Είναι τελικά η Ελλάδα «ένας μισοτελειωμένος φραπές»; Τέσσερις απόψεις για τη δήλωση της Σάττι και το «εθνικό» μας ρόφημα

Κυριάκος Αθανασιάδης, συγγραφέας

– Ποια είναι η σχέση σας με τον καφέ;

Α.Κ.: Ξυπνώ κάθε πρωί στις 5 και, μολονότι ως τις 6 κάνω διάφορα πράγματα, τα ίδια απαρεγκλίτως κάθε ημέρα και τις 365 ημέρες του χρόνου (βγάζω τα σκυλάκια μας βόλτα, αλλάζω το νερό τους, τα ταΐζω, τακτοποιώ το σαλόνι και το γραφείο μου, τινάζω κάτι ριχτάρια κλπ. κλπ.), αυτό που μου δίνει δύναμη και ώθηση είναι ο καφές που θα πιώ εκεί κοντά στις 6, μόλις κάτσω στο γραφείο μου. Είναι μυσταγωγική εμπειρία, ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Και δεν υπερβάλλω καθόλου προφανώς, το ίδιο ισχύει για κάτι δισεκατομμύρια ανθρώπους. Πίνω αρκετούς καφέδες όλη μέρα, αλλά εκείνος ο πρώτος, ο πρωινός, είναι μια κατάσταση από μόνος του. Πώς να το πω, μια χώρα, μια περιοχή. Κάτι πολύ περισσότερο από «αίσθηση». Είχα πολλές εξαρτήσεις στη ζωή μου, και ο καφές είναι η μόνη που δεν θα μου κοπεί ή δεν θα κόψω ποτέ.

Κυριάκος Αθανασιάδης

– Τι είναι ο φραπές για την Ελλάδα και «είναι η Ελλάδα ένας μισοτελειωμένος φραπές»;

Α.Κ.: Καταρχάς να πω ότι δεν έχω πιει ποτέ μου φραπέ, γιατί δεν πίνω ποτέ κρύο καφέ. Δεν έχω πιει φρέντο ποτέ μου επίσης, ή οτιδήποτε δεν είναι αρκετά ζεστό έως καυτό. Έχω κάποιο πρόβλημα με τα κρύα ροφήματα, αν εξαιρέσεις τη μπίρα και το νερό. Έπινα μια ζωή Νες, από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ακόμη και τα χρόνια που πέρασε στην απόλυτη περιφρόνηση από όλο το τένις, αλλά τα τελευταία χρόνια, καθώς πήραμε μια καλή μηχανή που αλέθει και τον καφέ, πίνω εσπρέσο — Americano, για την ακρίβεια. Πέντε ή έξι κούπες την ημέρα, ανάλογα με τη δουλειά. Τώρα, για τον φραπέ και την Ελλάδα, ναι, είμαστε η χώρα του φραπέ, προφανώς και είμαστε. Κι ας μην πίνει κανένας πια φραπέ. Ούτε κίονες χτίζει κανείς, τελευταία φορά που κοίταξα, αλλά δεν παύουν να χαρακτηρίζουν τον τόπο, έστω και σαν καρτ-ποστάλ. Όσο για την αποστροφή της Σάττι, «Η Ελλάδα είναι ένας μισοτελειωμένος φραπές», δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Είναι η πρώτη φορά που το αφόρητο απόφθεγμα του Ελύτη, «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι», κλπ., αποκτά σύγχρονο πρόσωπο. Εάν το ’λεγε οποιοσδήποτε άντρας αυτό, θα έμπαινε στην έκθεση στις πανελλήνιες. Τώρα το είπε ένα κορίτσι που δεν μασάει, είναι ανεξάρτητη, σέξι, ταλαντούχα και ωραία, κι έγινε —πόσο προβλεπέ— ο κακός χαμός. Δεν πειράζει, νιώθονται αυτά τα πράγματα. Η ζωή έχει καταπέσει σε σόσιαλ. Θα ζήσουμε και μ’ αυτό.