Πού είναι τα μπαρ; Όχι για μένα, για έναν φίλο…

Από έφηβος όταν ήμουν, διάβαζα μια στήλη γνωστού περιοδικού· είχε τίτλο «Ο Τζίμης ο μπάρμαν». Εκεί γράφονταν ιστορίες, συμβουλές, ευτράπελα και οδηγίες προς ναυτιλομένους, κυρίως προς νέους players της εποχής, όλα με φόντο τα μπαρ. Οδηγίες για το πώς να της μιλήσεις, να την κατακτήσεις, να πετύχεις τον σκοπό σου και άλλα. Κείνο τον σκοπό που τώρα τον στολίζουμε με διάφορα επίθετα, ηθικολογώντας ανήθικα και ζώντας ηθικά σφραγισμένοι στον βωμό της απελευθέρωσης.

Που το πάω όμως;

Το πάω στην αθηναϊκή νύχτα των 90’s και 00’s, της οποίας ήμουν τυχερός να προλάβω, έστω και τα απόνερα. Μιας αλλιώτικης νύχτας. «Πολυκάναλης», πλανεύτρας, σκληρής και παράλληλα αθεράπευτα ρομαντικής. Μακριά από reels και posts φτιασιδωμένα. Με μπαρ γεμάτα καπνό, οχλαγωγία, βασικά ποτά και κοκτέιλ της μαύρης δεκαετίας, χρωματισμένα μπλε και πράσινα. Αλλά και ποτηρόβουρτσες, πάγο πιασμένο με τα χέρια και μπουκάλια να κρατιούνται «κάβα» για την επόμενη επίσκεψη. Φωτογραφίες από φιλμ με φλας στους τοίχους, με τους θαμώνες.

Έβλεπες τότε τραπεζομάντηλα στα τραπέζια μιας μπουάτ και ήξερες πως θα πληρώσεις ακριβότερα.

Η άλλη όψη του νομίσματος όμως, ήταν αυτή που πλέον, όχι απλά έχει χαθεί, αλλά ορισμένες φορές το κοινό την αντιλαμβάνεται ως παρεμβατική. Μιλώ φυσικά για την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα ενός μπαρ.

«Ο Τζίμης ο μπάρμαν» έλεγε: «Για να πετύχει το πρώτο ραντεβού σου, φτιάξε ένα στέκι.» Κι εξηγούσε, «εκεί θα νιώθεις άνετα, θα σε γνωρίζουν, θα έχεις χτίσει μια σχέση, θα σε φροντίσουν καλύτερα.»

Και το ερώτημα είναι, μπορείς;

Όχι φυσικά αν μπορείς εσύ, αλλά αν υπάρχουν πια κατάλληλα μπαρ για να συνδεθείς. Μα, με τον μπάρμαν, που αλλάζει από βδομάδα σε βδομάδα, κυρίως λόγω εργασιακών σχέσεων, αλλά και αντιμετώπισης του ρόλου του ως «ευκαιριακό», μα, με το περιβάλλον που επικρατεί γενικότερα στα “all day cafe-bar restaurant-live stage-pool-kindergarten”.

Πού είναι τα μπαρ; Πού είναι οι μουσικές τους; Πού είναι οι άνθρωποι πίσω από τις μπάρες; Πού είναι τα ξενύχτια και οι συζητήσεις; Ρωτώ πολλά.

Αυτή τη στιγμή μπορώ να απαριθμήσω 5-6 μπαρ στην Αθήνα που παρέχουν την υπηρεσία «χαρακτήρας» αβίαστα. Δεν θα τα πω, θα τα προστατέψω.

Η αθώα αγανάκτηση μου όμως, παρέα με μια μορφή νοσταλγίας, έγκειται στα πολύ-προβληθέντα, hype-διαγωνιζόμενα, αχαρακτήριστα μπαρ.

Ναι design, ναι high end κοκτέιλ, ναι σούπερ σέρβις. Αλλά…

Διάβασα κάποτε ένα βιβλίο, «Η ιστορία του κόσμου σε 6 ποτήρια.» Μια συγκλονιστική ανασκόπηση από τη νεολιθική εποχή ως σήμερα σε συνδυασμό με τα ποτά που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του πολιτισμού κάθε εποχής.

Τα ποτά λοιπόν, όλων των ειδών, αλκοολούχα ή μη, ακόμα και ο καφές το τσάι, η κόκα κόλα, έχουν σκοπό την ευχαρίστηση, όχι την επιβίωση. Αυτόν ακριβώς το σκοπό έχουν και τα μπαρ.

Θέλουμε συνολική εμπειρία, μουσικό ταξίδι, ωραία ποτά, ατμόσφαιρα, επικοινωνία, κατανόηση, σταθερότητα, μπάρμαν. Τα μπαρ είναι «σχέση», όχι ξεπετα.

Στον βωμό λοιπόν, των κοινωνικών συναθροίσεων, της αγάπης μου για τη μουσική και το αλκοόλ αλλά και της αθηναϊκής μπαρ σκηνής που οφείλει να πουλά πολιτισμό με πολλά πλοκάμια μεν, αλλά έναν κοινό στόχο δε, αποζητώ το εξής: Την ολιστική εμπειρία του καλεσμένου.