σε επιλεγμένους από όλη τη Μόσχα μπάρμαν. Ο Σίμος είχε ξεκινήσει ήδη την προετοιμασία όταν ανέβηκα στον 34ο όροφο του Swissotel. Νεαροί μπάρμαν είχαν κατακλύσει τον χώρο και εγώ ήμουν υποχρεωμένος να μην τους απογοητεύσω.
Το άγχος εξαφανίστηκε όταν μπήκα πίσω από τη μπάρα και ξεκίνησα να μιλάω. Το θέμα του σεμιναρίου ήταν το Mediterranean Bartending και τα τοπικά προϊόντα των μεσογειακών χωρών. Τους μίλησα λοιπόν για μεσογειακές τεχνικές, για το πώς συμπεριφέρονται οι μπάρμαν «εδώ στα νότια» και πως αλληλεπιδρούν με τον πελάτη και φυσικά για μερικά αντιπροσωπευτικά προϊόντα της Ελλάδας που τα συνδύασα με γεύσεις γνώριμες στους μεσογειακούς ουρανίσκους.
Συγκεκριμένα τους παρουσίασα το απόσταγμα μαστίχας Skinos, το ανθρακούχο νερό Mastiqua, το πετιμέζι Arteat και το γλυκό μοσχάτο κρασί Ρίου-Πατρών του Παρπαρούση. Αυτά δοκιμάστηκαν σκέτα αλλά και συνδυάστηκαν με χαρακτηριστικές μεσογειακές γεύσεις. Φρέσκο δενδρολίβανο και φασκόμηλο, ελληνικές πράσινες ελιές, ελληνικό θυμαρίσιο μέλι, βασιλικός και άλλα υλικά που θυμίζουν μεσόγειο βούτηξαν στους ρωσικούς ουρανίσκους που παραβρέθηκαν εκεί.
Οι ώρες μου στην Μόσχα ήταν μετρημένες. Και η βροχή που ξεκίνησε να πέφτει λίγο πριν τελειώσω το σεμινάριο ήταν σαν να με αποχαιρετά. Μείναμε μέσα το βράδυ και την βλέπαμε να πέφτει στην πανοραμική τζαμαρία του City Space Bar. Κοιμηθήκαμε νωρίς, ξυπνήσαμε νωρίς κι αφήσαμε πίσω το φιλόξενο Swissotel και το προσωπικό του ξεκινώντας για το αεροδρόμιο Σερεμέτιεβο. Μετά από περίπου 4 ώρες βρεθήκαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ήταν ένα καταπληκτικό ταξίδι και μία αξέχαστη εμπειρία.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΕΓΡΑΨΕ
