Then we take Berlin

Ήταν 16 Σεπτεμβρίου του 1895 στο σαλούν του Μπίλ Κέρτις, στην πρώην γαλλική αποικία του Σεν Λούι, στο Μιζούρι. Δύο φίλοι, ο νέγρος νταβατζής Lee Shelton και ο William Lyons ξεκινούν ένα καβγά, μετά από πολύ ποτό, που αφορά την πολιτική. Ο Lyons αμέσως αρπάζει το καπέλο του τριαντάχρονου τότε Shelton και αρνείται πεισματικά να του το επιστρέψει. Χωρίς κανένα δισταγμό ο Shelton τραβάει το ριβόλβερ του και πυροβολεί τον Lyons στην κοιλιά. Ήταν ένα από τα πέντε παρόμοια περιστατικά εκείνη τη μέρα στο Σεν Λούι. Ήταν ίσως το μοναδικό με τόσο μεγάλη απήχηση σε επίπεδο λαϊκού μύθου σε όλες τις ΗΠΑ.

Ο ‘’Stagger’’ Lee Shelton δικάστηκε, φυλακίστηκε και πέθανε τελικά στη φυλακή το 1912, 8 χρόνια πριν από την εφαρμογή της ποτοαπαγόρευσης στις ΗΠΑ. Ο μύθος του έγινε παραδοσιακό τραγούδι που πολλοί καλλιτέχνες το διασκεύασαν. Όμως έδωσε το όνομα του και σε ένα από τα καλύτερα κοκτέιλ μπαρ του Βερολίνου που τυγχάνει να είναι και το δικό μου αγαπημένο, το Stagger Lee.

Σαν πρόσφατος επισκέπτης λοιπόν του Βερολίνου λόγω του Bar Convent Berlin(BCB) δεν θα μπορούσα να μην τιμήσω για άλλη μία φορά το μπαρ που σε μεταφέρει στην εποχή της Άγριας Δύσης. Τεράστιοι πολυέλαιοι, σκισμένες ταπετσαρίες, ένα μεγάλο πιάνο, πολλά κηροπήγια με κεριά που τρεμοπαίζουν, μία τεράστια βίντατζ ταμειακή μηχανή, ροκ ν ρολ και ράγκταϊμ να ηχούν από τα πικάπ του DJ και μια μεγάλη συλλογή από μπέρμπον και κλασσικά κοκτέιλ για να διαλέξεις. Δοκιμάσαμε ένα Stagger Lee Beer Old Fashioned και ένα Stagg – oh – Lee Creole και φυσικά ήταν απολαυστικά.

Στο πίσω στενό βρίσκεται το όχι και τόσο διάσημο στους κύκλους των geek μπαρτέντερ Green Door. Αυτό που σε υποδέχεται στην πόρτα μία ώριμη οικοδέσποινα και σου βγάζει κάτι από πορνοστάρ των late 80s. Ένα μακρόστενο μπαρ με επιτηδευμένα κιτς αισθητική, τεράστια μπάρα, μεγάλη λίστα κοκτέιλ(κυρίως κλασσικών), ευγενικούς μπαρτέντερ και χαλαρή διάθεση. Εκεί ήπιαμε ένα Brandy Crusta και ένα αρκετά καλό Avenue. Αν θέλεις κάποιο μπαρ λοιπόν για να περάσεις καλά, με όλη τη σημασία της λέξης, και να αισθανθείς σα στο σπίτι σου, αφού σχεδόν όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, το Green Door είναι το μέρος που πρέπει να επισκεφθείς.

Για το μπαρ Lebensstern δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Επί της κακόφημης οδού Kufürstenstrasse, όπου γυναίκες όλων των εθνικοτήτων ψάχνουν ‘’πελάτη’’, βρίσκεται το καφέ Einstein, στον επάνω όροφο του οποίου βρίσκεται το εν λόγω μπαρ. Εκεί συναντήσαμε τον bar manager Thomas(Θωμά) Altenberger από την Κατερίνη, αν θυμάμαι καλά, και μία γλυκύτατη bar lady που μας σέρβιρε 4-5 αρκετά καλά κοκτέιλ. Τα ράφια της μπάρας αλλά και οι βιτρίνες που υπάρχουν στα συγκοινωνούντα δωμάτια ξεδιπλώνουν μία από τις μεγαλύτερες συλλογές ποτών στη Γερμανία και η τζαζ που παίζει κάνει αυτό το μέρος ιδανικό για  χαλαρή κουβεντούλα.

