The Gin Craze

Κυριακή 12 Φλεβάρη. Μία από εκείνες τις Κυριακές που πηγαίνω για χαλαρό καφεδάκι και κουβέντα στο μαγαζί του φίλου μου Δημήτρη Κιάκου, στο Gin Joint. Αυτή τη Κυριακή η συζήτηση περιπλέχτηκε γύρω από την σημασία της διαφορετικότητας των αποσταγμάτων και πιο συγκεκριμένα των τζιν. -Ο τρόπος προσέγγισης τους από τον πελάτη τις περισσότερες φορές είναι εντελώς απλοϊκός και προσβλητικός για εμένα που ασχολούμαι και φέρνω τόσες ετικέτες από όλο τον κόσμο – μου είπε ο Δημήτρης. Και συνέχισε : – τις περισσότερες φορές μου ζητάνε ‘’ένα τζιν τόνικ’’ ή ‘’βάλε αυτό με το κόκκινο καπάκι’’ ή ‘’αυτό με τον κύκνο στην ετικέτα’’.

Κι εκεί που σιχτιρίζαμε για τις τελικά χαμένες(;) εργατοώρες μας πίσω από τις μπάρες, σκεφτήκαμε να κατεβάσουμε από τα ράφια του Gin Joint τα μοναδικά, δύο, ‘’πράσινα’’ μπουκάλια της συλλογής του και να τα δοκιμάσουμε/αξιολογήσουμε/συγκρίνουμε. Τα μπουκάλια αυτά ήταν το

Tanqueray No 10 που εισάγεται στην Ελλάδα από την εταιρία Diageo και το No 3 που εισάγεται στην Ελλάδα από την εταιρία Καρούλιας. Κι επειδή θέλαμε τις γνώμες κι άλλων φίλων και συνάδελφων αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο μερικούς από αυτούς για να μας βοηθήσουν.

Μέσα στην επόμενη μισή ώρα είχαν μαζευτεί όλοι στο Τζόιντ. Πρώτος κατέφτασε ο Γιώργος Λούκας, κορυφαίος έλληνας sommelier και ιδιοκτήτης της σχολής Genius in Gastronomy. Αμέσως μετά ‘’έσκασε μύτη’’ με τη βέσπα του ο φίλος και συνάδελφος Σπύρος Αντωνόπουλος. Και τέλος, ο Σπύρος ‘’liquid enGINeer’’ Πατσιαλός ήρθε για να κλείσει την πεντάδα. Όλοι εμείς, συνεπικουρούμενοι φωτογραφικά, από τον καλό μου φίλο Θύμιο Βούλγαρη, αποφασίσαμε να δούμε αν τα μπουκάλια που στέκονταν μπροστά μας ήταν ‘’απλά 2 πράσινα’’ μπουκάλια…

Δεν καθυστερήσαμε και βάλαμε στα ποτήρια γευσιγνωσίας, που κουβαλά πάντα ο Γιώργος Λούκας στο αμάξι του, τα 2 αποστάγματα. Σκοπός μου ήταν να γίνουν ξεχωριστές γευστικές δοκιμές και ύστερα να δοκιμαστούν τα 2 αποστάγματα σε κλασσικά τζιν κοκτέιλ. Επίσης, μετρήθηκαν και τα σάκχαρα τους αφού ούτε ο Σπύρος Πατσιαλός πάει πουθενά χωρίς το οπτικό διαθλασίμετρο του ή αλλιώς μπομόμετρο.

Tanqueray No 10 – 47,3% ABV

Όψη: Καθαρή με αργά δάκρυα.

Μύτη: Καθαρή μύτη, μέτριας έντασης, με συγκεντρωμένα χαρακτηριστικά γλυκών εσπεριδοειδών (κυρίως πορτοκάλι), βανίλια και μία υποψία βουτύρου.

Στόμα: Πλούσιο σώμα, βελούδινο στο στόμα, με τα εσπεριδοειδή να κυριαρχούν και πάλι σε ακόμα πιο γλυκιά έκδοση (βλ. γλυκό μανταρίνι). Η επίγευσή του στα 7-8 δευτερόλεπτα μόνο μακριά χαρακτηρίζεται.

Συμπέρασμα: Απόσταγμα με αρκετή πολυπλοκότητα, εξαιρετικής ποιότητας.

Σάκχαρα: 17 brix (η υψηλή περιεκτικότητα σε σάκχαρα μας έκανε μεγάλη εντύπωση)

Νο 3 – 46% ABV

Όψη: Καθαρή με αργά δάκρυα.

Μύτη: Καθαρή μύτη, έντονη, με τον γιουνίπερο να βγαίνει στην αρχή, ακολουθεί πεύκο, κόλιανδρος, κάρδαμο, τεχνητή λεβάντα, ελαφρώς μαγειρεμένο βούτυρο, φλούδες εσπεριδοειδών και γκρέηπφρουτ.

