Τόμας Τζέφερσον: Ο πρώτος σοβαρός wine lover των ΗΠΑ

Πλησιάζοντας κάθε τέσσερα χρόνια την ημερομηνία διεξαγωγής της Προεδρικής Εκλογής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, σε αρκετούς Αμερικανούς πολίτες έρχεται η εικόνα των Ιδρυτών Πατέρων των ΗΠΑ, ηγετών της Αμερικανικής Επανάστασης και ιδρυτών των ίδιων των ΗΠΑ. Περιέργως –ή και όχι- η πλειονότητα τους έχει αποδειχθεί πως τα πήγαινε αρκετά καλά με το αλκοόλ. Από τον Τζορτζ Ουάσιγκτον μέχρι τον Βενιαμίν Φραγκλίνο και τον Τζον Άνταμς, οι Πατέρες σε ολόκληρη σχεδόν τη διάρκεια της ζωής τους αποδεικνύεται πως είχαν έμμεση ή άμεση σχέση με το αλκοόλ. Πιο διακεκριμένος όλων για τη σχέση του με αυτό; Ο Τόμας Τζέφερσον. Μερικές μόλις εβδομάδες πριν την 59^η εκλογική αναμέτρηση των ΗΠΑ, θυμόμαστε τα (αλκοολικά) του κατορθώματα.

Το αλκοόλ φαίνεται πως ανέκαθεν αποτελούσε κομμάτι της καθημερινότητας τόσο των Ευρωπαίων αποίκων, όσο και των μετέπειτα ελεύθερων πολιτών του Νέου Κόσμου. Πολλά στοιχεία που αφορούν στην ανακάλυψη, στον εποικισμό και στην διακήρυξη της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ παραμένουν άρρηκτα συνδεδεμένα με την αλκοολική καθημερινότητα και τις συνήθειες του σύγχρονου Homo sapiens.

Για παράδειγμα, λέγεται πως το πλοίο ‘’Mayflower’’ που μετέφερε την ομάδα των Βρετανών Πουριτανών, δημιουργών της δεύτερης εγγλέζικης αποικίας στον Νέο Κόσμο, αυτήν του Πλίμουθ στην τωρινή πολιτεία της Μασσαχουσέτης, κατέπλευσε στο συγκεκριμένο σημείο και όχι νοτιότερα, λόγω έλλειψης μπίρας. Η απόφαση για ξεμπαρκάρισμα λήφθηκε προκειμένου να αναζητηθεί φρέσκο νερό για την παραγωγή περισσότερης μπίρας.

Λέγεται επίσης πως στην πραγματικότητα δεν ήταν το τσάι που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για την Αμερικανική Επανάσταση, η υπερφορολόγησή του και το σκόρπισμά του στο λιμάνι της Βοστόνης, αλλά το αλκοόλ. Αρκετά πριν το 1773 οι Βρετανοί είχαν αρχίσει να θέτουν υπέρογκους φόρους στην παραγωγή εγχώριας μπίρας και στην εισαγωγή κρασιού και μελάσας για την παραγωγή ρουμιού. Τα λιγοστά αποθέματα σε αλκοόλ αποφασίστηκε να μη χαραμιστούν στο νερό και αντί αυτών, προτιμήθηκε το τσάι.

Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης, ο Τζορτζ Ουάσιγκτον λέγεται πως είχε εξασφαλίσει την παροχή μιας φιάλης ρουμιού και ¼ του γαλονιού σε μπίρα ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ για κάθε στρατιώτη που πολεμούσε, ενώ αποφάσισε να βοηθήσει εμπράκτως στη δημιουργία αποστακτηρίων σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, προκειμένου να συνεχίσει να ρέει το αλκοόλ.

Βέβαια, ο Τζορτζ Ουάσιγκτον το πήγε και λίγο παραπέρα. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας εισήγαγε στις ΗΠΑ –λαθραία και μη- χιλιάδες γαλόνια ρουμιού, είτε για να «ευχαριστήσει» τους ψηφοφόρους του, είτε για να κρατήσει ήρεμους τους εργάτες στη φυτεία του, είτε για να το πίνει ο ίδιος. Μετά τη συνταξιοδότησή του μάλιστα, έφτιαξε και ο ίδιος ένα ζυθοποιείο και ένα αποστακτήριο στο Mount Vernon.

Ο σημαντικότερος όμως, εκ των Ιδρυτών Πατέρων των ΗΠΑ, booze aficionado, λάτρης του κρασιού και της συνειδητής απόλαυσης πίσω από την κατανάλωση αλκοόλ ήταν ο Τόμας Τζέφερσον.