Το ίδιο βράδυ, μετά το Lebensstern, επισκεφτήκαμε το Immertreu. Ένα μπαρ καθαρά προσανατολισμένο στη μπάρα του αλλά και στις δημιουργικές ικανότητες του ιδιοκτήτη του, Ricardo Albrecht. Σπίτι όλων των cocktail geeks αλλά και των drinks connoisseurs(όσο καλό ή κακό είναι αυτό), που δύσκολα μπαίνεις μέσα λόγω κυρίως της μικρής χωρητικότητας του, με χαλαρή ατμόσφαιρα και χαμηλό φωτισμό. Εκεί ήπιαμε μια γύρα εξαιρετικά ποτά με καλούς φίλους και βυθιστήκαμε στους δερμάτινους καναπέδες του.

Το Rocco & Sanny που επισκεφτήκαμε σαν καλεσμένοι του Bacardi στο πάρτι που διοργανώθηκε εκεί μας άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία, ατμόσφαιρα κλαμπ σε ένα μεγάλο υπόγειο που μας έκανε να βήχουμε λόγω τσιγαρίλας υπό τους ήχους των επιλογών του Steffen Lohr(Brand Ambassador της Bacardi στη Γερμανία) που εκτελούσε χρέη DJ. Από την άλλη όμως, είδαμε τον τρόπο πως ένα κλαμπ μπορεί να έχει μεγάλη ποικιλία ποτών, ακριβά ποτήρια, εξειδικευμένο εξοπλισμό μπαρ ταυτόχρονα με εξαιρετική διακόσμηση και πολύ κόσμο. Και φυσικά είδαμε μεγάλους mixologists(sic) και γκουρού του χώρου να απομυθοποιούν την δημόσια τους εικόνα χορεύοντας και πίνοντας μεγάλες ποσότητες αλκοόλ.

Τελευταίο αλλά όχι χειρότερο, το σχετικά καινούριο μπαρ Butcher’s. Σε κεντρικότατο σημείο, στην οδό Torstrasse βρίσκεται ένα ξενυχτάδικο με currywurst. Στην αρχή οι γείτονες θα κοιτούσαν με περιέργεια τους καλοντυμένους τριαντάρηδες που έμπαιναν μέσα και έβγαιναν μετά από πολλές ώρες. Μετά όμως την ψυλλιάστηκαν. Ήταν το νέο speakeasy μπαρ του Βερολίνου. Αν λοιπόν δεν είσαι ενημερωμένος για το τι παίζει δύσκολα θα βρεις το μπαρ εντός του φαγάδικου και ο θυρωρός του, πίσω από το πορτάκι μιας μεγάλης ατσάλινης πόρτας ακόμα πιο δύσκολα θα σε μπάσει μέσα. Μέσα σε ένα μέρος που παλιά ήταν όντως χασάπικο και που προμήθευε με κρέας το λουκανικάδικο που φαίνεται απέξω. Μπουκάλια κρεμασμένα από μεταλλικά τσιγκέλια, άσπρο πλακάκι στους τοίχους που θυμίζει την πρότερη χρήση του μέρους, μεγάλοι πίνακες από σφαγεία και 2-3 αρκετά καλά τυπάκια πίσω από τη μπάρα με τιράντες και τραγιάσκες να φτιάχνουν εμπνευσμένα κοκτέιλ. Swell!

Μοναδικό απωθημένο από τη φετινή μου επίσκεψη στο Βερολίνο, το Buck & Breck. Αυτό το μικρό μπαρ που χωρά μόνο 14 άτομα αυστηρά και που δεν καταφέραμε να μπούμε αφού ήταν γεμάτο. Πάλι καλά που είχα την τύχη να φάω στο Monsieur Vuong, το καλύτερο βιετναμέζικο και ένα από τα καλύτερα γενικά εστιατόρια στο Βερολίνο, πρόταση μιας καλής φίλης..