Ένας φτωχός και μόνος καουμπόι.

Έχω αρχίσει και γίνομαι γραφικός, το ξέρω, με την αγάπη μου για τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τα τραγούδια του και τη στάση ζωής του μα ήταν τόσο ταιριαστός ο τίτλος αυτού του ύμνου των παιδικών μου χρόνων με την κατάσταση που βιώνουν πολλοί μπαρτέντερ, που δεν μπόρεσα να το αποφύγω.

Είναι βλέπεις μοναχικός ο δρόμος τους. Και δε θα μιλήσω για την προσωπική τους ζωή, που κι εκεί μαύρα χάλια είναι αλλά για την επαγγελματική τους. Βλέπεις, καλούνται να πάρουν μία απόφαση: θα γίνουν εμπορικοί σε αυτά που φτιάχνουν, αναμιγνύοντας γλυκές αηδίες με σιρόπια, λικέρ και περίτεχνα φτιαγμένες γαρνιτούρες ή θα αναζητήσουν την πλήρη ισορροπία στα κοκτέιλ τους με υλικά που μπορεί να έχουν σκιστεί για να αποκτήσουν, με τεχνικές που μπορεί να έχουν πληρώσει πολλά ευρώ για να μάθουν και με λιτές γαρνιτούρες όπως ένα φύλλο δυόσμου ή μία φλούδα λεμονιού που μέσα από την απλότητα τους θα αναδεικνύουν την μεγαλειότητα του ποτού τους;

Δύο άκρα θα πει κανείς, μου το είπε κι ένας φίλος τις προάλλες, όταν μου μίλησε για το αντίστοιχο στις ταινίες Crossover Art House. Το είδος, δηλαδή, των ταινιών που ενώ διατηρούν πολύ υψηλά το επίπεδο τους καταφέρνουν συνάμα να προσεγγίσουν και εμπορικά τον καταναλωτή. Αυτές μένουν στην ιστορία, μου είπε. Και ίσως να έχει δίκιο τελικά.

Ισχύει το ίδιο όμως στα κοκτέιλ; Ή απλά είναι θέμα επικοινωνίας στον πελάτη; Πλασαρίσματος, όπως λέμε, του κοκτέιλ… Ναι, βέβαια, ένα Passion Caramel μπορεί να πουλήσει από μόνο του. Ο πελάτης μόνο και μόνο που θα δει τη λιωμένη καραμέλα γάλακτος επάνω στον τριμμένο πάγο θα ‘’λιώσει’’ κι αυτός… Αντιθέτως, χρειάζεται ικανότητα και όρεξη και πολλά άλλα για να πουλήσεις από την αρχή ως το τέλος ένα Martinez ή ένα Presidente. Γιατί να μπεις όμως στη διαδικασία να ‘’επιβάλλεις’’ στον πελάτη ένα Presidente; Μα γιατί είναι μεγάλο ποτό! Ιστορικό κοκτέιλ.! Άρτια δομημένο όταν φτιάχνεται σωστά. Και γιατί μετά από 2-3 γουλιές μεταφέρεσαι νοερά στην καρδιά της Καραϊβικής. Συναισθήματα, μυρουδιές, όλα έρχονται στον εγκέφαλό σου. ΑΥΤΗ είναι η εμπειρία που πρέπει να νιώσει κι ο πελάτης. Κι όταν την νιώσει και του δώσεις να την καταλάβει, θα νιώσεις κι εσύ υπέροχα.

Όμως, είναι όλα τα κοκτέιλ για όλους τελικά; Ένας άλλος φίλος μου είχε πει πως τα κοκτέιλ είναι σαν τη τζαζ, είναι για λίγους… Άρα τι κάνεις; Δεν μπορείς να φτιάξεις ένα μεγάλο μαγαζί που να σερβίρει πολύ κόσμο μόνο κοκτέιλ; Κι εννοώ σοβαρά κοκτέιλ. Ή όταν απευθύνεσαι σε μεγαλύτερο όγκο ανθρώπων πρέπει να κάνεις εκπτώσεις; Στα πιστεύω σου, στις αρχές σου, κτλ. Ή απλά ο κόπος σου για να ‘’εκπαιδεύσεις’’ περισσότερούς είναι απλά μεγαλύτερος και το παίρνεις απόφαση;

Μήπως τελικά αυτός που μένει στην ιστορία είναι αυτός που καταφέρνει και αλλάζει γνώμες, γευστικές παλέτες ανθρώπων, αντιλήψεις;

Σε γέμισα ερωτηματικά, το ξέρω, μα έχω κι εγώ πολλά μέσα μου..

‘’Μην ανησυχείς αν οι άλλοι δεν σε καταλαβαίνουν. Να ανησυχείς όταν εσύ δεν καταλαβαίνεις τους άλλους.’’   -Κομφούκιος