Santiago Policastro: ο Αργεντίνος μπάρμαν που κατέκτησε τον κόσμο

Ανάμεσα στους σπουδαιότερους, ιστορικά, μπάρμαν του κόσμου, τους πιο καταξιωμένους και με το πλέον έντονο αποτύπωμα στην παγκόσμια βιομηχανία των ποτών, στέκει και η φιγούρα του Αργεντίνου Santiago Policastro, γνωστού με το χαϊδευτικό ‘’Pichín’’ ή με τον χαρακτηρισμό που του αποδόθηκε και τον έκανε γνωστό σε όλη τη χώρα, «Ο γενναίος μπάρμαν». Η συνεισφορά του Policastro υπήρξε καθοριστική για τις επόμενες γενιές των μπάρμαν της σκηνής της Νοτίου Αμερικής και μάλιστα σε μια περίοδο που η χώρα βίωνε αρκετές κοινωνικοπολιτικές αναταράξεις, όπως άλλωστε και τα περισσότερα από τα χρόνια της σύγχρονης ιστορίας της Αργεντινής.

Η αρχή του θρύλου Santiago Policastro

Ο Santiago Policastro γεννήθηκε το 1912 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής από δύο Ιταλούς μετανάστες, τον Marcos Policastro και την Rosa Alice. Ο Santiago έμαθε από νωρίς να βιοπορίζεται, είτε βοηθώντας μαζί με τα έξι αδέρφια του τον γαλατά μπαμπά του να παραδίδει στα σπίτια της γειτονιάς γάλα, είτε αργότερα εργαζόμενος ως μπάρμαν σε καφέ και μπαρ, μια δουλειά που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή του.

Η πρώτη του δουλειά στην εστίαση ήταν στο Havanna café στο Μαρ ντε Πλάτα, το μεγαλύτερο μέχρι και σήμερα παραθαλάσσιο θέρετρο της Αργεντινής. Εκεί έμαθε μόνος του να φτιάχνει κοκτέιλ και ποτέ δε σταμάτησε, ακόμη και όταν έφθασε στην κορυφή του κόσμου. Ναι, το 1954 κατάφερε να κερδίσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα κοκτέιλ στη Βέρνη, με τη δημιουργία του El Pato (Η Πάπια), ένα ποτό με τζιν, γλυκό και ξηρό βερμούτ, Campari και kirsch.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχε προλάβει να δημιουργήσει το, κατά πολλούς, πιο διάσημο αργεντίνικο κοκτέιλ έβερ, μια παραλλαγή του Martini που έγινε γνωστή ως Clarito, η οποία μάλιστα διαθέτει και δική της ετήσια ημέρα γιορτής την 1^η Σεπτεμβρίου, ημέρα που γεννήθηκε ο Santiago Policastro. Στο Clarito ο διάσημος Αργεντίνος μπάρμαν κατήργησε την ελιά ως πιο συνηθισμένη γαρνιτούρα εκείνης της εποχής και επανέφερε τη φλούδα λεμονιού, μείωσε ξανά την ποσότητα του βερμούτ στην αναλογία των δύο υλικών (6:1) και εισήγε το λεμόνι-ζάχαρη στο χείλος του ποτηριού.

Έχοντας εργαστεί στα σπουδαιότερα μπαρ του Μπουένος Άιρες εκείνη την εποχή, όπως στο Chantecler και στο Marabu̒, κατάφερε μέχρι τη δεκαετία του ’50 αφενός να αποκτήσει τρία δικά του καταστήματα, αφετέρου να αποκτήσει τρομερή δημοσιότητα, ίσως τέτοια που θα ζήλευαν και οι πλέον επιτυχημένοι ινφλουένσερ σήμερα. Υπήρξε εξέχον μέλος της αργεντίνικης ένωσης μπάρμαν (Asociación Mutual de Barmen y Afines de la República Argentina – AMBA), ραδιοφωνικός παραγωγός μιας εκπομπής που τιτλοφορείτο ‘’Cocktail del Dia’’ (το κοκτέιλ της ημέρας), συμμετείχε στην ταινία ‘’Vida Nocturna’’ το 1955, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το βιβλίο του, ‘’Tragos ma̒gicos’’ (μαγικά ποτά), ένα βιβλίο με συνταγές για κοκτέιλ και γενικότερες οδηγίες για την τέχνη του μπάρμαν, εκ των κορυφαίων ίσως της ισπανόφωνης βιβλιογραφίας.

Εκείνα τα χρόνια, ο Santiago Policastro είχε ξεκινήσει να εκπροσωπεί τη χώρα του και ως πρέσβης σε διεθνείς εκθέσεις προϊόντων και τουρισμού. Σε μια μάλιστα έκθεση στο Λονδίνο, και εν μέσω μιας περιόδου κακών διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Αργεντινής και Ρωσίας του Στάλιν, κατάφερε και δελέασε τη ρωσική αποστολή, φτιάχνοντας και προσφέροντάς τους ένα κατακόκκινο κοκτέιλ με βότκα, χυμό κράνμπερι και λικέρ Pisang Ambon, το οποίο διακόσμησε με ένα μεταλλικό σφυροδρέπανο το οποίο παρήγγειλε και του έφτιαξαν ειδικά για την περίπτωση! Ο θρύλος πιστώνει στην πανέξυπνη προσέγγιση του Pichín τη μετέπειτα βελτίωση των διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών!

