Κομμάτι κληρονομιάς

Όταν το 1830 ο Καταλανός Φάκουντο Μπακαρντί Μασό (Facundo Bacardí Massó), κρασέμπορος στο επάγγελμα, μετοικούσε από την Ιβηρική χερσόνησο στην Κούβα μάλλον κανείς δεν το φανταζόταν πως πραγματικά θα έγραφε ιστορία στο χώρο των ποτών. Οι ιδέες αλλά και το μεράκι του στην παραγωγή ρουμιού ήταν αυτά που ουσιαστικά το καθιέρωσαν σαν ποιοτική κατηγορία αποστάγματος στη συνείδηση των καταναλωτών αλλά και στην παγκόσμια αγορά.

Ο Φάκουντο Μπακαρντί βελτίωσε την παραγωγική διαδικασία και πρακτικά δημιούργησε την κατηγορία Premium Rum αφού μέχρι τότε δεν παραγόταν ρούμι της προκοπής. Όμως οι απόγονοι του έχουν να περηφανεύονται και για κάτι άλλο, πολύ σημαντικό. Ότι με το Bacardi πρωτοφτιάχτηκαν τα πιο σπουδαία κουβανέζικα κοκτέιλ. Το Κούμπα Λίμπρε (Cuba Libre), το Μπακαρντί κοκτέιλ (Bacardí cocktail), η πρώτη συνταγή που χρησιμοποίησε το όνομα Πίνια Κολάδα (Piña Colada), το Ελ Πρεζιντέντε και φυσικά το λατρεμένο Νταϊκιρί (Daiquirí).

Αν είσαι μπάρμαν και διαβάζεις αυτή τη στιγμή λογικά θα σου έρθει στο μυαλό κάποια από τις ιστορίες με τον νεοϋορκέζο κύριο Τζένινγκς Κοξ (Jennings Cox) που σου έλεγε η μαμά σου για να κοιμηθείς. Ναι, αυτόν τον μηχανικό ορυχείων που είχε αναλάβει την επιστασία της αμερικανο-ισπανικής εταιρίας Άιρον Κόμπανι (Iron Company) που εξόρυσσε μετάλλευμα στην πόλη Νταϊκιρί της Κούβας. Εκεί για πρώτη φορά ο ήρωας μας παρασκεύασε ένα punch για 6 άτομα χρησιμοποιώντας Bacardi, λάιμ (πολλές ιστορικές εκδοχές χρησιμοποιούν λεμόνια αντί για λάιμ) και ζάχαρη.

Και αφού σου μίλησα για το Νταϊκιρί θα πηδήσω σχεδόν δύο αιώνες ιστορίας με τον Χέμινγουει, τον Εμίλιο «Μαραγάτο» Γκονζάλες (Emilio ‘’Maragato’’ Gonzalez), τον Κοστάντσο του Ελ Φλοριδίτα (El Floridita) και τα άλλα παιδιά για να σου μιλήσω για τον σύγχρονο παγκόσμιο διαγωνισμό κοκτέιλ της Bacardi που συγκεντρώνει τους καλύτερους μπάρμαν από όλο τον κόσμο σε αναζήτηση του επόμενου Legacy Cocktail για τον οίκο της Bacardi. Κάθε χρόνο λοιπόν, μπάρμαν που επιθυμούν να συνεχίσουν την σπουδαία κληρονομιά του ρουμιού διαγωνίζονται με σκοπό μια θέση στο πάνθεον της ιστορίας των μεγάλων αυτών κοκτέιλ. Αυτό γίνεται παρασκευάζοντας μία υπογεγραμμένη από τους ίδιους συνταγή με Bacardi που πιστεύουν ότι έχει όλα τα στοιχεία για να αντέξει στο χρόνο. Παρασκευάζουν όμως και ένα Νταϊκιρί. Όπως πιστεύουν αυτοί ώστε να πλησιάζει το αυθεντικό. Το αυθεντικό Bacardi Νταϊκιρί!

Ο διαγωνισμός ήταν άγνωστος στο ελληνικό κοινό αφού δεν είχε πραγματοποιηθεί ποτέ ξανά επί ελληνικού εδάφους. Εγώ είχα ακούσει πολλά πράγματα, κυρίως από τον φίλο μου Ντίνο Κωνσταντινίδη από την Κύπρο, που είχε φθάσει το 2012 στον τελικό του Πουέρτο Ρίκο (και φέτος πέρασε και πάλι στον Κυπριακό τελικό) αλλά και από άλλους φίλους μπάρμαν. Φέτος λοιπόν είχε έρθει η ώρα. Η προεπιλογή των συνταγών έγινε από τον καλό φίλο Νταβίντ Κόρδομπα (David Cordoba), global brand ambassador της Bacardi και οι 14 μπάρμαν που επελέγησαν κλήθηκαν σε μία πολύ ζεστή διοργάνωση της Bacardi Hellas στο κλαμπ Baraonda, στην Αθήνα, να «παλέψουν» για μια θέση στην παγκόσμια κληρονομιά του brand. Είχα την τιμή λοιπόν, μαζί με τον Νταβίντ και τον Σίνγκο Γκόκαν (Shingo Gokan), προπέρσινο νικητή του Bacardi Legacy, να κρίνω αυτούς τους 14 κατά γενική ομολογία πολύ καλούς μπάρμαν.

