Σπουδαία κοκτέιλ την σήμερον ημέραν;

Ξεκίνησε σαν μπλογκ. Τα έχω ξαναγράψει άλλωστε. Ήταν απλά η ανάγκη μου να γράφω κάπου τις σκέψεις μου και να εκτονώνω την πολυλογία μου. Όταν ωρίμασε ο καιρός ξεκίνησαν κάποιοι καλοί συνάδελφοι, με τη στενή ή με την ευρεία έννοια του όρου, να γράφουν κι αυτοί, σύντροφοι και συνοδοιπόροι. Είχα αποφασίσει να σχεδιάσω ένα portal γνώσης, εμπειρίας και διαφορετικών απόψεων, με το φιλόδοξο όνειρο να συνδράμω στη δημιουργία κουλτούρας μπαρ στη χώρα μου.

Το μπλογκ έγινε σάιτ. Με κανονικό developer, με αρχισυντάκτη, συντάκτες, φωτογράφους. Τους τελευταίους μήνες άνθρωποι πολλοί από το χώρο με τίμησαν με κείμενα τους, καταθέτοντας και οι ίδιοι την άποψη τους, την εμπειρία τους, τις εικόνες που είχαν από τις αμέτρητες ώρες πίσω από ένα μπαρ ή μπροστά από έναν υπολογιστή στο γραφείο τους ή ακόμη και στις σκηνές ενός θεάτρου. Μπορείς να πεις πως το σάιτ είχε πλέον αποκτήσει και κάποια στοιχεία φόρουμ.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ο Αχιλλέας στο τελευταίο του άρθρο, και σαν ένας άνθρωπος που δεν έχει άμεση επαγγελματική σχέση με το ποτό, έγραψε τον δικό του ορισμό για το σπουδαίο ποτό, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα το South of Heaven του γνωστού σε όλους πια Γιώργου Μεγαλοκονόμου. Και ύστερα πέταξε στους υπόλοιπους το μπαλάκι για να γράψουμε τη δική μας άποψη επί του θέματος. Σαν να είμαστε φόρουμ. Πλάκα θα έχει να γράψουν όλοι, σκέφτηκα. Πλάκα θα έχει να γράψω κι εγώ, μου ήρθε εκ των υστέρων.

Θυμάμαι την ημέρα του τελικού του Skinos. Περιέγραφα για το σάιτ ζωντανά την όλη διαδικασία. Και βέβαια, όλα τα ποτά των διαγωνιζόμενων ερχόντουσαν και από μένα πριν χαθούν στην απεραντοσύνη του νεροχύτη. «Σπουδαίο ποτό», αναφώνησα στους κριτές πριν βγάλουν τα αποτελέσματα. Γιατί ναι, τελικά είναι. Άρα εδώ θα συμφωνήσω με τον παλιόφιλο Αχιλλέα, όπως επίσης και στον βασικό «κανόνα» πως ένα σπουδαίο ποτό θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από απλότητα και λιτότητα. Less is more δηλαδή, που λένε και οι συνάδελφοι από την Γηραιά Αλβιώνα. Η απλότητα εκπέμπει πάντα ένα μεγαλείο και βέβαια τα «κοχόνες» του δημιουργού του που ταιριάζει αρμονικά λίγα συστατικά και καλά σε ένα φίνο αποτέλεσμα.

Εκεί όμως που θα διαφωνήσω με τον Αχιλλέα, αλλά και με τον Γιώργο (Μπάγκο) που την σκαπούλαρε κι αυτός πετάγοντας τη γνώμη του στο φέισμπουκ είναι στην επανάληψη του ποτού. Στη δικιά μου κοσμοθεωρία, το ποτό, όπως και το φαγητό, είναι οχήματα που σε οδηγούν στην υπέρτατη απόλαυση. Η οποία υπέρτατη απόλαυση, καταρχήν δεν έχει όρια και κατά δεύτερον δεν μπορεί να είναι επαναλαμβανόμενη. Γιατί τότε χάνει ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της, την μοναδικότητα της και αυτή της συγκεκριμένης στιγμής. Ένα σπουδαίο ποτό μπορεί να είναι τόσο σπουδαίο μόνο για μια φορά, άλλωστε τι νόημα υπάρχει στο να πίνουμε το ίδιο ποτό κάθε μέρα; Θα βυθιζόμασταν στον βούρκο της υπέρτατης βαρεμάρας.

Photo by Artemis Tsipi

Αυτό είναι που θα σε κάνει να το θυμάσαι, να το μνημονεύεις, να μιλάς στους φίλους σου για αυτό. Αυτό είναι που θα του δώσει υπόσταση, χαρακτήρα, προσωπικότητα. Αλλιώς θα πρόκειται απλά για ένα γευστικό κοκτέιλ. Πόσο πιο πολύ εκτίμησες το Νταϊκιρί, το Νεγκρόνι, το Μαρτίνι και τα άλλα κλασσικά όταν έμαθες τις ιστορίες για την προέλευση τους ή τους αστικούς μύθους που το συνοδεύουν;

Το ζήτημα είναι αν είναι άραγε έτοιμη η γενιά μας να δημιουργήσει σύγχρονα κλασσικά, μοντέρνα σπουδαία ποτά. Ε, φυσικά και είναι…