Στη Μόσχα αδελφές μου, στη Μόσχα! – μέρος 1ο

Οι παιδικές μου αναμνήσεις δεν μπορώ να πω πως είναι πολλές μα σίγουρα κάποιες είναι έντονες. Θυμάμαι για παράδειγμα πολύ έντονα την θεία Ιωάννα(αδελφή του αγαπημένου μου παππού Νίκου) και τις πλάκες που σπάζαμε μαζί της. Η θεία, αν και πολύ μεγάλη-έφθασε μέχρι τα 90+- είχε ένα αστείρευτο χιούμορ ακόμα και όταν δεν μπορούσε να βγει καθόλου από το σπίτι. Το τι ανέκδοτα σόκιν μας έλεγε δεν μπορείς να φανταστείς. Εμείς(εγώ με τα αδέρφια μου και τα ξαδέρφια μου), πιτσιρικάδες ακόμα, τολμώ να πω πως όλες οι «βρώμικες» λέξεις που μάθαμε τις πρωτοακούσαμε από την θεία. Μπορώ να γράφω ώρες για εκείνη αλλά τούτη τη φορά θα επικεντρωθώ στον άντρα της, τον Θείο Βάνια.

Ο Κερσόπουλος Ιωάννης, εκ Πύργου Ηλίας καταγόμενος, μετονομάστηκε σε Βάνια(το αντίστοιχο Γιάννης των Σοβιετικών) όταν ακολούθησε τους πρόσφυγες γονείς του στην Βάρνα της Βουλγαρίας για να ακολουθήσει μία λαμπρή καριέρα σαν καθηγητής εκεί αλλά και στη Μόσχα. Φυσικά και δεν τον γνώρισα ποτέ. Πέθανε πολλά χρόνια πριν γεννηθώ και κληροδότησε στην γλυκιά και μικροκαμωμένη γυναίκα του την αγάπη για την καλή ζωή και κάποια λίγα χρήματα. Και λέω λίγα καθότι η σχετικά μεγάλη περιουσία του θείου που έφερε πίσω στην Ελλάδα όταν επέστρεψε εξαφανίστηκε εν μία νυκτί λίγο μετά την γερμανική κατοχή, αν θυμάμαι καλά, σε μία από τις αρκετές πτωχεύσεις του ελληνικού κράτους, εκείνη τη φορά υπό τον Αλέξανδρο Σβώλο. Ο θείος ήταν ένα πρόσωπο που πολύ συχνά μνημονευόταν στο οικογενειακό τραπέζι από την θεία καμαρώνοντας, είτε όταν μας έλεγε για τις 11 διαφορετικές γλώσσες που μιλούσε άπταιστα είτε όταν μας έδειχνε τα δεκάδες βιβλία που είχε γράψει σε διάφορες από αυτές τις γλώσσες.

Ο θείος Βάνια, που σαν τίτλος είναι και ένα από τα μεγάλα θεατρικά έργα του Τσέχωφ, ήταν και η πρώτη επαφή που είχα με την κουλτούρα της Σοβιετικής Ένωσης. Από τη θεία βέβαια που μιλούσε συνέχεια για τους Μπολσεβίκους, τον Λένιν και την Τρίτη Δουμά. Χρειάστηκαν να περάσουν αρκετά χρόνια για να επισκεφτώ την πόλη που ονειρεύονταν να ξαναβρεθούν οι «Τρεις αδελφές» στο ομώνυμο έργο πάλι του Τσέχωφ. Χρειάστηκαν να περάσουν αρκετά χρόνια, αρκετές ώρες διάβασμα, αρκετές ώρες πίσω από διάφορες Αθηναϊκές και όχι μόνο μπάρες για να με καλέσει εκεί ένα από τα πιο γνωστά μπαρ του κόσμου, το City Space bar της Μόσχας που βρίσκεται στον 34^ο όροφο του ξενοδοχείου Swissotel Krasnye Holmy για να σερβίρω δικά μου κοκτέιλ για 3 νύκτες αλλά και για να παραδώσω ένα masterclass στους Μοσχοβίτες μπάρμαν.

