Theory Bar & More

Μια φορά κι έναν καιρό, μια μέρα σαν κι αυτή… ανακοινώθηκε στη Λορέτα Τόσκα πως θα είναι η επόμενη bar leader, η πρώτη γυναίκα στην ιστορία του Theory σε αυτή τη θέση. Έτσι και αυτή έκανε μερικές, αυτονόητες και λογικές σκέψεις: ο πήχης που είχε ήδη έπρεπε να διατηρηθεί και να εξελιχθεί ακόμα περαιτέρω. Πως όμως εξελίσσεις μια λίστα κοκτέιλ ενός ήδη γνωστού και βραβευμένου μπαρτέντερ όπως ο Μανώλης Λυκιαρδόπουλος;

Πρόκειται για μια αρκετά κλασική μεταφορά του «περάσματος του δαχτυλιδιού», της διαδοχής σε μια θέση στην οποία ο προκάτοχός σου ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένος και καλείσαι να «γεμίσεις τα παπούτσια του», όπως αρκετά παραστατικά λένε στα αγγλικά, άμεσα και με τα ίδια, τουλάχιστον αποτελέσματα.

Η Λορέτα του Theory Bar 

Και η Λορέτα δείχνει να είναι σε πολύ καλό δρόμο ώστε να το πετύχει. Και σε έναν έντονα ανδροκρατούμενο χώρο -και αναφέρομαι όχι μόνο στο Theory αλλά και γενικότερα στο μπαρτέντινγκ- αποτελεί μια από τις περιπτώσεις εκείνες που προσωπικά εκτιμώ και θαυμάζω, αν μη τι άλλο για την πεισματική, σκληρή και εμμονικά στοχοπροσηλωμένη δουλειά της που την οδήγησαν από το μηδέν, στο προσκήνιο της μπαρτέντινγκ σκηνής σε τρία περίπου χρόνια.

Με τον ολόφρεσκο ρόλο της λοιπόν στο πιο πετυχημένο μπαρ του Χαλανδρίου έχει όλες τις ευκαιρίες να κάνει τον «εξαφανισμένο Μανώλη» ένα θρύλο, και τον εαυτό της ουσιαστικό παίχτη-κλειδί στη βιομηχανία του αλκοόλ. Και μόνο για την σύλληψη του κόνσεπτ του νέου κοκτέιλ μενού του Theory θα της άξιζε έστω και η «υποψηφιότητα». Γιατί, αδράχνοντας τη συγκυρία της αποχώρησης του Μανώλη Λυκιαρδόπουλου για το νέο παιδί της «Ομάδας του Theory», το Odori, δημιούργησε τη Φρουτοποτία. Στο όμορφο αυτό παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά, μετά την εξαφάνιση του Μανώλη του Μανάβη τα φρούτα επαναστατούν και αναλαμβάνουν την εξουσία!

Έτσι και στον κατάλογο της Λορέτας: τα φρούτα αποτελούν τους πρωταγωνιστές του σαν κόμικ-παραμυθιού, όμορφα σχεδιασμένου και «σκηνοθετημένου» καταλόγου. Οι κατηγορίες του είναι πέντε: Κόκκινη, Κίτρινη, Πράσινη, Η Επανάσταση της Δροσοσταλίδας και τα Theory Classics και στηρίζεται, πλην της τελευταίας κατηγορίας, στο χρώμα των εποχιακών φρούτων και λαχανικών που αποτελούν τον πυρήνα του κάθε ποτού.

Τα φρούτα του Theory Bar 

Ξεκινήσαμε με την «Φράουλα», φτιαγμένη με Tanqueray London Dry Gin, γλυκόξινο σιρόπι φράουλας και Aegean Tonic Three Cents, ένα βοτανικό, διακριτικά όξινο και ισορροπημένα γλυκό κοκτέιλ με δροσερό και φρουτένιο στόμα, το οποίο δεν υποκύπτει στην «ελαφράδα» άλλων αντίστοιχων «φραουλένιων» προσπαθειών.

