Πίσσα και πούπουλα

«To κοκτέιλ είναι ένα διεγερτικό ποτό που αποτελείται από οποιοδήποτε είδος αποστάγματος, ζάχαρη, νερό και μπίτερς –το αποκαλούν χυδαία sling (παλιά κατηγορία ποτών) με μπίτερς και θεωρείται ένα εξαιρετικό φίλτρο για υποψήφιους προς εκλογή, αφού καθιστά την καρδιά ανδρεία και τολμηρή και φυσικά μεθά και αποχαυνώνει τον νου. Λέγεται μάλιστα ότι αποτελεί ένα σπουδαίο όπλο στη φαρέτρα δημοκρατικών υποψηφίων, αφού κάποιος μετά από ένα και μόνο ποτήρι μπορεί να χάψει οτιδήποτε του πασάρουν»

Αυτή είναι μία από τις πρώτες γραπτές αναφορές, και παράλληλα περιγραφή του όρου κοκτέιλ. Χρονολογείται από το 1806, δημοσιεύτηκε στη Νέα Υόρκη και αποτυπώνει ξεκάθαρα το πώς μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει το αλκοόλ για να πετύχει τον (εκλογικό) σκοπό του.

Λίγο νωρίτερα, στα μέσα του 18ου αιώνα, ο μετέπειτα εθνοπατέρας Τζορτζ Ουάσινγκτον κατά τη διάρκεια του προεκλογικού του αγώνα για το Πρώτο Ηπειρωτικό Κογκρέσο των ΗΠΑ, γνωστό και ως Virginia House of Burgess, επιστράτευσε την χορήγηση ρουμιού από τα Μπαρμπέιντος στους ψηφοφόρους του και τελικά εκλέχθηκε παρόλο που γκρίνιαζε στον υπεύθυνο της καμπάνιας του γιατί θεώρησε ότι δεν έδωσε αρκετό.

Επτά χρόνια νωρίτερα είχε συνοδεύσει τον φυματικό ετεροθαλή αδελφό του σε ένα ταξίδι στα Μπαρμπέιντος, σε μια προσπάθεια να βελτιωθεί η υγεία του, αφού τότε οι γιατροί πίστευαν πως τα ζεστά κλίματα βοηθούν στην φυματίωση. Εκεί ήταν που ερωτεύτηκε το ρούμι! Και φυσικά αργότερα, σαν διοικητής του Ηπειρωτικού στρατού κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης (1775-1783) ο Ουάσιγκτον διατυμπάνιζε τα πιστεύω του περί αγαστής σχέσης του αλκοόλ με τις στρατιωτικές νίκες λέγοντας πως «Τα πλεονεκτήματα πόσης λογικής ποσότητας αλκοόλ έχουν εφαρμοσθεί σε όλα τα στρατεύματα και είναι αδιαμφισβήτητα» Και συνέχιζε λέγοντας στον Στρατηγό εφοδιασμού του Ηπειρωτικού στρατού ότι

Μέχρι το 1785 ο πόλεμος είχε τελειώσει και ο Τζορτζ Ουάσινγκτον εξελέγη πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ. Όπως ήταν αναμενόμενο συνέχισε να προωθεί την αγάπη του για το αλκοόλ, αφού απαίτησε να του χορηγηθούν δύο βαρέλια ρουμιού από τα Μπαρμπέιντος για την τελετή ορκωμοσίας του! Παρόλα αυτά, η αγάπη του για το αλκοόλ δεν υπερίσχυσε των ονείρων του για κρατική εξέλιξη. Το 1791 επέβαλε έναν σκληρό φόρο στο παραγόμενο ουίσκι για να μαζευτούν χρήματα για την κατασκευή του νέου Καπιτωλίου, παρόλο που ο Γενικός Γραμματέας τότε, και μετέπειτα Πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον, παραιτήθηκε από αντίδραση στο νόμο. Και δεν ήταν ο μόνος που αντέδρασε.

Καθώς ο νέος φόρος έπληττε φτωχές αγροτικές οικογένειες που καλλιεργούσαν καλαμπόκι για την παραγωγή αλκοόλ, ξέσπασε γενικευμένη αντίδραση με συχνά ακραία αποτελέσματα. Οι φοροεισπράκτορες διαπομπεύονταν σε κοινή θέα για παραδειγματισμό, αφού πρώτα τους είχαν αλείψει με πίσσα και πούπουλα και τους είχαν τοποθετήσει επάνω σε έναν περιφερόμενο στύλο. Οι παραγωγοί που πριν μερικά χρόνια προμήθευαν τον στρατό με αλκοόλ, τώρα έρχονταν αντιμέτωποι, ύστερα από εντολή του προέδρου με στρατιωτικές δυνάμεις και τις δικαστικές αρχές σαν φοροφυγάδες!

Τελικά η αντίσταση κορυφώθηκε το 1794, σε αυτό που αργότερα έγινε γνωστό σαν Εξέγερση του Ουίσκι, όταν 500 ένοπλοι «στασιαστές» επιτέθηκαν στο οχυρωμένο σπίτι του εφόρου Τζον Νέβιλ. Σαν αντίποινα, ο Ουάσινγκτον οδήγησε έναν τεράστιο στρατό, περίπου 13.000 ανδρών ενάντια στους εξεγερμένους. Είναι χαρακτηριστικό, ότι το περιστατικό «γιορτάζεται» μέχρι σήμερα, κάθε Ιούλιο, με παρελάσεις και αυτοσχέδια «πουπουλιάσματα»

Το οξύμωρο της υπόθεσης ήταν πως ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, μόλις συνταξιοδοτήθηκε από την Βουλή, έγινε κι ο ίδιος ένας επιτυχημένος παραγωγός ουίσκι και έστησε ένα από τα μεγαλύτερα αποστακτήρια στην Αμερική. Και η ειρωνεία συνεχίστηκε αφού τελικά εκείνος δεν πλήρωσε φόρους μετά από την κατάργηση του εισπρακτικού νόμου στους παραγωγούς ουίσκι που εφάρμοσαν οι Ρεπουμπλικάνοι, υπό την ηγεσία του Τζέφερσον, το σωτήριο έτος 1800, ένα χρόνο πριν γίνει κι ο ίδιος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα πίνοντας το ουίσκι τους…