Η οριακή ξιπασιά του Aperol Spritz

Του Νίκου Ζαχαριάδη*

Έστω ότι είναι γύρω στις 7.00, ένα απόγευμα Ιουλίου, στη βεράντα του Hotel Luna στο Capri με τους βράχους Φαραλιόνι, σε απόσταση αναπνοής. Κάτω μωσαϊκό με ρωμαϊκά σχέδια, που παραπέμπει σε ψηφιδωτό. Καμπυλωτά μαύρα κάγκελα για κουπαστή και κομψά λευκά 60’s Fer Forger με ριγέ μαξιλάρια, βρίσκονται σκορπισμένα γύρω από μια ελαφρά υπερυψωμένη σκηνή. Ανάμεσα στα τραπέζια, γλάστρες με κόκκινα γεράνια.

Στη σκηνή υπάρχει μια μπάντα του αντίστοιχου Ιταλού Γιώργου Μουζάκη. Παίζει παλιά ελαφριά τραγούδια από το ρεπερτόριο του Adriano Celentano, του Domenico Mondugnio και του Renato Carosone, ενώ κάθε τόσο λοξοκοιτάζει προς Angelo Branduardi και Luccio Dalla. Η μεσογειακή παλέτα των χρωμάτων που συναντάει κανείς στα καλοκαιρινά ρεπορτάζ της Vogue, είναι διάχυτη παντού.

Έστω ότι σε ένα από τα κεντρικά τραπέζια, κάθεται μια παρέα που μοιάζει να έχει μεταφερθεί κατ’ ευθείαν από εκείνα τα καλοκαιρινά ξενοδοχεία όπου παραθέριζε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στις ταινίες, παριστάνοντας τον μεγαλοαστό δίπλα στη Ρίκα Διαλυνά.

Οι γυναίκες της παρέας φορούν φορέματα με τιραντάκια και ίσια παπούτσια – σανδάλια, superga και μπαλαρίνες. Οι άντρες προτιμούν τη γραμμή λινό πουκάμισο – φανελένια βερμούδα στο χρώμα της άμμου και εσπαντρίγιες σε ανοιχτό μπλέ με λευκές κλωστές. Tις κλασσικές.

Κατά πάσα πιθανότητα σε λίγο θα έρθει ένα riva να τους πάρει. Έχουν έρθει κάτι φίλοι τους, με ένα παλιό ξύλινο ιστιοπλοϊκό και τους κάνουν το τραπέζι: Σπαγγέτι με λαχανικά και Robola του 2008.

Το σκάφος είναι από αυτά τα αμερικανικού τύπου, με τις τεράστιες επιφάνειες στο κατάστρωμα και τη στρογγυλεμένη πρύμνη. Προς το παρόν, είναι αρόδου και λικνίζεται νανουριστικά στο γνωστό μεσογειακό αεράκι των 2-3 μποφώρ. Αυτό που αρκεί ίσα ίσα για να μην ιδρώνεις.

Έστω ότι ο ήλιος, εν τω μεταξύ, έχει πέσει. Δεν υπάρχουν πλέον σκιές στο μωσαϊκό της βεράντας. Τα πρώτα κεριά στα χαμηλά fer forger τραπέζια, ανάβουν. Τότε στο τραπέζι έρχεται ο σερβιτόρος. Ρωτάει τi θα πάρουν. Ε, κατά 80%, η παρέα που σε λίγο θα δειπνεί στο ξύλινο σκάφος στο Capri, θα παραγγείλει ένα Aperol Spritz.

*Νίκος Ζαχαριάδης

Πίσω από τις πολλαπλές προσωπικότητες του κ. Ζαχαριάδη, κρύβεται ένα διαχρονικό αξίωμα: «Η σοβαροφάνεια είναι το τελευταίο καταφύγιο του βλάκα». Ως εκ τούτου, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όπου εγκατέλειψε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα ως κριτικός κινηματογράφου, μέχρι σήμερα, πορεύεται με την ακλόνητη πίστη, ότι η κωμική πλευρά των πραγμάτων, είναι αυτή που αποκαλύπτει την πραγματική τους διάσταση.

Ανήκει στη γενιά που πέρασε τη δεκαετία του ’90 στα γραφεία των λεγόμενων «lifestyle περιοδικών» («Max», «Nitro» κοκ) τότε που lifestyle δεν σήμαινε «κουτσομπολιά για τηλεοπτικούς celebrities». Στη συνέχεια πέρασε στην πολιτική κωμωδία («Πρώτο Θέμα», «Athens Voice», «Moufanet»), όπου πολλές φορές αισθάνεται σα να κλέβει εκκλησία.

Έγραφε τις Απορίες ενός Ζαλισμένου Αθηναίου στο περιοδικό DownTown και συνεχίζει να μην καταλαβαίνει γιατί τα βιογραφικά είναι γραμμένα στο 3^ο πρόσωπο.