Σκέψεις της μπάρας Vol.01: Η γιορτή της κοινωνικότητας

Καθόταν ακουμπισμένος ελαφριά στη μπάρα, αποφεύγοντας τα βλέμματα των άλλων επισκεπτών του μπαρ, και φροντίζοντας ώστε να διαρκούν ελάχιστα οι όποιες συνομιλίες με γνωστούς. Η «γιορτή» της κοινωνικότητας γύρω του δεν ήταν κάτι που τον άγγιζε. Διάβαζε το μήνυμα που του είχε μόλις στείλει αυτή, πίνοντας ζεστό ρούμι για το λαιμό του. Είχε κρυώσει. Παντού.

Κάποιος που δεν τον ήξερε θα τον περιέγραφε ως αφηρημένο, για να το θέσουμε ευγενικά, ενώ κάποιος πιο οξυδερκής θα διέκρινε με ευκολία το σύννεφο εριστικότητας που τον περιέβαλε. Ήταν σαφές ότι δεν περνούσε καλά, αλλά δεν ήξερε αν του έλειπε εκείνη, ή ο εαυτός του. Θα μπορούσε άραγε αυτή αν ήταν εκεί να τον βοηθήσει να γίνει καλά; Παρήγγειλε ένα Negroni.

Δεν πάμε πάντοτε στο μπαρ για να γίνουμε κοινωνικοί και να συναναστραφούμε με κόσμο. Συχνά πάμε για να μείνουμε μόνοι. Άλλωστε, το μπαρ είναι ένα φιλόξενο μέρος, ένα μέρος για όλους, που συνήθως δεν κάνει, ή δε θα έπρεπε να κάνει, διακρίσεις…

Εξάσκηση ντεμέκ κοινωνικότητας  

Δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν. Θα ήθελε να μπορούσε να της εξηγήσει ότι δεν ήταν τα πάντα στη ζωή άσπρα ή μαύρα. Να της πει πως είχε κάνει μεγάλη προσπάθεια για να μάθει να προσαρμόζεται στις αλλαγές των καιρών, και ότι το είχε πληρώσει ακριβά μέχρι να το μάθει.

Να εξηγήσει με ποιο τρόπο η λύπη του συχνά εκφραζόταν ως μια fake κοινωνικότητα και άλλοτε ως λανθάνουσα επιθετικότητα. Πάνω απ’ όλα όμως τη νοιαζόταν, και ήθελε από την πρώτη στιγμή να της βροντοφωνάξει ότι καταλαβαίνει περισσότερα απ’ όσα δείχνει. Να της εξηγήσει ότι πρέπει να προσέχει, ότι δεν μπορεί να εμπιστεύεται a priori τους ανθρώπους. Αυτός το είχε μάθει καλά, και περισσότερο από όλους τους άλλους, πρώτο και κύριο από τον ίδιο του τον εαυτό.

Υπήρχαν όμως και φόρες που κουραζόταν να είναι συνεχώς σε μάχη με τους ανθρώπους και το σύμπαν γύρω του. Ήταν εκείνες οι φορές που εμφανιζόταν στη ζωή του κάποιος άνθρωπος που το ένστικτο του έλεγε πως είναι πολύ ξεχωριστός. Και έριχνε τις άμυνες του…

Συνήθως το πλήρωνε. Έτσι δε γίνεται άλλωστε τις περισσότερες φορές; Αλλιώς θα είχαμε δεκάδες… σχέσεις ζωής και κάθε περιπετειούλα θα ήταν κάτι πολύ σπουδαίο και πολύ σημαντικό. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι, σωστά;

Η μοναξιά της κοινωνικότητας

Ήταν στη θάλασσα. Έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και βούταγε. Κολυμπούσε προς το βυθό, το νερό ολοένα και σκούραινε, χανόταν σε αυτό το άγνωστο τοπίο που ήταν τόσο μαγευτικό, που αιχμαλώτιζε κίνηση των ματιών του, που είχαν ήδη αρχίσει να τσούζουν.

Δεν ήξερε αν θα καταφέρει να βγει ξανά στην επιφάνεια, αλλά δεν τον ένοιαζε. Θα πήγαινε λίγο πιο βαθιά. Λίγο ακόμα. Και ύστερα θα γύριζε το σώμα του προς τα πάνω, θα έκανε το καλύτερο που μπορούσε χωρίς πια να έχει οξυγόνο στα πνευμονία του. Τι κι αν το φως ήταν πολύ μακριά;

Ήξερε ότι ακόμα κι αν κατάφερνε να φτάσει στην επιφάνεια, θα βούταγε ξανά.

Όσο κι αν έχεις στεναχωρηθεί, συνήθως ξαναδοκιμάζεις. Όσες σχέσεις κι αν δοκιμάσεις, όσες φορές κι αν φας τα μούτρα σου, δύσκολα αποδέχεσαι τη μοναξιά. Δύσκολα παίρνεις μια τέτοια απόφαση, όσο καλά κι αν περνάς μόνος, όσο κι αν τα βρίσκεις με τον εαυτό σου.

Με την ώρα, το αλκοόλ είχε αρχίσει να τον συνεπαίρνει. Είχε τα μάτια του ανοιχτά αλλά έβλεπε όνειρα. Ο κόσμος γύρω του δεν τον ενοχλούσε πια, είχε χαλαρώσει για τα καλά. Σε μια αχτίδα νηφαλιότητας, σκέφτηκε ότι είναι πρέπον να πάρει ταξί για να γυρίσει σπίτι. Ή να περπατήσει. Αν θέλει να έχει τη δυνατότητα να την ξαναδεί καλά θα κάνει να μην οδηγήσει.

«Γιάννη, πες μου τι χρωστάω να φύγω»…