Ο Πολ Εμμανουηλίδης περνά μια περί-μπίρας ανάκριση

Στην πόλη που ζούμε, εργαζόμαστε κι αναπνέουμε, οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει να λέμε «Πιάσε μια μπίρα» με την ευκολία που αποφασίζουμε να ανάψουμε το επόμενο μας τσιγάρο, σχεδόν ασυναίσθητα, και τις περισσότερες φορές δίχως να δίνουμε και πολύ σημασία σε αυτό που πίνουμε. Παρόλα αυτά, εδώ και αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, αλλά εσχάτως και στη χώρα μας, η μπίρα γνωρίζει μια ουσιαστική άνθιση στο καταναλωτικό κοινό η οποία χτίζεται αργά και σταθερά στη συνείδηση των φαν της, αλλά και στην αγορά εν γένει. Ένας από τους ανθρώπους που ευθύνονται για το ρεύμα αυτό στην Ελλάδα, και που καθημερινώς καταπιάνεται με αυτήν, είναι ο Πολ Εμμανουηλίδης. Τον γνώριζα εξ ονόματος από πριν, είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω και από κοντά, στο πρόσφατο ταξίδι μου στο μοναστήρι της Grimbergen, στο Βέλγιο. Εκεί, κάπου μεταξύ της τέταρτης και της έβδομης Grimbergen Double, κάναμε μια κουβέντα σχετικά με το αγαπημένο του ποτό…

Όταν τον ρώτησα αν είμαστε έτοιμοι σαν καταναλωτικό κοινό για να δεχθούμε αυτό το παλιρροιακό κύμα με τις νέες μπίρες, τα νέα ζυθοποιεία και τις αυξημένες εισαγωγές μπίρας από το εξωτερικό, χαμογέλασε και έγνεψε αρνητικά.

Ορμώμενος από τη νέα μόδα των IPA (India Pale Ale) που αρχίζει να ξεπετάγεται στην Ελλάδα, η κουβέντα μας πήγε στις τάσεις που έχουν δημιουργηθεί στις μεγάλες αγορές του εξωτερικού, αφού πρώτα ο Πολ ξεκαθάρισε πως το ευρύ κοινό στην Ελλάδα, δυστυχώς, βρίσκεται ακόμα προσκολλημένο στις κλασσικές συνήθειες του.

Ρόδα, μπίρα και λουκάνικο

Ως άνθρωπος που μου αρέσει να καταρρίπτω τα στερεότυπα, αποφάσισα να τον τσιγκλίσω αναφέροντας το κλασικό κλισέ με τη μπίρα και τα λουκάνικα. «Έχουμε καμιά άλλη επιλογή;» τον ρώτησα, αλλά ο Πολ δεν έπεσε στην παγίδα. «Το τρίπτυχο μπίρα-λουκάνικο-ξινολάχανο είναι κατάλοιπο μιας άλλης εποχής, όπως το «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» ή «Ο Παπασούζας». Ειλικρινά απορώ με νέα εστιατόρια και μπιραρίες, που εμμένουν σε τέτοιου είδους μενού. Μόνο κάποιο γερμανικό εστιατόριο, θα μπορούσε να δικαιολογήσει τέτοιες επιλογές. Η μπίρα μπορεί να συνδυαστεί με πάρα πολλές γεύσεις/κουζίνες, και να τα βγάλει πέρα (λόγω ανθρακικού και λυκίσκου) ακόμα και με γεύσεις που το κρασί ή κάποιο κοκτέιλ δυσκολεύονται».

Μιλώντας για την Grimbergen, η κουβέντα δε θα μπορούσε να μην πάει στο πρόσφατο ταξίδι μας στο μοναστήρι της γευστικότατης αυτής μπίρας. «Το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν από τα ωραιότερα γευσιγνωστικά ταξίδια που έχω πραγματοποιήσει τα τελευταία χρόνια. Αυτό που με εντυπωσίασε πραγματικά, δεν ήταν τόσο το πάντρεμα της μπίρας με το φαγητό, όσο το πάθος των μοναχών για το ίδιο το προϊόν. Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις που είχα με κάποιους μοναχούς (σ.σ. Κάπως έτσι πρέπει να βγήκε το «ξεμονάχιασα»), ανακάλυψα την εντελώς διαφορετική άποψη που έχουν οι ίδιοι γύρω από τη μπίρα, μια άποψη που δεν είχα ξανασυναντήσει σε άλλα ζυθοποιεία. Σε αυτό βέβαια συμβάλει, όχι μόνο ο τρόπος ζωής τους, αλλά και το περιβάλλον. Άλλωστε και οι ίδιοι πιστεύουν πως: Grimbergen abbey is the perfect place of life and meditation!»

Στο μοναστήρι, οι μοναχοί μας μίλησαν για το σωστό σερβίρισμα της μπίρας. Και η αλήθεια είναι πως μου είχαν φανεί τότε ιδιαίτερα σχολαστικοί με αυτό το θέμα. Ο Πολ συμφώνησε κατ’ ευθείαν. Μου μίλησε για κακοσυντηρημένες φιάλες, για απαράδεκτα παγωμένες μπίρες και ποτήρια και αλλοιώσεις οπτικές και γευστικές που μπορεί να προκληθούν αν αυτή η προσοχή στη λεπτομέρεια απουσιάζει. Μάλλον, αντίθετα ίσως από τι πιστεύουν οι περισσότεροι, η μπίρα δεν είναι και πολύ απλή υπόθεση…

Ο Πολ Εμμανουηλίδης δίνει υποσχέσεις

Είχα κρατήσει το καλύτερο για το τέλος. Η αλήθεια είναι πως πάντα ήθελα να φτιάξω δικιά μου μπίρα, αφού για ουίσκι είναι κομματάκι δύσκολο… Ο Πολ, στο κατάστημα του Beer&Deli, προμηθεύει κάθε επίδοξο κατ’οίκον ζυθοποιό με τον βασικό εξοπλισμό καθώς και την πρώτη ύλη. Το «πακέτο» στοιχίζει μόλις €45 και παράγει 23 ολόκληρα λίτρα σπιτικής μπίρας σε ένα μόνο τέταρτο της ώρας! Αυτά για τα βασικά βέβαια, γιατί αν θέλει κάποιος να εμβαθύνει, ο Πολ υπόσχεται ένα συναρπαστικό κόσμο γεύσεων με μοναδικές συνταγές που θα ταιριάζουν στις προτιμήσεις του καθενός. Μου έχει μάλιστα υποσχεθεί κι εμένα μια sui generis μπίρα…