Ο Χουάν Περόν στη ζωή του

Το παλμαρέ του όμως δεν εξαντλείται στο προαναφερθέντα. Με το που πάτησε το πόδι του στην Αργεντινή μετά το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βέρνης, ο ίδιος ο πρόεδρος Χουάν Περόν λέγεται πως τον κάλεσε για να τον συγχαρεί: «Χρειάζεσαι κάτι από μένα, γιέ μου, προκειμένου να συνεχίσεις να προωθείς τόσο επιτυχημένα την Αργεντινή και τα προϊόντα της;», λέγεται πως τον ρώτησε. «Ναι, Στρατηγέ, ένα πλοίο!». Και όταν ο Περόν ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις, ο Santiago Policastro λέγεται πως έδωσε τις εξής: «Στρατηγέ, ενώ οι Χιλιανοί σερβίρουν τα εξαιρετικά κρασιά τους στις πρεσβείες τους, στη δική μας σερβίρεται γαλλική σαμπάνια ή σκοτσέζικο ουίσκι. Δώστε μου ένα πλοίο και θα δημιουργήσω μια περιοδεύουσα έκθεση στο νερό με τα καλύτερα προϊόντα μας σε όσα μέρη περνάει το δολάριο!» – αν μη τι άλλο, μια εντυπωσιακή και πρωτότυπη πρόταση, την οποία αποδέχθηκε ο Περόν!

Όπερ και εγένετο, λοιπόν! Ο πρόεδρος Περόν κάλεσε αμέσως τον τότε υπουργό μεταφορών Juan Eugenio Maggi, διατάζοντάς τον να δώσει στη διάθεση του Santiago Policastro το πλοίο Río de la Plata του στόλου υπερπόντιας ναυσιπλοΐας Αργεντινής (FANU). Ο Policastro ζήτησε και έλαβε τη στήριξη αρκετών Αργεντίνων οινοπαραγωγών, φόρτωσε το πλοίο και με άλλα εθνικά αλκοολούχα ποτά και ξεκίνησε το ταξίδι τους κατά μήκος της ακτής της νοτίου Αμερικής. Σταμάτησε σε δεκάδες πόλεις στη Βραζιλία, στην Κολομβία, στη Βενεζουέλα, στην κεντρική Αμερική, στο Μαϊάμι και τελικά στη Νέα Υόρκη. Σε κάθε πόλη, σε κάθε λιμάνι, κανόνιζε να συγκεντρωθούν οι σπουδαιότεροι τοπικοί επιχειρηματίες και αξιωματούχοι, προκειμένου να δοκιμάσουν και τελικώς να απολαύσουν όλα τα αργεντίνικα προϊόντα. Επί σχεδόν έναν μήνα, η ιδέα του Αργεντίνου μπάρμαν απεδείχθη μια τεράστια επιτυχία, μέχρι που επέστρεψε και… δεν υπήρχε πλέον Περόν.

Ο πρόεδρος Περόν ανετράπη τον Σεπτέμβριο του 1955 και ο Santiago Policastro κατηγορήθηκε ως Περονιστής από το νέο στρατιωτικό καθεστώς, αφού βρήκαν μια φωτογραφία του σε ένα από τα μπαρ του. Ο Pichín εξαναγκάστηκε σε εξορία, αρχικώς στις ΗΠΑ, όπου έπιασε δουλειά ως μπάρμαν σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο και μετέπειτα ως πωλητής στη Βενεζουέλα, στην εταιρεία ρουμιού Pampero! Εκεί, ανελίχθηκε σε τέτοιο βαθμό, που κατάφερε να φθάσει διευθυντής ολόκληρης της εταιρείας, ενώ τα χρόνια που μεσολάβησαν βοήθησε σημαντικά στη διάδοση της επαγγελματικής κουλτούρας στο μπαρ σε αρκετές χώρες της λατινικής Αμερικής, συνιδρύοντας μάλιστα και αρκετές ενώσεις μπάρμαν -συγκεκριμένα στη Βενεζουέλα, στο Πουέρτο Ρίκο και στη Φλόριντα.

Μετά από αρκετά χρόνια, μετοίκησε για μια ακόμη φορά στις ΗΠΑ, στο αγαπημένο του Μαϊάμι αυτή τη φορά, όπου και έζησε ως τα βαθιά γεράματα, αφήνοντας πλήρης ημερών τον μάταιο τούτο κόσμο εν έτει 2010. Είχε φθάσει αισίως τα 98 χρόνια, έχοντας μάλιστα διανύσει μια ολόκληρη ζωή γεμάτη με διακρίσεις, κατορθώματα και σπουδαία επιτεύγματα, τα οποία βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό τη σκηνή του μπαρ στη λατινική Αμερική και τις μετέπειτα γενιές των μπάρμαν!