Περί κοκτέιλ και σπουδαιότητας

Συνεχίζω λοιπόν κι εγώ την κουβέντα περί σπουδαίων κοκτέιλ που ξεκίνησε ο Αχιλλέας και εξέλιξε ο Γιάννης. Έχει ενδιαφέρον που ανοίγουμε έναν διάλογο, ένα ντιμπέιτ επί το ελληνικότερο, πάνω σε ένα θέμα τόσο καίριο για ένα μέσο όπως το BitterBooze.

Θα ήθελα όμως να προσεγγίσω το θέμα από μια κάπως διαφορετική οπτική γωνία, ίσως λίγο φιλοσοφικά και σίγουρα κοινωνιολογικά. Μπορεί να σας ακούγεται λίγο πομπώδες, ως και ψωνισμένο όλο αυτό, αν όμως μου δώσετε λίγο από το χρόνο σας, ελπίζω ότι θα με καταλάβετε. Γιατί θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας, οι οποίες δεν είναι 100% δικές μου, αλλά είναι εμπνευσμένες από μία κουβέντα που είχα κάνει πριν από κάποια χρόνια με μία παγκόσμια αυθεντία του ευρύτερου κλάδου.

Το 2010 κάλυψα, εκπροσωπώντας το περιοδικό «Οινοχόος» της Καθημερινής, τους τελικούς του διαγωνισμού World Class, που είχαν γίνει στην Αθήνα. Είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω εκπληκτικές δημιουργίες, να γνωρίσω πολλούς ονομαστούς μπαρτέντερ από όλο τον κόσμο, και, βέβαια, να γνωρίσω και να συνομιλήσω με τους κριτές του διαγωνισμού, οι οποίοι ήταν –και είναι– μυθικά ονόματα του χώρου: Ντέιλ ΝτεΓκροφ, Πίτερ Ντορέλι, Χιντετσούγκου Ουένο, Σαλβατόρε “The Maestro” Καλαμπρέζε, Γκάρι Ρίγκαν.

Αυτός, ωστόσο, με τον οποίο πέρασα την περισσότερη ώρα, παίρνοντάς του και μια πολύ ωραία συνέντευξη, ήταν ο 6ος κριτής, ο «El Profesor» Αλμπέρτο Σορία. Ο Καθηγητής, που κατάγεται από τη Βενεζουέλα, είναι από τους πολυγραφότερους δημοσιογράφους και συγγραφείς σε θέματα αλκοόλ, οίνου, γαστρονομίας και ελαιολάδου, είναι κριτής και ομιλητής σε μεγάλες διοργανώσεις, ενώ διδάσκει και στο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Καράκας (εξ ου και ο τίτλος του Καθηγητή, που χρησιμοποιείται και ως παρατσούκλι). Πρόκειται για άνθρωπο εξαιρετικά καλλιεργημένο και οξυδερκή, με τον οποίο είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που αφορούσε στην κοινωνιολογική και ανθρωπολογική πλευρά της κουλτούρας του κοκτέιλ.

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι, πριν από τέσσερα (γεμάτα) χρόνια, όταν έγινε η κουβέντα αυτή, η νυχτερινή Αθήνα ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με το σήμερα. Τα κοκτέιλ μπαρ ήταν πολύ λιγότερα και η κοκτέιλ κουλτούρα της Πρωτεύουσας, στο «χάραμα» της οικονομικής κρίσης, άρχιζε να αναπτύσσεται. Μιλώντας, λοιπόν, με τον Καθηγητή, για την νέα εποχή του κοκτέιλ, του μπαρ και της αναμειγνυολογίας, που, με αργά βήματα τότε έβρισκαν τον δρόμο τους και προς την Ελλάδα, ζήτησα τη γνώμη του για το πού οφείλεται και πώς ξεκίνησε όλο αυτό το φαινόμενο.

«Μη νομίζεις ότι πρόκειται για μόδα ή για “ρεύμα” που επινόησε κάποιο μυαλό ή κάποια εταιρεία» μου είχε πει. «Είναι ένα καθαρά κοινωνικό φαινόμενο. Πηγάζει κυρίως από τη μοναξιά του νέου ανθρώπου που δουλεύει πολύ χωρίς να χαίρεται τη ζωή του και έχει περιορισμένο ελεύθερο χρόνο και χρήματα, αλλά και ακόμα πιο περιορισμένη κοινωνική ζωή. Δημιουργήθηκε από την ανάγκη των ανθρώπων να ξεσκάσουν μια καθημερινή μετά τη δουλειά ή το Σαββατοκύριακο, να χαλαρώσουν και ταυτόχρονα να κοινωνικοποιηθούν. Να περάσουν ώρα με συναδέλφους και φίλους, να γνωρίσουν καινούριο κόσμο, να αποβάλουν το άγχος. Και αυτό το φαινόμενο ήταν τόσο ισχυρό που, ουσιαστικά, ανάγκασε τις μεγάλες εταιρείες του κλάδου να προσαρμόσουν τη στρατηγική του μάρκετινγκ τους ανάλογα, έδωσε νέα πνοή σε περιοχές αλλά και ειδικότητες και επαναπροσδιόρισε τον ρόλο του μπαρτέντερ».

Κάθε φορά που βγαίνω και βλέπω κόσμο να πίνει και να περνάει καλά στα κοκτέιλ μπαρ της Αθήνας (και όχι μόνο), σκέφτομαι τα λόγια του Καθηγητή. Σκέφτομαι ακριβώς αυτό που μου έδωσε το έναυσμα να γράψω αυτές τις γραμμές: τη σπουδαιότητα του κοκτέιλ. Του κοκτέιλ που απενοχοποίησε το ποτό, άλλαξε τον τρόπο της διασκέδασης μίας τεράστιας –ηλικιακά και κοινωνικά– ομάδας, και έφερε (και συνεχίζει να φέρνει) τον κόσμο πιο κοντά.

Δεν ξέρω ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Νομίζω όμως ότι ακόμα είναι νωρίς για να σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο. Εγώ τουλάχιστον, με μεγάλη χαρά αφήνομαι στη μαγεία των κοκτέιλ στην Αθήνα (αλλά και σε όποια άλλη πόλη της Ελλάδας ή του κόσμου βρεθώ) και περνάω καλά. Και όποια κοκτέιλ συμβάλουν στην καλοπέραση, στην ευζωία, στην κοινωνικότητα που αναζητώ, είναι για μένα «σπουδαία».

Δε νομίζω ότι θα είχα δει από αυτή τη σκοπιά τα πράγματα αν δεν είχα γνωρίσει τον Αλμπέρτο Σορια. Δεν δίστασα μάλιστα να του το πω: «Ειλικρινά δεν είχα σκοπό να προσεγγίσω το θέμα έτσι. Μου αλλάξατε τελείως τον τρόπο σκέψης». Εκείνος με κοίταξε και, χαμογελώντας, μου είπε: «Γι αυτό είμαι ο El Profesor»…