Τανίνη, αγάπη μου.

Εκείνη, του δίνει δομή και του θυμίζει να στέκεται όρθιος και να μην καμπουριάζει, δίνοντας του μια συνωμοτική φάπα που και που. Του δίνει ένταση και του θυμίζει να μην είναι βαρετός. Του δίνει χαρακτήρα και τον κάνει να διαφέρει από όλους τους άλλους, γιατί έχει εκείνη κι όχι κάποια άλλη να του πατάει το πόδι κάτω απ’ το τραπέζι. Εκείνη τον προσέχει να μη γεράσει, του αγοράζει αντιοξειδωτικά που του τα μπουκώνει το πρωί με την πορτοκαλάδα. Κι όσο η νεανική της ζωντάνια μετασχηματίζεται σε ισόποση κομψότητα βρίσκει κι αυτός δίπλα της το στυλ του, αρρενωπός πια, χωρίς σκισμένα τζιν και μαλλιά μοϊκάνα. Κι αν μια μέρα εκείνη δεν αντέξει και φύγει θα μαραζώσει κι αυτός και θα χάσει τη λάμψη και τη ζωντάνια του. Ποια είναι εκείνη; Όσοι σκεφτήκατε την τανίνη βλέποντας τον τίτλο, χάσατε σαν καλά γατάκια. Εκείνη είναι η γυναίκα.

Τανίνη, γένους θηλυκού.

Υπάρχει όμως μια ρομαντική αντιστοιχία της τανίνης και της γυναίκας, πέραν του ότι είναι και οι δύο γένους θηλυκού. Για όσους τώρα μπαίνουν στο κρασί, τανίνες είναι οι φαινόλες που βρίσκονται στη φλούδα των φρούτων, στα φύλλα (πχ.τσάι), στο ξύλο (πχ. δρυς) κλπ και που όταν μασάμε τα κουκούτσια του σταφυλιού, προκαλούν στο στόμα μας αυτό το χαρακτηριστικό στέγνωμα που το λέμε στυφάδα. Είναι αυτές που όταν το κρασί είχε πολλές το έλεγαν μπρούσκο. Οι τανίνες, αν δεν τις χειριστεί σωστά ο οινοποιός, μπορούν να προσδώσουν έντονη πικράδα στο κρασί και αφόρητο στέγνωμα στο στόμα μας. Αν όμως τις χειριστεί σωστά, του δίνουν δομή, χαρακτήρα, αντιοξειδωτική ανοχή στο ελάχιστο οξυγόνο που περνάει απ’ τον φελλό ή το βιδωτό πώμα, και μαζί με αυτά αντοχή στο χρόνο μετασχηματίζοντας το, μέχρι ένα υποκειμενικά ορισμένο σημείο, σε όλο και καλύτερο. Πίσω από κάθε επιτυχημένο άντρα –λέγε με μπρούσκο κρασί με δυνατότητα παλαίωσης- κρύβεται μια δυναμική γυναίκα –λέγε με πλούσια μα καλοδουλεμένη τανίνη-. Ή μπορεί και όχι…λέγε με Βουργουνδία.

Πως “δουλεύουν” οι τανίνες;

Καταρχάς, το όνομα τανίνη δεν ξεκίνησε για αυτή τη χρήση, παρά από ένα στάδιο της βυρσοδεψίας κατά το οποίο το δέρμα εμβαπτίζονταν σε νερό μαζί με φλούδια φρούτων και κορμών με σκοπό οι φαινόλες αυτών να ενωθούν με τις κολλαγονούχες πρωτεΐνες του δέρματος και να το μετατρέψουν από γλιτσερό και πλαδαρό σε σκληρό, στεγνό και ανθεκτικό στα βακτήρια. Σας θυμίζει κάτι; Το στόμα σας μετά από κατανάλωση φρέσκου Ξινόμαυρου μήπως?