Στόμα: Πλούσιο σώμα, γλυκερό, δυνατό αλκοόλ, με το κάρδαμο να κυριαρχεί μαζί με τον γιουνίπερο. Στο τέλος, βγαίνουν πικάντικες νότες τζίντζερ με την επίγευσή του να ορίζεται στα 6-7 δευτερόλεπτα.

Συμπέρασμα: Απόσταγμα με αρκετή πολυπλοκότητα, κυρίως στη μύτη, εξαιρετικής ποιότητας.

Σάκχαρα: 15 brix

Κι αφού η γευστική δοκιμή τους τελείωσε, είπαμε να τα δοκιμάσουμε σε μερικά από τα πιο κλασσικά τζιν κοκτέιλ.

The Classic Gin Tonic (60ml Gin – 150 ml Henry Thomas tonic)

Προσπαθώντας να είναι αρκετά ακριβής, ο Δημήτρης έφτιαξε 2 τζιν τόνικ και καταλήξαμε όλοι σε κάποια συμπεράσματα. Στο No 3 παρατηρήσαμε ότι κρατήθηκε καλύτερα και περισσότερη ώρα η φυσαλίδα του τόνικ. Φάνηκαν πάρα πολύ ωραία τα χαρακτηριστικά του τζιν με μία ευχάριστη πικράδα να βγαίνει προς τα έξω και το ποτό να χαρακτηρίζεται από μία γενικότερη δροσιά. Στο Tanqueray No 10 από την άλλη, το τόνικ όσο και να μην θέλαμε να το πιστέψουμε, υπερκάλυψε τα γλυκά χαρακτηριστικά του τζιν, κάνοντας το όμως πιο ευκολόπιοτο για όσους θέλουν πιο στρογγυλεμένα ποτά.

The Dry Martini (75ml Gin – 15ml Noilly Prat – 25 times stirred)

Με ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια ο Σπύρος Αντωνόπουλος ετοίμασε 2 γευστικότατα Μαρτίνι. Οι διαφορές αρκετές και ενδιαφέρουσες.. Στο Tanqueray No 10 είχαμε γλυκά, ισορροπημένα στοιχεία. Τέλειο για μετά(!) το φαγητό αν και απεριτίφ κοκτέιλ και θα του ταίριαζε καλύτερα μία φλούδα λεμονιού ή πορτοκαλιού για να σπάσει την γλύκα. Από την άλλη, τα No 3 μας εντυπωσίασε και πάλι, με νότες πικραμύγδαλου και φασκόμηλου. Καταλήξαμε ότι θα ήταν ιδανικό απεριτίφ (πριν το φαγητό δηλαδή) και θα του πήγαινε καλύτερα σαν γαρνιτούρα μία ή και δύο ελιές.

The Corpse Reviver  #2 (25ml Gin – 25ml Lillet Blanc – 25ml Cointreau – 25ml lemon juice – absinth rinsed glass)

Είχε έρθει η σειρά του Σπύρου Πατσιαλού, που δοκίμασε αυτή την κλασσική συνταγή με τα δύο τζιν μας. Συμπεράσματα; Καμία ανάγκη για premium τζιν εδώ αφού ο γλυκάνισος υπερισχύει και τα καλύπτει σχεδόν όλα.

The Clover Club (60ml Gin – 20ml lemon juice – 15ml Monin Raspberry syrup – ½ egg white)

Και για να κλείσει το crash test αποφάσισα να φτιάξω ένα Clover Club. Πάλι όμως εδώ τα τζιν χάθηκαν – αν έπρεπε να πούμε κάτι αυτό θα ήταν ότι το Clover Club με το Νο 3 είχε καλύτερη γενικότερη ισορροπία.

Αν έπρεπε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα για τους χαρακτήρες των 2 αυτών premium θα λέγαμε ότι το Tanqueray No 10 είναι ένα εξαιρετικό απόσταγμα, όχι τυπικό τζιν από άποψη χαρακτηριστικών(μιας και δεν είναι London Dry), ευκολόπιοτο (που μπορεί να οφείλεται και στα παραπάνω σάκχαρα που έχει) και προσιτό σε περισσότερο κόσμο. Από την άλλη το Νο 3, ένα εξαιρετικό απόσταγμα κι αυτό, μας δούλεψε καταπληκτικά με κοκτέιλ λίγων υλικών(βλ. Martini/Gin Tonic) αφού ανέδειξε την προσωπικότητα του και τα χαρακτηριστικά που περιμένουμε από ένα τζιν. Μπορούμε επίσης να τονίσουμε για την εξαιρετική πολυπλοκότητα του Νο 3 ειδικά στη μύτη, κάτι που το κάνει ιδανικό για τους απανταχού gin lovers.

Γενικότερα συμπεράσματα από την γευσιγνωσία αυτή; Όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί, όλα τα αποστάγματα έχουν να μας προσφέρουν κάτι, τόσο διαφορετικά που είναι μεταξύ τους. Εντάσεις, συγκινήσεις, γευστικές εξερευνήσεις…Το σίγουρο είναι ότι τώρα που μπήκα σε αυτή τη διαδικασία θα ακολουθήσουν σίγουρα κι άλλες γευσιγνωσίες