Odori Vermuteria Di Atene

“ Odori: αρώματα, μυρωδιές, οσμές, βότανα, αρωματικά βότανα. ”

Αν αναζητήσει κάποιος τον ορισμό της λέξης Odori, την οποία επέλεξαν οι Λέλος Γεωργόπουλος, Θάνος Τσουνάκας, Γιώργος Καίσαρης και Μανώλης Λυκιαρδόπουλος για να ονομάσουν το «ολόφρεσκο» μπαρ τους, σε αυτή την ερμηνεία θα καταλήξει. Εντάξει, έτσι ονομάζεται και ένας ιαπωνικός παραδοσιακός χορός (ή και «χορός της γαρίδας»), όμως ας μείνουμε στην ιταλική μπότα, τα αμάρι, τα βερμούτ της, και τα ποτά που ενέπνευσαν τη γνωστή ομάδα του Theory και του The Clumsies, να ανοίξει στην Πλ. Αγ. Θεοδώρων το τρίτο κατά σειρά μαγαζί της –και μάλιστα το πιο θεματικό.

Γιατί «βερμουτερία»; Ήταν και η πιο αυτονόητη ερώτηση που έκανα στον Μανώλη όταν πιάσαμε τη συζήτηση, ενώ έστηνε το πόστο του για να μου ετοιμάσει κάποια από τα κοκτέιλ της λίστας τους.

«Επειδή θέλαμε μια βερμουτερία», μου είπε απλά. «Μας αρέσουν τα βερμούτ και πιστέψαμε πως ήταν κάτι που θα κάνουμε καλά». Σαφές και to the point. Δεν είναι ανάγκη, πάντα πίσω από το οτιδήποτε να κρύβεται κάποια βαθιά ανησυχία και αναζήτηση. Πόσω δε μάλλον όταν πρόκειται για μια επιχειρηματική κίνηση –όσο δημιουργική ή «καλλιτεχνίζουσα» διάθεση και ταλέντο αν εμπεριέχει το bartending, η δημιουργία μιας επιχείρησης παραμένει επί της ουσίας μία: το κέρδος. Για να κερδίσεις, για να πετύχεις όμως, ειδικά σε τομείς όπως η εστίαση και κάτω από τις πολύ ιδιόμορφες συνθήκες μιας χώρας όπως η δική μας, οφείλεις να ψάξεις, μεταξύ πολλών άλλων, τις παραμέτρους εκείνες οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν την επιχείρηση που πρόκειται να στήσεις προς την επιτυχία. Και μία από τις παραμέτρους αυτές είναι και το κόνσεπτ.

Διότι, ακόμα και ο διάκοσμος δεν αναλώνεται σε ακροβασίες. Όχι περισσότερες από μια τεράστια ταπετσαρία–κήπο, που νοερά πιθανότατα σε παραπέμπει σε βοτανικό καταπράσινο παρτέρι (αν έχεις ζωντανή φαντασία), ή απλώς αποτελεί έναν χωρίς εξάρσεις καμβά για να μπορέσει η ομάδα του μεγάλου, χαλκοντυμένου μπαρ να δημιουργήσει απερίσπαστη, αποτελώντας το κέντρο της προσοχής.

Πολλοί από τους παράγοντες που στοιχειοθετούν το σύνολο που ονομάζεται Odori συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση. Ξεκινώντας, ο χώρος είναι φωτεινός και εξωστρεφής. Άλλωστε, λόγω περιορισμένου εσωτερικού χώρου νοιώθω πως, στην ουσία, χειμώνα-καλοκαίρι όλα θα διαδραματίζονται στα πλακάκια της πλατείας των Αγ. Θεοδώρων. Έχοντας καταλάβει ουσιαστικά όλο το ισόγειο του κτιρίου που φιλοξενούσε το θρυλικό Χοροστάσιο, δεσπόζει με έναν κομψό, χωρίς φανφάρες τρόπο.

Ήταν μεσημέρι όταν δοκίμασα τη λίστα του Μανώλη, κάτω από ένα από τα υπέροχα μεγάλα κλουβιά με τα πολύχρωμα πτηνά –είναι ψεύτικα, μη διστάσετε λοιπόν να κοιτάξετε προς τα επάνω, ίσως και σε μια ευχαριστήρια δέηση προς τον Θεό του Αλκοόλ, κάθε φορά που πίνετε ένα καλοφτιαγμένο ποτό.