Το «Ρόδι», με Bulleit Rye Whiskey, σπιτικό shrub ροδιού με σόγια, τρούφα και μείγμα μπαχαρικών και φρέσκο χυμό λεμονιού είναι ένα whisky sour με μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Η στυφάδα του ροδιού και το βαρέλι του ουισκιού από σίκαλη είναι αυτά που κυριαρχούν στην επίγευση, καθώς το ξύδι του shrub ισορροπεί στιβαρά τη γλύκα του σιροπιού μέσα στο οποίο έχουν βράσει τα μπαχαρικά, αφήνοντας τα βασικά στοιχεία του ποτού να κερδίσουν τις εντυπώσεις.

Περνώντας στα Κίτρινα, ο «Ανανάς» με Pampero Especial Rum, σπιτικό σιρόπι ανανά, τόνκα και φρέσκο χυμό λάιμ είναι ένα εξωτικό κοκτέιλ -χωρίς να είναι, καθώς κλίνει σα χαρακτήρας προς κάτι πιο κλασικό. Αδιόρατα γλυκόξινο, φρουτένιο και σχεδόν καπνιστά αλμυρό, είναι ένα καλά ισορροπημένο ποτό.

Το, αρκετά ταλαιπωρημένο τα τελευταία χρόνια σε καταλόγους, «Φρούτο του Πάθους» εδώ δένει πολύ όμορφα με λικέρ μαστίχα Skinos μαγειρεμένη με καπνιστό κινέζικο τσάι Lapsang, Smirnoff Vodka, λικέρ βερίκοκο Merlet, μέλι και φρέσκο χυμό λεμονιού, δημιουργώντας ένα «εξωτικών» διαθέσεων, φρέσκο και ευκολόπιοτο κοκτέιλ με «χορταρένιες» νότες, που χαρίζει το ελαφρώς καπνιστό τσάι.

Περισσότερα φρούτα από το Theory Bar 

Στην «Κολοκύθα» δοκίμασα τη ζεστή εκδοχή των ποτών της Λορέτας. Don Julio Reposado, σιρόπι κολοκύθας με γλυκά μπαχαρικά, φρέσκος χυμός λάιμ και τόνκα, πρόσφεραν ένα πολύ ελκυστικό, ζεστό και παρηγορητικό κοκτέιλ που ξεφεύγει από την πεπατημένη των αντίστοιχων με κονιάκ και ουίσκι.

Από τα Πράσινα δοκίμασα το «Αχλάδι» φτιαγμένο με κονιάκ Merlet, Merlet Pear λικέρ, σιρόπι orgeat και φρέσκο χυμό λάιμ, ένα όξινο, ελαφρώς φρουτένιο, δροσερό ποτό με έντονο το δυόσμο, και νότες πικραμύγδαλου και κόκκινων μήλων.

Η δοκιμή μου έκλεισε με τα δύο ίσως πιο αγαπημένα μου για εκείνο το απόγευμα: Τη «Βοτανική» με Roots Herb Spirit, Campari, γκρέιπφρουτ σόδα Three Cents και καφέ, ένα ισορροπημένα αρωματικό και πικρό κοκτέιλ με το πορτοκάλι και τον καφέ να ερωτοτροπούν και τα βότανα του Roots και του Campari να καθαρίζουν τον ουρανίσκο. Σοβαρό ποτό.

Το δεύτερο δεν είναι άλλο από την δική τους παραλλαγή του κλασικού Seelbach. Bulleit μπέρμπον, Triple Sec, Angostura μπίτερς, ούζο και απογέμισμα, αντί σαμπάνιας, με Perrier. Πλημμύρα συμπαγών γεύσεων και αρωμάτων με την μπανάνα, τη βανίλια, το μέλι, τον γλυκάνισο και τα ώριμα βερίκοκα να εμβαπτίζονται στο δυνατό αμερικάνικο αλκοόλ και να σε συνοδεύουν μέχρι τη μισοφωτισμένη στοά στα ακόμα υγρά γλιστερά πλακόστρωτα του Χαλανδρίου που έχει αρχίσει να ξυπνά για ένα ακόμα Σάββατο βράδυ.