Το βυρσοδεψείο – Αικατερίνη Γούναρη

H τανίνη ενδιαφέρει τον απλό καταναλωτή σε δύο στάδια: στην παλαίωση του κρασιού και στην ώρα της κατανάλωσης του με φαγητό. Πολύ χοντρικά, όσο το κρασί που έχει τανίνες παλαιώνει, τόσο αυτές δεσμεύουν το ελάχιστο οξυγόνο που περνάει απ’ το φελλό, προστατεύοντας τα φρουτώδη αρώματα από την οξείδωση αλλά και δημιουργώντας νέα πολυμερή που είναι πιο φιλικά και λιγότερο στυφά για το στόμα μας. Εντούτοις, όσο μαλακωμένες κι αν είναι, εξακολουθούν να έχουν την κακή συνήθεια να ενώνονται με πρωτεΐνες, μερικές από τις οποίες βρίσκονται στους σιελογόνους αδένες στο στόμα μας. Με μια παρόμοια διαδικασία με αυτή που συμβαίνει στο βυρσοδεψείο, το στόμα μας θυμίζει δέρμα μετά την κατανάλωση κόκκινου κρασιού. Οπότε εμείς τι κάνουμε; Χλαπακιάζουμε κρέατα, τυριά και λοιπά, δίνοντας στις τανίνες μας εξωγενείς πρωτεΐνες ώστε να μη δεσμεύουν τις δικές μας. Τότε η απόλαυση απογειώνεται.
Αν προσθέσουμε το γεγονός ότι οι “τανίνες” κανονικά λέγονται φαινόλες και αυτές χωρίζονται σε περισσότερα ήδη, καθένα απ’ τα οποία έχει άλλη προέλευση, ρόλο και όνομα… καλά τις λέω γένους θηλυκού.

Λευτεριά στη νεαρή τανίνη!

Ζουν ανάμεσά μας:
Ομάδες που κάνουν έντονο μπούλινγκ σε παιδιά και δικούς μας ανθρώπους που ανοίγουν νεαρά ερυθρά κρασιά. ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΣΤΕ! Αιρετική η στήλη αυτή, σας προτρέπει να απενοχοποιήσετε τα νεαρά ερυθρά κρασιά και να τα ανοίγετε. Ιδίως τα σοβαρά ερυθρά κρασιά έχουν τόση δουλειά στο αμπέλι και στο οινοποιείο που πίνονται και τώρα και πολύ μετά! Το μέτρο βέβαια βρίσκετε πάντα κάπου στη μέση και προφανώς ένα πρόσφατα εμφιαλωμένο Μπορντό μπορεί να κάνει το στόμα μας τσαρούχι και σίγουρα ένα πολύ τανικό κρασί δεν πίνεται ως απεριτίφ χωρίς φαγητό.
Για να το πω με ρομαντισμό όπως και ξεκίνησα τούτο δω το άρθρο: Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Αν περιμένεις, κερδίζεις την εμπειρία της ισορροπίας, σε ένα σαρκώδες γέμισμα του στόματος με γοητευτικό, στρογγυλεμένο απ’ το χρόνο κρασί, παχύ και ατελείωτο. Αν περιμένεις όμως χάνεις και την ευκαιρία να δοκιμάσεις τον συνδετικό κρίκο, τι μεσολαβεί ανάμεσα στο σταφύλι και την δεκαετία, τι ήταν αυτό που έφερε την ένταση, που σου στέγνωνε το στόμα, που σε έπινε αντί να το πίνεις. Τη δύναμη! Πάει η δύναμη, χάνεται…και γίνεται εμπειρία.
Δεν ξέρω αν το λέω καλά.
Αλλά η τανίνη είναι σαν τη γυναίκα. Σου παίρνει το σκάλπ όταν είναι κοριτσόπουλο ή σε παίρνει μια ζεστή αγκαλιά όταν πια γίνει μιλφ.

ΥΓ1. Αυτό είμαστε! Άθλιοι σεξιστές.
ΥΓ2. Αγοράζετε περισσότερες φιάλες από ένα κρασί που αγαπάτε. Ζήστε τον έρωτα στην εξέλιξή του, μέχρι το θάνατο. Ή αλλιώς αυτό που λέμε: “ε…πίνεται.”