Μπαρ με προσωπικότητα

Την αρχή έκαναν τα πολυκαταστήματα. Δημιουργήθηκαν τεράστιοι χώροι που μπορούσες να βρεις σχεδόν τα πάντα, να κάνεις ένα διάλειμμα από τα ψώνια σου τρώγοντας, αν κουραστείς να δεχθείς τις υπηρεσίες κάποιου… μασατζίδικου, να πιείς και κάνα ποτό αν σε πάρει η νύχτα. Και άρχισαν σταδιακά να πεθαίνουν και τα μαγαζιά της γειτονιάς. Ναι, αυτά τα μαγαζιά που όσο καλά εξυπηρετούσαν εσένα με χαμόγελο και με σκόντο ενίοτε ή ευκολίες πληρωμής, και που τόσο σκάρτα μπορεί να φέρονταν σε μένα, που έμαθαν ότι δεν είμαι «καλός χριστιανός» ή που ο γιος μου τσακώθηκε με τον δικό τους ή που είμαι βάζελος κι όχι γαύρος. Με τα πολυκαταστήματα όλα αυτά χάθηκαν. Οι πωλήτριες κότσαραν ένα -τις περισσότερες φορές- ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο, έβαλαν και τα (σύμφωνα με την εταιρεία) καλά τους και εξυπηρετούσαν κι εσένα κι εμένα άψογα.

Μου τα έφερε αυτά στο νου, μια συζήτηση που είχα τις προάλλες διαδικτυακά, με ένα καλό φίλο, σχετικά με τον μπάρμαν πολύ γνωστού μαγαζιού των Αθηνών και λατρεμένο δικό μου. «Άντε μωρέ με τον γελοίο» μου είπε. «Όλοι ξέρουμε πόσο αγενής είναι» για να έρθει να συμφωνήσει και ένας ακόμα πιο κάτω στο στάτους μου, «Αυτή δεν είναι η φιλοξενία που μας έχεις πρήξει τόσο καιρό». Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, λέω εγώ. Κι αυτό γιατί μπορεί ο συγκεκριμένος να είναι έτσι όπως είναι, αλλά είναι αληθινός κι ειλικρινής. Και σίγουρα προτιμώ κάποιον ειλικρινή παρά κάποιον που προσποιείται. Τώρα αν το κάνει επίτηδες και μανουριάζει γιατί του έχουν πει πως πουλάει, όπως μου είπε ο Μάκης τότε είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και κατακριτέο προφανώς.

Αυτό που έχει σημασία, και με ανάγκασε να καταφύγω στον μακροσκελή αυτό πρόλογο, είναι η ανάγκη της κοινωνίας για εξειδικευμένες επιχειρήσεις και πιο συγκεκριμένα στο χώρο μας, για εξειδικευμένα και με προσωπικότητα μπαρ. Μεγαλώσαμε και οι επιθυμίες μας έγιναν ανάγκες, που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση, για ασφάλειες αν θυμάμαι καλά. Έτσι κι η κουλτούρα μας στο πίνειν έχει πλέον εξελιχθεί, κι εκεί που θέλαμε δύο-τρία μπαρ που να σερβίρουν απλά αξιοπρεπή ποτά, η ανάγκη μας πλέον έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Η εξειδίκευση και στο χώρο των μπαρ είναι επιβεβλημένη, αλλά και ένα από τα λίγα απαραίτητα συστατικά για την επιτυχία.

Photo by Katerina Paspaliari

Θες παραδείγματα; The Gin Joint, Baba au Rum, Dos Agaves, ακόμα και το Cinco είναι μπαρ με συγκεκριμένο κόνσεπτ που απλώνεται σε όλα τα επίπεδα της επιχείρησης. Η τεκιλερία των Δύο Αγαυών είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τα παιδιά εμπνεύστηκαν από την αγάπη τους για την τεκίλα, δημιούργησαν το μοναδικό αποκλειστικά τεκίλα μπαρ στην Αθήνα και οτιδήποτε προσέθεσαν έχει σχέση με την μεξικάνικη κουλτούρα. Μεξικάνικο φαγητό, μουσική, ιβέντ και η μεγαλύτερη κάβα με τεκίλες και μεσκάλ στην Ελλάδα. Το ίδιο και το Τζιν Τζοιντ. Δε χρειάζεται να σου περιγράψω την ατμόσφαιρα που θα συναντήσεις όταν μπεις μέσα γιατί υποθέτω πως έχεις ήδη πάει.

Η τελευταία μανία και μόδα για το κλασσικό λοιπόν, παρέα με την οικονομική κρίση έφεραν και την στροφή στην ποιότητα. Και μαζί της ήρθε ξανά στην επιφάνεια η εξειδίκευση, σε όλους τους τομείς, ευτυχώς και στα μπαρ. Ξεμπερδεύουμε σιγά-σιγά με τα all day café-club-restaurant-souvlakeri-bistrot-afterάδικο. Ξεμπερδεύουμε και με τα μπαρ με τις απρόσωπες συμπεριφορές, τα όλα-ίδια-μπαρ, τα μπαρ-πολυκαταστήματα.

Ζήτω τα εξειδικευμένα μπαρ! Ζήτω τα μπαρ με προσωπικότητα!