Στο μπαρ που έχουν εργαστεί σαν καλεσμένοι μερικοί από τους σπουδαιότερους μπάρμαν του κόσμου(Leonardo Leuci, Andrew Nicholls, Simone Caporale, Marian Beke, Luca Cinalli, κα) συνάντησα μία εξαιρετική ομάδα από μπάρμαν(Maxim Khamnaev, Nazar Makarov, Evgeniy Tolmachov) που υπό τις οδηγίες του Max Rokhman αλλά και του Bek Narzi λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένη μηχανή και προσφέρουν καθημερινά στους πελάτους τους μικρά διαμάντια! Και πώς να μην το κάνουν όταν η εργατικότητα τους και η θέληση για μάθηση συνδυάζονται με τις γνώσεις που τους έχουν μεταδοθεί από τους καλύτερους μπάρμαν της Ευρώπης στα διάφορα masterclass που διοργανώνονται εκεί κατά καιρούς;

Στο ταξίδι μου αλλά και στο έργο που κλήθηκα να προσφέρω είχα άξιο συνοδοιπόρο και συνεργάτη τον επί χρόνια καλό μου φίλο και άξιο συνάδελφο Σίμο Ταγαρά, που με το εξαιρετικό του προσόν να με ανέχεται όλα αυτά τα χρόνια και φυσικά με όπλο του την εργατικότητα, τον επικοινωνιακό του χαρακτήρα και όλα αυτά που πρέπει να διαθέτει ένας καλός μπάρμαν με βοήθησε «τα μάλα» σε αυτά που θα σου περιγράψω.

——————————————————————————————–

Το ταξίδι στη Μόσχα δεν επρόκειτο για διακοπές, το είχα φανταστεί. Οι απαιτήσεις σε τέτοιο επίπεδο είναι υψηλές και έπρεπε να ανταποκριθώ με το καλημέρα επιδεικνύοντας επαγγελματισμό και συνέπεια. Μα ακόμα και ο θεός είχε μια μέρα για ξεκούραση. Στην δικιά μου περίπτωση η μέρα αυτή ήταν η πρώτη και όχι η τελευταία. Έτσι, ξεκίνησα με ένα Νεγκρόνι στο City Space bar. Ένα Νεγκρόνι που είχε εντελώς διαφορετική γεύση. Έφταιγε το κλίμα; Έφταιγε το ύψος; 34 όροφοι ήταν αυτοί.. Ή μήπως έφταιγαν τα υλικά; Για την ρωσική ακρίβεια στην παρασκευή των ποτών και την άρτια τεχνική σου μίλησα; Ποιος ξέρει..

Η συνέχεια ήταν εξαιρετική και άκρως «φοβιστική»(;). Οι ρώσοι είχαν βαλθεί να μας τρελάνουν και το κατάφερναν σε κάθε ευκαιρία. Οι 34 όροφοι έγιναν σε 15 λεπτά 62, το City Space bar έγινε Sixty bar και η διακόσμηση από φουτουριστική μετατράπηκε σε πολύχρωμη με μπερδεμένα στοιχεία από Νέα Υόρκη, Σκανδιναβία και σύγχρονη Μόσχα. Μεγάλοι καναπέδες, μαρμάρινες μπάρες, μερικές ψεύτικες σημύδες(το ιερό δένδρο των Σιβηρικών πληθυσμών), ένα Hemingway Daiquiri  για μένα, ένα Improved Aviation για τον Σίμο κι ένα Whisky Sour για τη συνοδό μας σε όλο το ταξίδι, την καταπληκτική και πολύ εξυπηρετική Olga Lyakhovich. Παίξαμε safe για αρχή και κερδίσαμε αφού τα ποτά μας ήταν καλοφτιαγμένα και ο μπάρμαν αρκετά φιλόξενος.

Η μέρα μας «έκλεισε» στο μπαρ του τελευταίου ορόφου του ξενοδοχείου Radisson. Το ξενοδοχείο Radisson είναι μία από τις «επτά αδελφές», όχι του Τσέχωφ αυτή τη φορά μα του Ιωσήφ Στάλιν. 7 πανομοιότυποι ουρανοξύστες κτισμένοι κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ρώσου ηγέτη και διασκορπισμένοι στην Ρωσική πρωτεύουσα,  φυσικά στα πρότυπα της Σταλινικής αρχιτεκτονικής, δηλαδή κάτι μεταξύ μπαρόκ και γοτθικού ρυθμού σε «γκράντε» μέγεθος βεβαίως βεβαίως. Εκεί, στο βαρύ μπαρ του ξενοδοχείου ονόματι Mercedes, 3 έλληνες τα έπιναν σε ένα από τα ελάχιστα τραπέζια του, οι μπάρμαν εκτελούσαν άρτια τις χορογραφίες τους παρασκευάζοντας εντυπωσιακά σε εμφάνιση ποτά και εμείς παρέα με τον Gianfranco Spada, συνάδελφο από την Ιταλία, και την κοπέλα του πίναμε μερικά ωραία κοκτέιλ μιλώντας για θέματα που απασχολούν συχνά πυκνά το σινάφι μας: ποτά, γυναίκες, εξωτικά μέρη, φιλοσοφία.

Γύρω στις 04:00 η νέα μέρα είχε ήδη ξημερώσει και εμείς πηγαίναμε για ύπνο. Η μέρα που γνώρισα τον Λένιν ακολουθούσε…