Είναι τελικά η Ελλάδα «ένας μισοτελειωμένος φραπές»; Τέσσερις απόψεις για τη δήλωση της Σάττι και το «εθνικό» μας ρόφημα

Θύελλα αντιδράσεων ξέσπασε, όχι μόνο χθες, με τις δηλώσεις της Μαρίνας Σάττι περί φραπέ και πλαστικής καρέκλας, αλλά και από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε το «Ζάρι», η φετινή, ελληνική συμμετοχή στον διαγωνισμό της Eurovision. Αδιαμφισβήτητα, μια τουλάχιστον αμφιλεγόμενη συμμετοχή, που συζητήθηκε αρκετά στα σόσιαλ μίντια, αλλά και στις καθημερινές μας συνευρέσεις. «Εγώ πιστεύω ότι είναι η Ελλάδα αυτή, δεν νομίζω ότι παραποιήσαμε ή αλλοιώσαμε κάτι από την πραγματικότητα.», αυτό δήλωσε η Μαρίνα Σάττι σε ερώτηση δημοσιογράφου αν και κατά πόσο η Ελλάδα είναι μια πλαστική καρέκλα και ένας μισοτελειωμένος φραπές, στοιχεία που παρουσιάζονται στο βιντεοκλίπ του «Ζάρι».

Το ρόφημα που ανακάλυψε ο Δημήτρης Βακόνδιος, τυχαία, κατά δήλωσή του, το 1957 στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και που ο πρόσφατα εκλιπών Χρήστος Λέντζος, του ομώνυμου καφέ, έκανε διάσημο, ένα ρόφημα που δεν πίνεται πουθενά αλλού στον κόσμο, ένας καφές δυνατός, που αντικαταστάθηκε σταδιακά από τον φρέντο και που πλέον πίνεται σε ολοένα και λιγότερα καφέ. Ή όχι; Μήπως τελικά ο φραπές πίνεται -ή και απολαμβάνεται- σε περισσότερα σημεία από όσα νομίζουμε και δε βλέπουμε μέσα από τη φούσκα μας; Μήπως αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κουλτούρας μας; Μήπως ακόμη και αυτό το «μισοτελειωμένος» δείχνει πράγματα για τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία μας που δύσκολα αποτινάζονται όσα χρόνια κι αν περάσουν;

Απέφυγα, τεχνηέντως, να καταθέσω τη δική μου, προσωπική άποψη επί του θέματος -αν και το έκανα λίγο πιο χιουμοριστικά στο φέισμπουκ- και αντί αυτού, ζήτησα από τέσσερις λάτρεις του καφέ τη δική τους. Την καταθέτω αυτούσια, μέσα από δύο ερωτήσεις που τους έθεσα και τους ευχαριστώ θερμά!