Τι φάση;

Δεν είμαι βέβαιος για εσάς, αλλά εγώ περνάω «φάσεις». Περνάω φάσεις στο πως θέλω να χειρίζομαι το χρόνο μου, στο τι ταινίες βλέπω, τι βιβλίο διαβάζω, τι μουσική ακούω, σε ποιο μπαρ θέλω να πηγαίνω, ακόμα και στο ποιους φίλους θέλω να βλέπω. Περνάω φάσεις για το αν θέλω να πηγαίνω σινεμά, αν έχω όρεξη να διαβάσω, αν ακούω μουσική, αν θα βγαίνω το βράδυ, αν θέλω να είμαι με κόσμο. Περνάω φάσεις, δηλαδή, γενικά.Φαντάζομαι συμβαίνει σε όλους βέβαια, αλλά δεν είμαι και σίγουρος.

Τώρα λοιπόν, είμαι σε φάση που δεν βγαίνω και σπάνια πάω σε μπαρ. Εδώ και πολύ καιρό. Αράζουμε σε σπίτια, βλέπω καμιά μπάλα, με καταπίνει η δουλειά μέχρι αργά, αφήνω τη ρουτίνα να με τυλίξει. Όμως, αυτό τον καιρό το καταλαβαίνω. Η ιδέα ότι πρέπει να πάω στα αγαπημένα μου μπαρ ξανά, σιγά-σιγά αρχίζει να μεγαλώνει στο κεφάλι μου –ιτγκρόουζ ον μι, που λέγαν οι γιαγιάδες στο χωριό μου. Καθώς συμβαίνει αυτό, καθώς δουλεύω τις σκέψεις μέσα μου, κάνω μερικές εντυπωσιακές διαπιστώσεις. Όπως για παράδειγμα, ότι δεν έχω «αγαπημένα» μαγαζιά. Προφανώς υπάρχουν μαγαζιά της προτίμησης μου, αλλά δεν έχει να κάνει με το χώρο.Έχει να κάνει με τους ανθρώπους.

Όταν λοιπόν λέω ανθρώπους, εννοώ αυτούς ανθρώπους που συνθέτουν το εκάστοτε μαγαζί. Για να το θέσω πιο εύστοχα λοιπόν, δεν έχω αγαπημένα μαγαζιά, αλλά έχω αγαπημένους ανθρώπους στα μαγαζιά. Αυτούς που βρίσκονται πίσω από τη μπάρα και γύρω από αυτή, στο σέρβις.

Αυτούς που με υποδέχονται με χαμόγελο και –τουλάχιστον μπροστά μου- δείχνουν να χαίρονται που με βλέπουν. Αυτούς που μοιάζει να εκτιμάνε ότι τους διάλεξα και τους προτίμησα. Αυτούς που θα ενδιαφερθούν για το τι μου αρέσει και θα φροντίσουν να πιω το ποτό της αρεσκείας μου. Αυτούς, που θα βρουν το χρόνο να λύσουν τις απορίες μου, που μπορούν και δεν θα βαρεθούν να εξηγήσουν  τις επιλογές τους. Αυτούς, που όταν θα χρειαστεί να τους πω τον πόνο μου, ακόμα κι αν δεν τους καίγεται καρφί, θα είναι εκεί για να με ακούσουν.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που με κάνουν να νιώθω ωραία. Μου ‘χαν κάποτε πει πως, η διαφορά του «ωραία» από το «όμορφα» είναι η «ώρα» και πως το «ωραίο» προσδιορίζει κάτι περιορισμένου χρόνου ή αν προτιμάτε, με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Όπως ακριβώς δηλαδή (πρέπει) να συμβαίνει από την επίσκεψη σε ένα μαγαζί, στην περίπτωσή μας, σε ένα μπαρ. Υπό τη γενική ομπρέλα του «ωραία» λοιπόν, μπορούν να μπουν διάφορα επίθετα (όπως άνετα, οικεία, χαλαρά), όλα όμως έχουν ένα κοινό παρονομαστή, την ικανοποίηση. Είτε έχει πάντα δίκιο είτε όχι, αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι τελικά ο στόχος, που τελικά είναι κοινός. Άσχετα με τη διάρκεια, απώτερος σκοπός θα είναι πάντοτε να φύγει ο πελάτης ευχαριστημένος.