White Lady. Ο ευρωπαϊκός εκπρόσωπος των sour.

Ένα από τα πρώτα, κλασικά sour ποτά, που απέκτησε το δικό του, αποκλειστικό, όνομα, ξεφεύγοντας από τα κοινότυπα whiskey sour, gin sour, κτλ, είναι το White Lady. Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 20^ου αιώνα, επί ευρωπαϊκού εδάφους και μπάρας, χαράσσοντας το δρόμο για την εξέλιξη του ευρωπαϊκού μπαρ, ενώ σήμερα, θεωρείται ένα από τα πιο κλασικά κοκτέιλ της ιαπωνικής σχολής του μπαρ!

Ανέκαθεν ο χώρος των κοκτέιλ, οι τάσεις και οι παγκόσμιες κατευθύνσεις βασίζονταν σε δύο μεγάλες σχολές, την αμερικανική και την ευρωπαϊκή. Το κουβάρι παρόλα αυτά της ιστορίας των κοκτέιλ σε πολλές περιπτώσεις μπλέκεται κάπου στο μέσο των δύο ηπείρων, με αρκετές περιπτώσεις μπαρτέντερ οι οποίοι ταξίδεψαν και μετοίκησαν από την Ευρώπη στις ΗΠΑ και τούμπαλιν. Κομβικό σημείο, φυσικά, για αρκετές μετακομίσεις, υπήρξε η αμερικανική ποτοαπαγόρευση, η οποία βρέθηκε σε ρόλο ρυθμιστή κοινωνικών ζυμώσεων, γευστικών προτιμήσεων, καθώς και τάσεων στα ποτά.

Photo by bascofinefoods.com

Η ιστορία του White Lady

Την περίοδο εκείνη της αμερικανικής ποτοαπαγόρευσης, δύο από τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους μπαρτέντερ της κλασικής εποχής των κοκτέιλ, δύο συνονόματοι Βρετανοί, μεγαλουργούσαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ο σκωτσέζος Harry MacElhone και ο εγγλέζος Harry Craddock, διεκδικούν και οι δύο την πνευματική πατρότητα του White Lady, ο πρώτος ως μπαρτέντερ του Ciro’s Club στο Λονδίνο και ο δεύτερος ως επικεφαλής μπαρτέντερ του εμβληματικού American Bar στο ξενοδοχείο Savoy του Λονδίνου και αφού είχε περάσει εκπαίδευση στις ΗΠΑ.

Το White Lady του οποίου η σύγχρονη εκδοχή περιέχει τζιν, λικέρ πορτοκαλιού και φρεσκοστυμμένο χυμό λεμονιού, λέγεται πως πρωτοχτυπήθηκε σε σέικερ το 1919, υπό τον Harry MacElhone, στο μπαρ Ciro’s Club, χρησιμοποιώντας όμως crème de menthe αντί για τζιν. Ο Harry MacElhone το 1923 αγοράζει το θρυλικό Harry’s New York bar στο Παρίσι και το 1929 φημολογείται πως δημιουργεί το White Lady όπως το γνωρίζουμε σήμερα.

Κατά την έτερη εκδοχή, ο Harry Craddock πιστώνεται με τη δημιουργία του και εν έτει 1930, τη συμπεριλαμβάνει στην πρώτη έκδοση του βιβλίου του με συνταγές από το American Bar, ‘’The Savoy Cocktail Book’’.

Σήμερα το White Lady θεωρείται ένα από τα κλασικά κοκτέιλ που θεμελίωσαν την τοποθέτηση των ευρωπαίων μπαρτέντερ στο παγκόσμιο στερέωμα του μπαρ. Και μπορεί στην αυθεντική του μορφή (τζιν, λικέρ πορτοκαλιού, λεμόνι) να μην είναι άσπρο στο χρώμα, παρά υποκίτρινο, προσθέτοντάς του όμως ασπράδι αυγού ή aquafaba, δημιουργείται ένας υπέροχος λευκός αφρός που δικαιολογεί στο απόλυτο το όνομα του. Διότι σε διαφορετική περίπτωση, θα παρέμενε άγνωστη η έμπνευση για το White Lady. Εκτός αν πιστέψουμε τις φήμες που θέλουν τον Harry Craddock να δίνει το όνομα White Lady στο αγαπημένο κοκτέιλ της συζύγου του F. Scott Fitgzerald, Zelda, εξαιτίας του κατάξανθων μαλλιών της.

Photo by smokin-aces.co.uk

Το ποτό, παρόλα αυτά, και αρκούντως ανεξήγητα, έχει τις τελευταίες δεκαετίες ενσωματωθεί στο ρεπερτόριο των κλασικών κοκτέιλ που προτιμώνται στα μπαρ της Ιαπωνίας και σερβίρεται στα περισσότερα από αυτά, ως house special. Εκεί βέβαια, ούτε θέλουν να ακούνε για ασπράδι αυγού, αφού δεν το χρησιμοποιούν σχεδόν σε κανένα κοκτέιλ τύπου sour, αλλά και γενικότερα, σπάνια θα το δείτε σε ποτό.

Corpse Reviver #2 συνταγή:

• Χτυπήστε όλα τα συστατικά σε σέικερ με πάγο
• Διπλοσουρώστε σε παγωμένο ποτήρι τύπου κοκτέιλ

Γαρνιτούρα:

Γαρνίρετε με μια φλούδα λεμονιού.