Παράνοια

Δε χωράει επεξήγηση στην παράνοια. Όσοι λένε ότι το μυαλό τα καταφέρνει όλα, έχουν δίκιο. Μόνο με ένα παρανοϊκό μυαλό μπορείς να ταξιδέψεις μέσα σε τέσσερεις μέρες, με σχεδία ως την Αμερική και πίσω, κι ας είσαι δεμένος στο μόλο. Κάπως έτσι έμοιαζε η σχέση τους.

Είχαν γνωριστεί τυχαία, βράδυ, σε μια μπάρα, με το αλκοόλ να στολίζει κάθε ματιά και κάθε λέξη τους. Ή τουλάχιστον, τυχαία πίστευε αυτός, αφού εκείνη δε δίστασε να του αποκαλύψει ότι τον είχε κοζάρει τουλάχιστον ένα χρόνο νωρίτερα. Αυτός, ανταπέδωσε. Αυτή άνοιξε την πόρτα στο παράλογο, για να μπει και να αναστατώσει τον κόσμο του. Του έλεγε ότι τον αγάπησε γι αυτό που ήταν, όπως ήταν, ολοκληρωτικά. Και όμως, κράτησε μόνο για μια μέρα.

Φυσικά δεν έπαιζε μόνη της, έφταιγε και αυτός. Δεν είναι ότι καθόταν σπίτι του και μιλούσε σε κάποιο φανταστικό ον, κερνώντας σφηνάκια και σηκώνοντας το ποτήρι του στον καθρέφτη, ψάχνοντας απλά αφορμή για να πιεί περισσότερο. Σε μόλις λίγες μέρες, είχαν πει τόσα πολλά, είχαν κάνει τις νύχτες τόσο μεγάλες, τραβώντας τες από τα μαλλιά για να χωρέσουν όλα εκείνα που ήθελαν να μοιραστούν. Και όλα ήταν τόσο περίεργα.

Από τη μία η απελευθερωτική, χωρίς δεσμεύσεις, ειλικρίνεια, αφού δεν είχαν κανένα λόγο να κρύψουν κάτι, από την άλλη, για σταθείτε, σίγουρα δεν είχαν να κρύψουν; Πως μπορείς να το ξέρεις αυτό όταν ουσιαστικά δεν γνωρίζεις τίποτε για τον άλλο; Και κάπως έτσι, τόσο απλά, φουντώνουν οι αμφιβολίες, και να σου το τζιν να τρέχει όλο και πιο εύκολα, όλο και περισσότερο, στο ποτήρι. Καμία λογική. Θέματα επεξεργασμένα στο μυαλό του από χρόνια, να επανέρχονται ατίθασα και ασυγκράτητα. Εφηβικές ανησυχίες, λες και δεν έχει  γαμήσει ποτέ, σα να ‘ναι κανένα παιδάκι που δεν ξέρει ποιος είναι και ποια είναι η ζωή του.

Ενός κακού μύρια έπονται λέει η παροιμία, και αυτή, συνοδευόταν με τιμές αρχηγού κράτους από ποτά και ναρκωτικά. Έστηναν λοιπόν ολημερίς το γεφύρι τους και το βράδυ αυτή το γκρέμιζε, σαν πυργάκι Jenga που ενώ το καταφέρνεις να ισορροπεί στις αδύναμες βάσεις του, κάποιος τραβάει επίτηδες βίαια το κάτω-κάτω τουβλάκι. Τη μια στιγμή του έλεγε πως δεν μπορούσε να τον βγάλει από το μυαλό της, πως προσπάθησε να μικρύνει την απόσταση που τους χώριζε με γέφυρα ένα μπουκάλι τεκίλα, πως σερνόταν στις λάσπες φωνάζοντας το όνομά του. Την επόμενη στιγμή, εξαφανιζόταν, «Βγήκα με κάτι παιδιά, χρειάζομαι το χρόνο μου»…

-Σε αφήνω, πάω να κάνω μπάνιο.

-Θέλεις να εμφανιστώ στη μπανιέρα σου, σα γοργόνα να με ψαρέψεις;

-Οι γοργόνες ζούνε στη θάλασσα, όχι στις μπανιέρες.

-Ε, πες ότι είναι θάλασσα τότε.

-Η θάλασσα υπάρχει για δύο λόγους, για να κολυμπάς και για να πεθαίνεις.

-Δεν το πες…

-Το πα…

-Φοβάμαι τον πνιγμό.

-Όλοι μας. Αλλά μόνο στη θάλασσα θα ήθελα να πεθάνω.

-Όχι στην αγκαλιά μου;

-Αν είσαι θάλασσα.

Δεν ήταν.