Ροζέ κρασί, αυτός ο άγνωστος – Καταρρίπτουμε πέντε μύθους

Το ροζέ κρασί γιορτάζει στις 10 Ιουνίου την Παγκόσμια Ημέρα του, και με αφορμή αυτό καταρρίπτουμε πέντε μύθους που έχουν επικρατήσει γύρω από το αγαπημένο μας ροζέ κρασί, ξεκαθαρίζουμε τις ανακρίβειες και ορίζουμε με σαφήνεια κάποια χαρακτηριστικά του!

Μύθος #1

Το ροζέ κρασί καταναλώνεται μόνο από γυναίκες

Το πρώτο ερέθισμα για την επιλογή ενός προϊόντος είναι εκ των πραγμάτων οπτικό και οι αποχρώσεις των ροζέ κρασιών, ή ερυθρωπών όπως αποκαλούνται, είναι πολύ κοντά στη χρωματική παλέτα που φαίνεται να αγαπούν οι γυναίκες ανά την υφήλιο. Τα ροζέ κρασιά όμως είναι εντυπωσιακά και στη γεύση, και αυτό είναι κάτι στο οποίο δε χωρά κανένας διαχωρισμός. Τα γευστικά τους προφίλ διαφέρουν σε «γλυκάδα», ένταση και πολυπλοκότητα, γεγονός που τα κάνει να απευθύνονται σε πολύ ευρύ κοινό. Για την κατάρριψη αυτού του μύθου μάλιστα, επιστρατεύτηκαν σοσιαλμιντιακές δράσεις ανά τον κόσμο, όπως το #RealMenDrinkPink και το #DrinkPink, με σκοπό να αποδείξουν πως και οι άνδρες αγαπούν το ροζέ κρασί.

 Μύθος #2

Το ροζέ κρασί είναι προϊόν ανάμειξης λευκού και ερυθρού

Είναι μάλλον αστείο εν έτη 2017 να πρέπει να πούμε ότι η πρακτική ανάμειξης λευκού και ερυθρού οίνου για την παραγωγή ροζέ κρασιού απαγορεύεται ρητά…

Ατυχή περιστατικά εξαπάτησης καταναλωτών με χύμα κρασί, έχουν οδηγήσει σε αυτήν την εντύπωση, αλλά αν επιλέγετε επώνυμο εμφιαλωμένο ροζέ κρασί έχετε το κεφάλι σας ήσυχο.

Τα ροζέ κρασιά ορίζονται από τη νομοθεσία με μόνο κριτήριο το χρώμα τους, αποτελώντας μία ενδιάμεση κατηγορία ανάμεσα στα λευκά και τα ερυθρά. Για την οινοποίησή τους απαιτούνται ερυθρά σταφύλια (επιτρέπεται όμως και η συν-οινοποίηση με λευκά σταφύλια) στων οποίων το φλοιό βρίσκονται οι ανθοκυάνες, φλαβόνες που ευθύνονται για το «χρωματισμό» των κρασιών. Ο χρωματισμός αυτός θα προκύψει από μία διαδικασία που ονομάζεται εκχύλιση και περιγράφει την επαφή του χυμού με το φλοιό. Το χρωματικό αποτέλεσμα που επιζητά ο παραγωγός θα ορίσει τη διάρκεια της εκχύλισης καθώς και την αρμόζουσα θερμοκρασία.

Οι μέθοδοι οινοποίησης που συναντάμε στην παραγωγή ροζέ κρασιού είναι οι εξής:

Αφαίμαξη – Saignée

Τα ερυθρά σταφύλια καθαρίζονται από τα κοτσάνια (εκραγίζονται) και τοποθετούνται σε δεξαμενή χωρίς να πατηθούν. Με την πίεση που ασκεί το ίδιο τους το βάρος προκύπτει χυμός, ο οποίος θα τραβηχτεί από τη δεξαμενή (αφαίμαξη) και θα τοποθετηθεί σε άλλη όπου και ζυμωθεί. Το χρώμα θα προκύψει από το χρονικό διάστημα που ο χυμός έχει παραμείνει με τους φλοιούς (εκχύλιση).

