The Gin Joint

Πως ξεκινούν όλες οι «μεγάλες κι ωραίες ιστορίες»; Συχνά, με το ακούμπημα μιας τετράγωνης, λεπτής χαρτοπετσέτας στο γυαλισμένο ξύλο της μπάρας και ένα καλοφτιαγμένο ποτό επάνω της.

Η σωστή μουσική, σε ύφος και ένταση, ένα ποτήρι νερό για καλωσόρισμα από τον μπαρτέντερ, και αρκετός χώρος για να ακουμπάς, αν όχι τους αγκώνες σου τουλάχιστον τους βραχίονές, είναι επιπλέον λόγοι για να νοιώσεις και εσύ ένα μικρό κομμάτι αυτού του αεικίνητου, συνεχώς εναλλασσόμενου, μυστηριακού νυχτερινού καθρέφτη των ζωών μας που είναι το μπαρ.

Και η παρέα, ξέχασα να μιλήσω για την παρέα. Παρέα που έφερες μαζί, χαμογελαστή, με μάτια που λάμπουν σε κάθε τι καινούργιο που δοκιμάζει, με απορίες και διάθεση για να δει, να ανακαλύψει, να συζητήσει. Τον φίλο, που θέλει να βγάλει από μέσα του όσα κουβαλάει όσο λάμπει ο ήλιος και ψάχνει να τα ξεφορτώσει κοιτάζοντας μέσα από παγάκια που λιώνουν σε χαμηλά ποτήρια. Ή και παρέα που βρίσκεις εκεί, σκουντώντας αγκώνες καθώς στριφογυρνάς για να πιάσεις μια χαρτοπετσέτα ακόμα για να σκουπίσεις το αλάτι από τα φιστίκια που λέρωσε τα δάχτυλά σου.

Κάπως έτσι, λίγο «κινηματογραφικά», όπως συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν τέτοιες περιγραφές, τα σκεφτόμουν μπαίνοντας στο The Gin Joint πριν λίγα βράδια. Διαλέγοντας το πρώτο από αριστερά σκαμπό, αυτό από το οποίο σχεδόν ακουμπάς τον dj –τις βραδιές που υπάρχει αυτός βέβαια, γιατί την Τετάρτη που δοκίμασα τη νέα λίστα των κοκτέιλ του μαγαζιού απόλαυσα κάποιες ωραίες playlists.

Σε αυτό το ρήμα κατέληξα το επόμενο πρωί σκεπτόμενος το Joint: απολαμβάνεις. Τουλάχιστον με τον δικό μου ορισμό περί απόλαυσης. Γιατί απολαμβάνω το απλό, που μέσα του κρύβει κάτι «μεγάλο». Γνώση, φροντίδα, λεπτομέρεια και ποιότητα. Αυτά σερβίρει ο Δημήτρης Κιάκος από τις πρώτες νύχτες που άνοιξε αυτή την «τρύπα στον τοίχο», όπως το χαρακτηρίζουν με τη Χριστίνα, τη συνοδοιπόρο του χρόνια τώρα, στην καμπύλη (ναι καμπύλη και όχι γωνία) που κάνει η Χρήστου Λαδά καθώς στρίβει ντροπαλά μπροστά σχεδόν από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Πλατείας Καρύτση.

Οι δυο τους, μαζί με την Ναταλία Λιβιτσάνου, έστησαν το νέο μενού με τα κοκτέιλ, που είναι και ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο, και θα μπω στο προκείμενο γιατί θα μπορούσα να συνεχίσω γράφοντας ένα διήγημα με αφορμή το «τι είναι το Gin Joint». Ναι, διήγημα πιστεύω θα ήταν. Σύντομο, πυκνό, με πολύπλοκες μικρές, προσωπικές ιστορίες.