Ο Τόμας Τζέφερσον μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες, ήταν αρχιτέκτονας, επιστήμονας, μηχανικός και εφευρέτης, αρχαιολόγος και αστρονόμος και είχε μελετήσει μαθηματικά, μεταφυσική και φιλοσοφία. Ήταν συγγραφέας, μανιακός συλλέκτης βιβλίων και μεταφραστής. Πάνω από όλα όμως, ήταν ο απόλυτος wine lover!

Ο Τόμας Τζέφερσον αγαπούσε τα κρασιά από το Μπορντό, από τη Βουργουνδία και την Καμπανία, το Μοντεπουλτσιάνο ήταν η αγαπημένη του ιταλική ποικιλία, λάτρευε το σέρι, δεν έλεγε ποτέ όχι σε ένα ποτήρι πορτ και, φυσικά, το μαδέρα (ανακατεμένο μαζί με λίγο μπράντι) αποτελούσε εβδομαδιαία του συνήθεια.

Ο Τόμας Τζέφερσον διατηρούσε τεράστιο κελάρι με τα καλύτερα κρασιά από την Ευρώπη και ο έρωτάς  του αυτός μετουσιώθηκε επιτέλους σε επίσημη σχέση όταν μετακόμισε το 1784 στο Παρίσι, ως απεσταλμένος του Κογκρέσου προκειμένου να δημιουργήσει εμπορικούς συνδέσμους με τον Παλαιό Κόσμο.

Εκεί μυήθηκε στην ελευθεριότητα της αλκοολικής απόλαυσης η οποία αυτορυθμίζεται και αυτοπεριορίζεται μόνο μέσα από την καλή γεύση!

To 1787 επιδόθηκε σε μία τρίμηνη, οινοτουριστική περιοδεία στις πιο σημαντικές οινοπαραγωγικές περιοχές της Ευρώπης: από τους αμπελώνες της Βουργουνδίας και της κοιλάδας του Ροδανού, στη Γερμανία και πάλι πίσω στη Γαλλία και το Μπορντό.

Όπου κι αν πήγαινε, όποιον αμπελώνα κι αν επισκεπτόταν, κρατούσε σημειώσεις για τα πάντα: το υπέδαφος, το υψόμετρο, τις τεχνικές οινοποίησης και τις ομοιότητες του terroir της Ευρώπης με αυτό της Αμερικής. Μαζί με τις θεωρητικές γνώσεις που αποκόμισε, καλλιέργησε εξαιρετικά και τον ουρανίσκο του και ο συνδυασμός αυτών των δύο τον έκανε έναν από τους πρώτους γραφιάδες κρασιού.

Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, έφερε μαζί του και μοσχεύματα αμπέλου από διάφορες ποικιλίες σταφυλιού, προσπαθώντας να τα φυτέψει στο κτήμα του στο Monticello. Και μπορεί ο ίδιος να απέτυχε ως οινοποιός, 150 χρόνια όμως μετά την πρώτη του επίσκεψη στους ευρωπαϊκούς αμπελώνες, το όραμα του για την Αμερική ως σπουδαία δύναμη στην παγκόσμια παραγωγή κρασιού πραγματοποιήθηκε.

Μια ενδιαφέρουσα πτυχή της σκέψης του Τόμας Τζέφερσον ήταν αυτή του διαχωρισμού του κρασιού από τα υπόλοιπα αλκοολικά προϊόντα και την υποφορολόγησή του.

Πίστευε πως κανένα έθνος δε μπορεί να παρασυρθεί στην υπερκατανάλωση αλκοόλ και τη μέθη, αν το κρασί, όντας φθηνό, αποτελεί το βασικό ποτό της κοινωνίας. Σε αντίθεση με το σκληρό αλκοόλ –κυρίως το ουίσκι- που φέρνει τον όλεθρο και τη μέθη.

Τα πάρτι του Τομας Τζέφερσον στην προεδρική οικία και ενώ διατελούσε Πρόεδρος των ΗΠΑ πληρώνοντας πάντα από τη προσωπικό του εισόδημα, κάτι που λέγεται πως αποτέλεσε έναν σημαντικό λόγο για τη χρεωκοπία του, αφού ωθούσε τους καλεσμένους του να πιούν ό,τι και όσο θέλουν. Λέγεται πως εντός της οκταετίας της διακυβέρνησης του ξόδεψε σε κρασί ένα ποσό αντίστοιχο με 146,500 αμερικανικά δολάρια, περίπου 18,000 δολάρια δηλαδή τη μέρα! Το ποσό αυτό ξεπεράστηκε το 1985 από μία και μόνο φιάλη Château Lafite του 1787 από την προσωπική συλλογή του Προέδρου, η οποία δημοπρατήθηκε προς 156,000 δολάρια!

Θα είχε γλιτώσει τη χρεωκοπία…