Διότι, η ομάδα του Odori κάνει καλά ποτά. Μελετημένα επί περίπου τέσσερεις μήνες από τον κύριο Λυκιαρδόπουλο, τα περίπου 30 κοκτέιλ του ομορφοτυπωμένου καταλόγου κρύβουν μερικά στιβαρά, αρκούντως πολύπλοκα, και σε τεχνικό επίπεδο δουλεμένα ποτά, καταφέρνοντας όμως ταυτόχρονα να είναι στο σύνολό τους βατά, τόσο που να μην φοβίσουν τον «μέσο πελάτη», αλλά και να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τον πιο μυημένο ρέκτη.

Ταυτόχρονα εδώ έρχεται και η δική μου «παρατήρηση», ή μάλλον γνώμη: νοιώθω πως στην προσπάθειά του να μη φανεί πολύ «απλοϊκή» η λίστα, δόθηκε σε αυτή ίσως λίγο μεγαλύτερη έκταση από όσο χρειαζόταν για το ξεκίνημα του μαγαζιού.

Odori Aperitivo

Οι τέσσερεις τομείς, άξονες αν θέλετε, στους οποίους χωρίζεται ο κατάλογος ξεκινά με τα Aperitivo, γιατί εδώ που τα λέμε ιταλικό μαγαζί χωρίς αυτά είναι σαν βερμούτ χωρίς Αρτεμισία: απλώς ΔΕΝ υπάρχει.

Ενώ μιλούσαμε, γιατί μιλήσαμε για πολλή ώρα και για θέματα που δεν φανταζόμασταν ούτε οι ίδιοι πως θα αγγίξουμε, ο Μανώλης μεθοδικά και γοργά μου ετοίμαζε ποτά: El Greco, με λικέρ μαστίχας Skinos, limoncello μαγειρεμένο με τριαντάφυλλα, σιρόπι από εσπεριδοειδή και Three Cents Aegean τόνικ, ένα ξεκίνημα που μοσχοβόλησε Μεσόγειο –όπως η ευωδία του πλατύφυλλου βασιλικού από τις προετοιμασίες των βοηθών του που με χαστούκισε τρία μέτρα πρωτού φτάσω στη μπάρα.

Μαστίχα και αγγούρι στη μύτη και μια ισορροπημένη γλυκιά κιτρικότητα που τη χάιδευε η ελαφριά, θαλασσινή, παραδόξως φρουτένια αλμυράδα του Aegan Tonic.

Το Spritz in a Bottle, με Aperol, Martini Riserva Speciale Ambrato και orange bitters, αφήνει μια πιο ξηρή και βουτυράτη επίγευση, έχοντας ξεκουραστεί μέσα στο μπουκαλάκι που το φιλοξενεί.

Το Piazza Castello με Martini Riserva Speciale Rubino, cold brew coffee, Fernet-Branca και Three Cents τόνικ, πήρε το όνομά του από το καφέ της κεντρικής πλατείας του Τορίνο όπου εργαζόταν ο Antonio Benedetto Carpano.

Αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή για coffee lovers, που αντί του 4^ου διπλού εσπρέσσο προτιμούν ένα ελαφρά αλκοολούχο, μελετημένο long drink. Ο καφές με το Fernet δένουν ιδανικά με τα «τόσο–όσο» λεμόνι και τόνικ, έτσι ώστε να μην υπερτερήσουν οι οξύτητες. Για το τελευταίο, το μέτριο σώμα του καφέ αποτελεί μια πολύ καλή επιφάνεια εργασίας.

Odori Touch

Συνεχίζοντας στα Odori Touch, το Sazerac που εγκαινίασε την κατηγορία, με το αμερικάνικο ουίσκι σίκαλης, το κονιάκ και το σπιτικό σιρόπι από βερμούτ ήταν ένα «ανδρικό», στιβαρό ποτό, με το κονιάκ να έρχεται να χαϊδέψει το στόμα, μαλακώνοντας την brutal επιθετικότητα του ουίσκι.