Αλλά ας πιούμε. Ο νέος κατάλογος άλλαξε ριζικά. Πλην πέντε best seller από τα κοκτέιλ των τελευταίων ετών στην κατηγορία Popular Drinks, τα υπόλοιπα 56 είναι χωρισμένα σε 5 ενότητες:

–Vermouteria and some low alcohol romantic stories, μια ωραία επαναφορά στα τόσο en vogue βερμούτ των ‘60-70s , μια κατηγορία ποτών εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ευέλικτη και χρήσιμη στους επαγγελματίες, λόγω της ευκολίας των συνδυασμών που μπορούν να πραγματοποιηθούν με άλλα ποτά. Το Negronic, ένα πειραγμένο long Negroni, ξεχωρίζει με το λικέρ φουντουκιού να χαρίζει μια ενδιάμεση γλυκιά, σύντομη, στάση στον χαρακτήρα του κλασικού κοκτέιλ.

–Negroni Flights, η κατηγορία κοκτέιλ με τους περισσότερους aficionados τα τελευταία χρόνια, έχει εδώ μια υπέροχη ιδιομορφία: διαθέτει και μισά ποτά, σε αντίστοιχη τιμή, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να δοκιμάσεις πέραν του ενός. Το Roasted Negroni πάντως, ήταν ένα από αυτά που θα έπαιρνα ολόκληρο. Spicy, έντονα αλκοολικό, δίνοντας κάρυ και μπαχαρικά στη μύτη, με το στόμα του να είναι επιθετικό, ελαφρώς ελαιώδες και όσο πρέπει ξηρό. Δαγκώστε το καραμελωμένο, extra spicy, ποπ κορν που το συνοδεύει μεταξύ των γουλιών σας –είναι σαν ένας γευστικός Jack in the Box.

–Back to the Future, δηλαδή πειραγμένα κλασικά κοκτέιλ. Πέρα από το πολύπλοκο και ίσως το πιο ιδιαίτερο Dark n’Stormy της πόλης, ένα πολύ στιβαρό και ζόρικο ποτό, μου άρεσε πολύ η εκδοχή του Gin Rickey, ένα citrus twist στην κλασική συνταγή που το μετατρέπει σε ένα απολαυστικό highball.

–All Things Ginny, γιατί πάνω από όλα το Gin Joint είναι ένα μπαρ που σερβίρει τζιν. Προσωπική επιλογή το You are the Gin to my Tonic, ένα πραγματικά «μεγάλο» G&T, έντονα ξηρό, ατόφιο, με την κινίνη ζωντανή στη γλώσσα και το κόκκινο χρώμα των λουλουδάτων μπίτερ να το εξελίσσουν εντυπωσιακά γευστικά .

-New Fashioned Alcoholic Beverages, τα νέα “house cocktails” δηλαδή. Το Mad Hatter με παλαιωμένο ρούμι, φρέσκο πάσιον φρουτ, λάιμ, σιρόπι ζάχαρης από ζαχαροκάλαμο και single origin coffee από τις Ονδούρες, ένα φρέσκο, γευστικό και σέξι Daiquiri δηλαδή, το οποίο τολμώ να προβλέψω πως θα βρίσκεται σύντομα στα πιο ευπώλητα του καταλόγου.

Επίσης, το Straight Arrows, ένα από τα πλέον ιντριγκαδόρικα και εθιστικά κοκτέιλς που έχω δοκιμάσει εδώ και καιρό. Ξηρό λονδρέζικο τζιν,  σίσο, λεμόνι, βιολογικό μέλι θυμαριού, μηλόξυδο, χόρσράντις και ράσμπερι. Την βοτανική πολυπλοκότητα του συνόλου αξίζει να τη δοκιμάσετε, παρά να την διαβάσετε σαν περιγραφή.

Θα κλείσω με μια φράση του Δημήτρη, που τελικά, περικλείει το σύνολο της δουλειάς του στο The Gin Joint: «Οι πρώτες ύλες, και δη οι πιο φυσικές και ανεπεξέργαστες, είναι το σημαντικότερο, και εν τέλει, δεν κοστίζει όσο νομίζουν. Οφείλουμε να νοιαζόμαστε για το αποτέλεσμα της δουλειάς μας αυτής καθαυτής, όσο και για τον αντίκτυπο που έχει στον πελάτη μας. Ίσως κυρίως αυτό.»