Λευκή οινοποίηση

Τα σταφύλια εκραγίζονται κι έπειτα πατιούνται. Ο χυμός που προκύπτει θα τραβηχτεί και θα τοποθετηθεί σε δεξαμενή όπου θα παραμείνει για τη διαδικασία της ζύμωσης. Το χρώμα θα προκύψει από τη σύντομη επαφή του χυμού με τα στέμφυλα (ανοιχτόχρωμα ροζέ, Gris de Noir).

Ερυθρή οινοποίηση

Κατά τη διαδικασία της ερυθρής οινοποίησης τα σταφύλια εκραγίζονται και σπάζονται. Ξεκουράζονται μέχρι ο μούστος να πάρει το επιθυμητό χρώμα (εκχύλιση). Ο χυμός διαχωρίζεται από τους φλοιούς και μεταφέρεται σε δεξαμενή όπου παραμένει για τη ζύμωση.

Μύθος #3

Το ροζέ κρασί «λειτουργεί» μόνο ως απεριτίφ

Υπάρχει μία σχετική σύγχυση σχετικά με το γευστικό προφίλ των ροζέ κρασιών. Έχει αποτυπωθεί σε πολύ κόσμο ότι τα ροζέ είναι γλυκά, και όσα δεν είναι γλυκά είναι ημίγλυκα. Ποιος όμως είπε πως τα γλυκά ή γλυκερά κρασιά δεν στέκονται μετά αξιώσεων πλάι σε φαγητό;

Η αλήθεια είναι πως τα ελληνικά ροζέ κρασιά στην πλειονότητά τους, είναι ξηρά. Συναντάμε βεβαίως ροζέ κάθε κατηγορίας, (ξηρά, ημίξηρα, ημίγλυκα και γλυκά). Τόσο ήπια όσο και αφρώδη.

Τα ροζέ έχουν επίσης δαιμονοποιηθεί σχετικά με το σώμα που διαθέτουν, καθώς πιστεύεται ότι είναι «εύκολα» στην κατανάλωση, κάτι το οποίο τα εμποδίσει να αντέξουν το «βάρος» ενός γευστικού παντρέματος. Στην πραγματικότητα η μεγάλη γκάμα που εμφανίζει το ροζέ κρασί, του επιτρέπει να ελίσσεται και να μπορεί να λειτουργήσει ως οινικός χαμαιλέοντας.

Επιπλέον, παρότι σχεδόν πάντα είναι φρέσκο, υπάρχουν επιτυχημένες απόπειρες παραμονής ροζέ κρασιού σε βαρέλι για την ενίσχυση του σώματος αλλά και της πολυπλοκότητάς του.

Ένα ροζέ κρασί μπορεί να δώσει από την εντύπωση λευκού μέχρι και μαλακού κόκκινου οίνου. Αυτά δε λειτουργούν μόνο ως απεριτίφ, το ροζέ γιατί;

Μύθος #4

Το ροζέ κρασί δε συνδυάζεται με φαγητό

Συνέχεια του Μύθου #3. Το ροζέ κρασί αποτελεί ένα πασπαρτού που ανοίγει συνδυασμούς, τόσο στη μεσογειακή, όσο και σε άλλες διεθνείς κουζίνες. Η μεγάλη χρωματική και γευστική γκάμα που διαθέτει του επιτρέπει να αλλάζει προφίλ και να βρίσκει πάντα χώρο σε ένα γεύμα.

Ένα ανοιχτόχρωμο ροζέ μπορεί να καταναλωθεί με μία πέστο μακαρονάδα και μια σαλάτα με γαρίδες λαδολέμονο, ενώ ένα σκουρόχρωμο ροζέ μπορεί να σταθεί πλάι σε παπουτσάκια, ιμάμ και κεφτεδάκια με κόκκινη σάλτσα και πατάτες τηγανητές.

