Smelling, tasting, feeling…

Καλώς ή κακώς, τα σφηνάκια πάντα ήταν ο παραδοσιακός τρόπος για να πίνεις τεκίλα. Ίσως γιατί το Μεξικό φαντάζει χώρα της διασκέδασης και των διακοπών, ίσως γιατί έτσι αρχικά προωθήθηκε στην Αμερική ή ίσως γιατί απλά στο Μεξικό δεν φτιάχνουν κοκτέιλ…

Ο πιο σωστός τρόπος όμως για να απολαύσεις την τεκίλα σου είναι, όπως και σε όλα τα αποστάγματα, ένα ποτήρι γευσιγνωσίας, σε θερμοκρασία δωματίου. Έτσι αναδεικνύονται με τον καλύτερο τρόπο όλα τα αρώματα του αποστάγματος και ιδανικά σε μικρές γουλιές (sipping) Υπάρχει άλλωστε και το γνωστό ρητό “sip it, don’t shoot it”!

Στη γλώσσα μας υπάρχουν γευστικές κοιλότητες παντού, με το γλυκό να βρίσκεται στην κορυφή, το αλμυρό στα πλαϊνά, το ξινό στο πάνω μέρος και το πικρό στο πίσω. Πίνοντας λοιπόν σφηνάκια, αντιλαμβανόμαστε μόνο την πικρή διάσταση ενός ποτού, του αλκοόλ δηλαδή, χάνοντας όλα τα υπόλοιπα γευστικά χαρακτηριστικά. Το ίδιο ισχύει και για τα ποτά από την κατάψυξη, αφού η χαμηλή θερμοκρασία εγκλωβίζει τα αρώματα μέσα στο απόσταγμα.

Φυσικά υπάρχει πάντα η ώρα που πρέπει να είμαστε σοβαροί, αλλά και η ώρα του πάρτι. Και την ώρα του πάρτι χρειάζονται και τα σφηνάκια… Άρα; Σφηνάκι τεκίλα με αλάτι και φέτα λεμονιού. Διότι είτε το πιστεύετε είτε όχι, στο Μεξικό βάζουν αλάτι και λεμόνι, λάιμ δηλαδή, πολύ απλά επειδή στο Μεξικό δεν υπάρχουν παντού! Ακόμα και στην μπύρα, η οποία σερβίρεται σε ποτήρι με πάγο, λεμόνι, αλάτι μέσα στο ποτήρι και καλαμάκι. Κανείς δεν είναι τέλειος…

Αυτό βέβαια καταστρέφει κάθε γεύση και επίγευση, αλλά τουλάχιστον στο Μεξικό έχουν σοβαρό λόγο που το κάνουν. Θέλουν με κάθε μέσο να αποφύγουν την αφυδάτωση, αφού το αλάτι κατακρατεί τα υγρά στο σώμα για περισσότερο χρόνο.

Υπάρχει ακόμα και η εναλλακτική του Μπαντέρα (όχι του Αντόνιο) της μεξικάνικης σημαίας δηλαδή, αφού αυτό σημαίνει η λέξη μπαντέρα και αυτό αντικατοπρίζει το «σφηνάκι» που αποτελείται από ένα σφηνάκι χυμό λάιμ, ένα τεκίλα και ένα σαγκρίτα (sagrita) που είναι τομάτα, αλάτι, λεμόνι, τσίλι, πορτοκάλι και ρόδι.

Σαλούντ!

All photos by Nikos Dais