Σημείωση Νο2 – Αποχωρισμός

Γιατί πονάει ένας αποχωρισμός; Πως ακριβώς είναι το τέλος μιας σχέσης; Ένας ξεριζωμός από την καθημερινότητα, ένα απότομο τράβηγμα από τη συνήθεια, ένα ανακάτωμα άνευ προηγουμένου σε όσα έμαθες τον εαυτό να αναγνωρίζει ως «τη ζωή σου».

Σαν όταν κοιτάς εκπομπές που σου αναλύουν το σύμπαν, τι γνωρίζουμε και τι υποψιαζόμαστε ότι ισχύει γι αυτό. Όσο κι αν συγκεντρωθείς και προσέξεις και το καταλάβεις, δε το χωράει ο νους σου…

Διαβάζω τις ειδήσεις αραιά και που, σα να συμβαίνουν κάπου αλλού. Μιλάω με κανά φίλο και λέω κανένα από τα γνωστά αστεία να νιώσω μια οικειότητα. Λέω καμιά μαλακία σε κανά γνωστό για τη μπάλα, να ξεγελάσω τον εαυτό μου ότι όλα είναι φυσιολογικά.

Περνάω από ένα αγαπημένο μπαρ, κάθομαι μισή ώρα και φεύγω. Αν δε φύγω, θα με πιεί, δε θα το πιώ εγώ. Το ίδιο και κάθε ποτό στο σπίτι, όταν αρπάζω με ορμή, ποτήρι και μπουκάλι, καθώς το σκουροκίτρινο υγρό καλύπτει τις γυάλινες καμπύλες και δάκρυα γεμίζουν τα τοιχώματα. Κι έπειτα το κρατάω και το κοιτάω. Αν το πιώ, θα με πιεί και το ξέρω. Το πετάω στον τοίχο να σπάσει. Τι σημασία έχει πια;

Σα να διαβάζεις το αγαπημένο σου βιβλίο, καθώς πλησιάζει προς το τέλος του, και να γυρνάς  ξαφνικά στην τελευταία σελίδα. Σε όλη τη διάρκεια που το διάβαζες δεν έκλεψες, μα τώρα, τρεις παραγράφους πριν το τέλος, δεν κρατιέσαι, κλέβεις, και πηδάς στην τελευταία. Σα να μην μπορείς να αντέξεις τη θέα του τέλους, του προφανούς και αδυσώπητου τέλους, που έρχεται. Ορμητικά και αμετάκλητα έρχεται και συ το ξέρεις και βιάζεσαι να το κάνεις κτήμα σου, να το κάνεις δικό σου.

Και πώς να κάνεις αλλιώς; Και γιατί να κάνεις αλλιώς; Όταν θα έχεις γλείψει τις πληγές σου, όταν θα είσαι έτοιμος να ξανασηκωθείς, θα πρέπει να κάνεις απολογισμό, και αυτός θα σε ξαναρίξει στο πάτωμα. Όταν καταλάβεις τις ευθύνες σου θα ξαναπέσεις. Η παγίδα είναι ότι, αν δεν μπορούσες να τις καταλάβεις, δε θα βρισκόσουν ποτέ εδώ. Άρα ξέρεις και ότι σταμάτησες να είσαι εδώ, επειδή δεν τα κατάφερες τελικά.

Δεν υπάρχει τέλος να μην πονάει, δεν υπάρχει απόφαση να μην έχει κόστος, μα η ζωή πάει μπροστά, το ξέρω και το ξέρεις. Και δεν είναι δίκαια. Ή μήπως είναι κι όλας; Δεν μπορεί κανείς να στο πει αυτό, εσύ το ξέρεις. Κι εγώ το ξέρω, θα σηκωθείς, θα καταλάβεις, θα το αντιμετωπίσεις. Γιατί χωρίς να το αντιμετωπίσεις, πάει, χάθηκες. Και δεν είσαι τύπος που χάνεται.

Θα φτιάξεις μια ωραία ιστορία, και δε θα γκρινιάξεις ποτέ για τη ζωή σου. Θα βρεις τα θετικά, θα πας μπροστά, θα πας παραπέρα. Έτσι θέλω να σε σκέφτομαι. Έτσι θέλω να σε θυμάμαι.