Το κρασί, ποτέ πια το ίδιο

Εγώ ήξερα ότι το λευκό κρασί το κρατάς από το πόδι του ποτηριού, για να μη ζεσταθεί. Και στο κόκκινο, που δεν έχεις αυτό το θέμα, αγκαλιάζεις με τη χούφτα σου το κρυστάλλινο ποτήρι. Οπότε, και ξέχασα να ρωτήσω ο μαλάκας, με έκπληξη κοίταζα τον Θόδωρο να κρατάει το ποτήρι με το Emphasis Syrah του Κτήματος Παυλίδη από το πόδι. Κανονικά, έπρεπε να γράψω «απού το ποδάρ’» τόσο βλάχος που ένιωθα κατά τη διάρκεια της γευσιγνωσίας κρασιού στο Atelier TeLeGourmet. Το έγραψα έτσι για να ψαρώσετε, όπως ψάρωσα κι εγώ. Το σπίτι του Θόδωρου είναι, και το ‘χει ονομάσει έτσι από τα προφανή, Ατελιέ, Ted, Lelekas, Gourmet.

Παραληρώ όμως. Είναι που είναι το όλο κυριλέ του πράγματος αρκετά μακριά από τα γούστα μου, με έβαλαν να συμμετέχω και σε γευσιγνωσία. Εμένα(νε) που, νομίζοντας ότι πάω για δουλειά, πήγα στο ξένο σπίτι με άδεια χέρια. Εμένα(νε) που με απασχολούσε το ότι δεν θα έβλεπα το Γαύρος-ΜΠΑΟΚ –ευτυχώς που προστέθηκε και ο Χαριζόπουλος στην ομάδα του Bitterbooze, να μην είμαι ο μόνος κάφρος που βλέπει ελληνικό πρωτάθλημα. Τελικά «κυριλέ» δεν ήταν. Ήταν όπως έπρεπε, όλα άριστα οργανωμένα, τα κρασιά, τα ποτήρια, το πτυελοδοχείο, πετσετούλες και οι απαραίτητες πληροφορίες από το Κτήμα, σχετικά με την κάθε χρονιά. Στο τελείωμα μάλιστα της δοκιμής ο Ted είχε ετοιμάσει και ένα λουκούλλειο γεύμα για να κλείσει σωστά η βραδιά. Είχε και γλυκό, αλλά δεν το μνημονεύω μια και δεν το δοκίμασα σαν αυτοτιμωρία που δεν πήγα κι εγώ ένα.

Δήλωσα εξαρχής ότι δεν έχω ιδέα. Έβγαλα την ουρά μου απέξω δηλαδή. Όχι άδικα, ο Θεόδωρος, όταν εξηγούσε τα «τι», τα «πως» και τα «γιατί» της γευσιγνωσίας έστρεφε το βλέμμα σε μένα. Ευτυχώς, είχα διαβάσει το κείμενο σχετικά με την «κάθετη γευσιγνωσία»  και είχα καταλάβει το στόχο. Ίδιο κρασί, ίδιο αμπέλι, διαφορετικά έτη. Για να δούμε λέει, πως εξελίχθηκε το κρασί, αλλά και για να κρίνουμε αν και ποια χρονιά μπορεί να «παλαιωθεί» ή τέλος πάντων, αν έχει προοπτική να γίνει ακόμα καλύτερο με το χρόνο ή αδυνατίζει. Κομίζω γλαύκας μάλλον, στους σομελιέ και σε αυτούς που έχουν εντρυφήσει.

Όταν δοκιμάσαμε την πρώτη χρονιά, από το νεότερο είπε ο Ted ξεκινάμε, πρακτικά δοκίμασα ένα καλό κόκκινο κρασί. Μόνο αυτό. Μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ότι ο Θόδωρος ρούφαγε και φύσαγε, το κρασί στο στόμα του, σαν να του ‘χει καθίσει κομματάκι από μπριζόλα ανάμεσα στα δόντια του. Όλοι έχουμε δει να το κάνουν αυτό γνώστες (ή κάποιοι που θέλουν να το παίξουν γνώστες) του κρασιού. Άκρως αντιπαθητικό, αλλά όπως μου εξήγησαν, άκρως ουσιαστικό. Βάζεις περισσότερο αέρα μέσα στο κρασί και βγάζει έτσι τα αρώματά του. Η βόμβα ήρθε από τη Θάλεια όμως, ο ουρανίσκος της οποίας έχουμε όλοι καταλάβει, ότι είναι πολύ εκπαιδευμένος. Ακούω, λέει, φρούτα, άνθη παπαριάς, το Τάδε μπαχαρικό και το μυρωδικό “Pantelos Agnostious η Διθυραμβική”. «Και ίσως και μια ιδέα πίσσας αν δεν απατώμαι» Νταφάκ! Εμένα δεν μου μιλούσε ούτε το κρασί, ούτε κανείς…

Μα όταν δοκιμάσαμε την επόμενη χρονιά, «άκουσα» κι εγώ. Μπορεί αν το δοκίμαζα σκέτο να μην μου έκανε εντύπωση, αλλά ακόμα και με την μικρή μου εμπειρία, είδα καθαρά τη διαφορά. Δεύτερο νταφάκ! Μου κέντρισε το ενδιαφέρον, άρχισα να το παίρνω πιο σοβαρά, να προσέχω καθώς ο Ted εξηγούσε πώς επηρέασε ο καιρός της κάθε χρονιάς την εσοδεία του έτους, πώς ελέγχουμε το χρώμα και τι λέγεται ότι δείχνουν τα «δάκρυα» του κρασιού. Ίδιο κρασί, ίδιο αμπέλι, τελείως διαφορετικό κρασί. Πλέον, μπορεί να μην καταλαβαίνω, αλλά θα προσπαθώ. Το κρασί, δεν θα ‘ναι ποτέ πια το ίδιο.

All photos by Georgia Ponirakou