Παντς ιν δα φέις

Σιχαίνομαι τις γιορτές. Όχι μόνο τα Χριστούγεννα. Όλες. Βασικά δεν φταίνε οι ίδιες οι γιορτές. Μου δίνει στα νεύρα η “υποχρέωση”. Πρέπει να πάμε στους γονείς, στη θεία, στα γενέθλια, στο ρεβεγιόν, στη γιορτή, στο πάρτι, στο μουνί της αδελφής της κουνιάδας του μπατζανάκη και πάει λέγοντας. Ντάξει, τετριμμένη απάντηση: “Δεν ΠΡΕΠΕΙ να πας πουθενά”. Ε, ναι, αυτό είναι προφανές. Δεν πας επειδή πρέπει, πας επειδή δεν θες να στεναχωρήσεις τον τάδε συγγενή ή φίλο. Και είναι επιλογή σου. Συνειδητή απόφαση. Αυτό δεν σε εμποδίζει να βαριέσαι όμως…

Πώς κάθεται κάθε φορά και είσαι κουρασμένος σε τέτοιες περιπτώσεις, και θες απλά να κάτσεις σπιτάκι σου και να απλώσεις τις ποδάρες σου στο τραπέζι; Αλλά όχι. Πρέπει να σηκωθείς, να πλυθείς, να ντυθείς, να χτενιστείς, να βάλεις χαμόγελο και να πας εκεί που “Τώρα, έχουμε κανονίσει, δεν μπορούμε να μην πάμε”. Πραγματικά δράματα όμως δεν υπάρχουν σε τέτοιες περιπτώσεις, στο κάτω-κάτω διασκέδαση είναι. Δεν θα πάθεις και τίποτα, το πολύ-πολύ να βαρεθείς, ίσως μέχρι αηδίας, αλλά σίγουρα όχι μέχρι θανάτου. Κανείς δεν πέθανε σε πάρτι ή ρεβεγιόν, σωστά;

Κάπου εκεί όμως μπλέκεται το αλκοόλ. Έρχεται συνήθως σα μάννα εξ ουρανού να σώσει την κατάσταση. Δεν αναφέρομαι σε αλκοολικού τύπου καταστάσεις όπου κάθεσαι σε μια γωνιά και πίνεις μέχρι να ξεχάσεις ότι βαριέσαι. Μιλάω για τις περιπτώσεις όπου το αλκοόλ καταφέρνει να λειτουργήσει σαν καταλύτης και συνδετικός κρίκος, ακόμα και τις πιο αταίριαστης παρέας. Ακόμα και στην κυριλέ δεξίωση, εκεί που σε υποχρεώνουν να εμφανιστείς με “σμόκιν”, το μόνο που χρειάζεται είναι η κατάλληλη δόση αλκοόλ.

Με το ανάλογο τάιμινγκ βεβαίως, αφού για να γίνει σωστά η “δουλειά”, το αλκοόλ πρέπει να δράσει στο σύνολο της παρέας. Δεν θες το μισό πάρτι να είναι ξενέρωτο και σοβαρό και το άλλο μισό να γλεντάει, όπως και δεν θες το μισό πάρτι να γλεντάει και το άλλο μισό να ξερνάει. Όλοι άλλωστε έχουμε τύχει σε καταστάσεις που οι μεθυσμένοι φίλοι μας, μας φαίνονται τα πιο γελοία πλάσματα του πλανήτη. Θέλει τεχνική για να μεθύσεις “σωστά” την ομήγυρη, χωρίς να καταστρέψεις τη βραδιά. Για να το θέσουμε μάλιστα πιο ορθά, θέλει μαεστρία για να φέρεις σε κέφι μια παρέα.

Όταν ήμασταν πιτσιρίκια, ο φίλος μας ο Κώστας, που ήταν μεγαλύτερος, περίμενε να περάσει λίγο η ώρα και απλά μας πότιζε τεκίλα. Μαγκιά τα σφηνάκια άλλωστε, διπλή μαγκιά η τεκίλα, δεν αργούσε να φουντώσει το πάρτι από μεθυσμένα 16χρονα. Την ίδια ώρα, στο σοβαρό ενήλικο πάρτι όμως, η σοφή Ρένα, εφάρμοζε το “κάνινγκ πλαν” του punch! Έπαιρνε μια μεγάλη φρουτιέρα, έβαζε μέσα τρεις τόνους αλκοόλ και χυμούς και μερικά κομματάκια φρούτων -που έδιναν μια πραγματικά υγιεινή εικόνα στο μείγμα.

Η ευκολία του παντς, ο χαβαλές του σερβιρίσματος με την κουτάλα, η απάτη των φρούτων και συνολικά η δήθεν ελαφρότητά του, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία να το προτιμάει. Και έτσι απλά, το σύνολο σχεδόν των παραβρισκόμενων, μετά από λίγη μόλις ώρα, ερχόταν σε κέφι, χωρίς ακρότητες και υπερβολές. Απλά χαλάρωνε, μιλούσε πιο εύκολα, χαμογελούσε περισσότερο και βέβαια περνούσε καλύτερα έτσι. Εξ ου και ότι στα πάρτι μας, ειδικά όταν βρίσκονται αντικρουόμενοι τύποι καλεσμένων, συνεχίζουμε αυτή την κληρονομία, όσο μπορούμε καλύτερα.

Υ.Γ. Θα γκρινιάξω για τις γιορτές, σε μελλοντικό κείμενο. Σταθείτε να “φορτώσω” πρώτα λίγο…

Συνταγή γιορτινού Punch

Σε ένα πελώριο μπολ, προσθέτουμε

-1 μπουκάλι σαμπάνια

-1/2 μπουκάλι βότκα

-1/2 μπουκάλι τζιν

-1 μπουκάλι Cocchi Americano

-100 ml λικέρ πορτοκαλιού

-300 ml χυμό πορτοκαλιού

-Φρούτα κομπόστα με το σιρόπι

-500 ml νερό

Ανακατεύουμε καλά, σερβίρουμε με κουτάλα.