Ένα από τα αγαπημένα μου αποδείχτηκε το Succhiello, μια παραλλαγή του Gimlet, με τζενίβερ, Martini Riserva Speciale Ambrato, σπιτικό σιρόπι δεντρολίβανου, ματζουράνας και ελιάς και λάιμ. Εσπεριδοειδή, γλυκό, βουτυρένιο κρασί, ανάλαφρα ελαιώδες και βοτανικό, καταφέρνει με μαστοριά να μην ξεφεύγει σε γλυκύτητα και να βάζει υποψηφιότητα για την λίστα με τα πλέον ευπώλητα.

Odori Classics

Από τα Classics δοκίμασα δύο Unorthodox, «πειράγματα» δηλαδή σε κλασικές συνταγές.

Το Upside Down Martini, με δικό τους μείγμα από ξηρά ιταλικά βερμούτ, Tanqueray 10 και μπίτερς teapot είναι ένα τυπικά ελαιώδες, αρκετά ξηρό, κιτρώδες Martini, ενώ το ZenitraM (το αντίστροφο Martinez δηλαδή) με Martini Speciale Rubino, Tanqueray και Skinos, ήταν ένα πολύ ευχάριστο, με πικρόγλυκο σώμα, μοντέρνο κοκτέιλ, με τη διακριτική παρουσία της μαστίχας στο τελείωμα να κλείνει το μάτι αρωματικά και παιχνιδιάρικα.

Odori Trademarks

Τα signature, δηλαδή, κοκτέιλ του Odori έχουν όλα σαν επίκεντρο ένα βότανο.

Το Shang Dynasty, με βάση τη βότκα Smirnoff, και το τζίντζερ, το μαύρο lapsang τσάι και το σιρόπι ασιατικών εσπεριδοειδών, είναι μια γευστική βόμβα που με την πρώτη γουλιά σε κάνει να γουρλώσεις τα μάτια από την καπνιστή του πληθωρικότητα και την εκρηκτική του βοτανικότητα. Ένα ποτό που θα μπορούσε εύκολα να συνοδεύει και φαγητό.

Το Santa Marta, με βάση ένα μείγμα από ρούμια, λάιμ, σπιτικό βερμούτ κεράσι και σιρόπι μπαχαρικών, έχει μύτη κερασένια (κάπως σαν το παγωτό Marengata, για όσους θυμάστε τα 80’s -τι σου είναι οι γευστικές αναμνήσεις), ενώ στο στόμα εμφανίζονται έντονα μπαχαρικά, με το γαρύφαλλο να πρωταγωνιστεί.

Στο Hippocratic Passion, ένα κοκτέιλ επηρεασμένο από το παρεξηγημένο Porn Star, φτιαγμένο με βότκα Ketel One μαγειρεμένη με κόλιανδρο, βερμούτ με βανίλια, πάσιον φρουτ και λάιμ, έχουμε στο στόμα την έντονη βοτανικότητα της αρχής της γουλιάς, να διαδέχεται μια φρουτένια αλκοολικότητα στο τελείωμα. Μια μελετημένη, “σοβαρή” εκδοχή ενός mainstream κοκτέιλ.

Έκλεισα με το πιο αγαπημένο μου, ίσως, από όσα δοκίμασα: το 1.618 Punch, ή αλλιώς ο αριθμός της Χρυσής Τομής ή και Θεϊκή Αναλογία. Δεν θα ισχυριστώ, υβριστικά, πως πρόκειται για κάτι αντίστοιχο, όμως η Don Julio Reposado, τα ελαιοσάκχαρα φασκόμηλου και ανανά, τα creole bitters και το απογέμισμα με τζιτζιμπίρα Three Cents, δημιουργούν ένα υπέροχο κοκτέιλ. Βοτανικό, με τη ματζουράνα να έχει ερωτοτροπήσει εξαιρετικά με τα ελαιοσάκχαρα, σε μια ένεση καρμική.

Περίπου δηλαδή όπως η σχέση μου -και το λέω υπερβάλλοντας συνειδητά- με το μαγαζί και τον επικεφαλής μπαρτέντερ του, καθώς μέσα από τις βελτιώσεις και την συστηματική του δουλειά, ξέρει πως, πέρα από το να στήσει μια επιτυχημένη λίστα, να μοιράζεται στιγμές με τους καλεσμένους του.

Σκουλενίου 2, Αθήνα, 2103314674.

All photos by Thimios Voulgaris