Παρατηρώντας μελέτες του Ιδρύματος Μεσογειακής Διατροφής διακρίνουμε πως το ροζέ κρασί μπορεί να ανταπεξέλθει συνδυαστικά σε κάθε επίπεδο της πυραμίδας που σχηματοποιεί τη μεσογειακή διατροφή. Από λαχανικά και φρούτα, μέχρι γαλακτοκομικά, κρέας και ψάρια, δημητριακά, ζυμαρικά, όσπρια, καθώς και βότανα, μυρωδικά και ελαιόλαδο.

Συνεπώς είναι ένα κρασί που συνδυάζεται με ευκολία με τη διατροφή  ομάδων που έχουν συγκεκριμένο προσανατολισμό σε ότι αφορά στην επιλογή τροφής, όπως λόγου χάρη οι vegan και οι vegeterians.

Μύθος #5

Το ελληνικό ροζέ κρασί δεν είναι ποιότητος

Πριν μερικά χρόνια, οι παραγωγοί ροζέ κρασιού είχαν μία καλώς εννοούμενη τρέλα, αλλά ήταν ελάχιστοι. Αντίστοιχα λίγοι, ομοίως τρελαμένοι, ήταν και οι καταναλωτές και κατά συνέπεια, το εγχείρημα ήταν αντιεμπορικό.

Στην όψη τα ροζέ ήταν σκουρόχρωμα -και συχνά αποκαλούνταν κοκκινέλια, ενώ γευστικά πλησίαζαν τα χαρακτηριστικά ενός κόκκινου κρασιού. Υπαρκτή ήταν και η τάση να έχουν μια είτε αρωματική ή γευστική γλυκύτητα κάτι το οποίο μάλλον τα διαχώριζε από τα ερυθρά κρασιά.

«Εχθρός» έκτοτε, και δυστυχώς μέχρι και σήμερα, είναι το άγνωστης προέλευσης και ποιότητος χύμα κρασί. Ο κόσμος έχει πιει τόσο ξυδιασμένο κρασί, που απομακρύνθηκε από το ροζέ –και όχι μόνο.

Τα τελευταία χρόνια το ροζέ κρασί διανύει μία περίοδο ακμής. Είναι ορατή η τάση δημιουργίας ανοιχτόχρωμων ροζέ κρασιών (σομόν, σολομινί και κρεμμυδί χρώματος) και αποτελεί μία επιτυχή μίμηση νοτιογαλλικών κρασιών (Τύπου Προβηγκίας). Η τάση αυτή συμπληρώθηκε με μία ροπή δημιουργίας πιο ξηρού γευστικά προφίλ, κάτι το οποίο ακολούθησαν και τα σκουρόχρωμα ροζέ, που μολονότι αρχικά έδειξαν να υποχωρούν από την αγορά, υπάρχουν ακόμα και διανύουν περίοδο ποιοτικής βελτίωσης.

Το παζλ του ελληνικού ροζέ κρασιού συμπληρώσαν οι ελληνικές γηγενής ποικιλίες που συνοινοποιήθηκαν επιτυχημένα, προσφέροντας αξιόλογα δείγματα.

Γενικά, αν και το ελληνικό ροζέ κρασί πήρε φόρα από μία παγκόσμια τάση, δεν έπεσε στην παγίδα επιλογών που επιτάσσει ο συρμός της αγοράς. Με ψυχραιμία οι Έλληνες παραγωγοί δημιούργησαν εξαιρετικά κρασιά, που με τη σειρά τους επαγγελματίες και καταναλωτές αγκάλιασαν και ενέταξαν στις οινικές τους επιλογές.

Η Ελλάδα διαθέτει εξάλλου και ζώνη Π.Ο.Π κρασιού, το Π.Ο.Π Αμύνταιο, που ως ποικιλία έχει το Ξινόμαυρο και από το οποίο παράγονται ροζέ ξηρό, ροζέ ημίξηρο, ροζέ ημίγλυκο, ροζέ ξηρό αφρώδες και ροζέ ημίξηρο αφρώδες κρασί.

Εις ροζέ υγείαν!