Και δοκιμάσαμε πολύ ενδιαφέροντα ποτά. Όπως αυτό του Χρήστου Κωνσταντινίδη, ενός εκ των τεσσάρων νικητών, που εγώ προσωπικά το βρήκα πάρα πολύ αξιόλογο και άκρως δροσιστικό. Ο μεσιέ Στέλιος Παπαδόπουλος, ένας ακόμη νικητής, έχοντας φτιάξει πρώτα ένα από τα καλύτερα Νταϊκιρί της βραδιάς, μας ταξίδεψε με μία ενθουσιώδη παρουσίαση και τον αλέγκρο χαρακτήρα του, που κατέληξε σε ένα γευστικότατο και easy going κοκτέιλ. Ο φίλος Βαγγέλης Σεργίνης έφτιαξε ένα αρκετά καλό κοκτέιλ με την παραδοσιακό τρόπο ανάμιξης ‘’Rolling’’ των Ισπανών μπάρμαν που αποίκησαν την Κούβα, που αν δουλευτεί λίγο ακόμη πιστεύω πως μπορεί να γίνει σπουδαίο. Τέλος, ο Θωμάς Κανδηλιάρης, ο τρίτος εκπρόσωπος της Θεσσαλονίκης, έφτιαξε ένα εντελώς διαφορετικό ποτό, συνδυάζοντας ρούμι, σιρόπι βαλσάμικου, ζάχαρη και κρέμα γάλακτος και φυσικά πέρασε κι αυτός στον τελικό. Από τους μη-διακριθέντες θα σταθώ στους πολύ αξιόλογους Αλέξανδρο Πρεβίστα και Στέλιο Μαγουλά. Ο πάντα δημιουργικός Αλέξανδρος από το Bardot στο Κολωνάκι μας ταξίδεψε με μία πάρα πολύ ωραία ιστορία και παρουσίαση (αν και στα ελληνικά) σε ιαπωνικά εδάφη χρησιμοποιώντας umeshu, φύλλα σίσο και χυμό από λάιμ. Ενώ ο Στέλιος από το μπαρ 9Β του Χαλανδρίου μας έφτιαξε ένα αρκετά ισορροπημένο κοκτέιλ χρησιμοποιώντας μία εξίσου παραστατική παρουσίαση, κι αυτή στα ελληνικά (γκρρρ), και εκπλήσσοντας μας με το πόσο καλά ταιριάζει η μαστίχα, ένα ελληνικό προϊόν, με το ρούμι.

Η διοργάνωση που πραγματοποιήθηκε όπως έγραψα και πιο πάνω για πρώτη φορά στην Ελλάδα είχε ατέλειες. Μικρές. Που η αλήθεια είναι πως εγώ περίμενα να ήταν περισσότερες λόγω της πρώτης φοράς κατά συνέπεια και της όποιας απειρίας. Αυτή όμως αντισταθμίστηκε με την όρεξη και την προθυμία τους για δουλειά κάτι που βγήκε σε όλους τους παρευρισκόμενους αλλά και στους διαγωνιζόμενους. Επίσης, κάποιος μου σφύριξε πως ήδη έχουν σηκώσει μανίκια για το επόμενο και πιο σημαντικό ίσως κομμάτι του διαγωνισμού. Τον δρόμο για τον ελληνικό τελικό που θέλουν να του δώσουν την αίγλη και την ποιότητα που του αξίζει.

Το στάδιο που πρακτικά ξεκινά από τώρα και περιλαμβάνει την προώθηση από τους 4 νικητές των κοκτέιλ τους στο ευρύ κοινό και στην καταναλωτική αγορά με διάφορους τρόπους. Σόσιαλ μίντια, παρουσιάσεις, ιβέντ προώθησης, κτλ. Όλα αυτά για τους επόμενους 3 μήνες μέχρι τον ελληνικό μεγάλο τελικό του Φεβρουαρίου που θα επιλέξει έναν εκπρόσωπο της Ελλάδας και θα τον στείλει στον παγκόσμιο τελικό της Μόσχας. Της χώρας δηλαδή που κέρδισε πέρυσι με την Lizzy Evdokimova.

Λοιπόν, ανυπομονώ!