Μιλάνο – Τορίνο. Οδηγώντας 200 χιλιόμετρα. Με το ποδήλατο.
Γιαννης Κοροβεσης•News
Για πότε τα γράψαμε για την σπουδαία διαδρομή 200 χιλιομέτρων φιλανθρωπικού χαρακτήρα Μιλάνο – Τορίνο με ποδήλατο, για πότε μας κάλεσαν και για πότε την ολοκληρώσαμε κιόλας! Η δεύτερη συνεχή διοργάνωση της κλασικής ποδηλατικής διαδρομής Μιλάνο – Τορίνο είναι πλέον γεγονός και οι εμπνευστές της, το λονδρέζικο μπαρ Termini του τιτάνα Τόνι Κονιλιάρο και η ομάδα του, αλλά και οι φετινοί συνδιοργανωτές της, το εμβληματικό brand Martini δηλαδή, μόνο υπερήφανοι μπορούν να αισθάνονται. Μαζί τους κι εμείς, 45 ποδηλάτες από το χώρο του ποτού, σχεδόν όλοι χωρίς ανάλογη εμπειρία στην ποδηλασία, με το αξεπέραστο πλέον συναίσθημα της επίτευξης ενός σπουδαίου στόχου.
Όταν ο Τόνι Κονιλιάρο, ο Νίκος Ταχμαζής και τα υπόλοιπα παιδιά του μπαρ Termini ξεκινούσαν πέρυσι από την Piazza del Duomo του Μιλάνου για να καλύψουν 200 χιλιόμετρα ως την Piazza San Carlo του Τορίνο, λογικά δε θα φανταζόντουσαν πως, ένα χρόνο μετά, η πρωτοβουλία τους θα έπαιρνε τόσο μεγάλες διαστάσεις και πως τα τέσσερα άτομα θα πολλαπλασιαζόντουσαν για να προσομοιάσουν μια από τις κλασικές ιταλικές ποδηλατικές διαδρομές σε μία γιορτή φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Και έτσι, οι φίλοι τους δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν.
Ο Έρικ Λόριντζ (Eric Lorinz), για παράδειγμα, από το μπαρ του ξενοδοχείου Savoy στο Λονδίνο, άφησε για λίγο το στενό του κοστούμι με το οποίο ρολάρει τα κοκτέιλ του πίσω από τη μπάρα για να βάλει ποδηλατικό κολάν και παπούτσια αλλά και ένα ubercool βίντατζ μπλουζάκι, ειδικά σχεδιασμένο για τον αγώνα. Το ίδιο έκανε και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Ντιν Κάλαν (Dean Callan), ο Τζέικομπ Μπράιαρς (Jacob Briars) ή η Ρομπέρτα Μαριάνι (Roberta Mariani), global brand ambassador του Martini.
Μαζί μας όμως είχαμε και έναν νικητή Grand Tour, τον Ντανιέλε Ράτο (Daniele Ratto), ο οποίος, σε συνεργασία με μια ολόκληρη ομάδα από επαγγελματίες αθλητές ποδηλασίας, μας έδωσαν το σχετικό brief για τη διαδρομή, συμβουλές πάσης φύσεως αλλά και κατευθυντήριες οδηγίες κατά τη διάρκεια του μεγάλου αυτού αγώνα. Και ήταν όντως μεγάλος. Και άσχετα από το γεγονός πως πραγματοποιήθηκε σε δύο φάσεις, σε δύο μέρες, την Κυριακή 24 και τη Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου, ήταν επίπονος και ιδιαιτέρως challenging.
Μαζευτήκαμε τα χαράματα της Κυριακής, στην Piazza del Duomo που εκείνη την ώρα ξυπνούσε και, εν μέσω Εβδομάδας Μόδας στο Μιλάνο, φωτογραφηθήκαμε, τεντωθήκαμε και αστειευθήκαμε, για να πάρουμε στη συνέχεια το δρόμο για την ύπαιθρο της Βόρειας Ιταλίας. Διανυκτερεύσαμε, έπειτα από τα πρώτα 100, βατά σχετικά χιλιόμετρα, στο Casale Monferrato, στη μέση ακριβώς της διαδρομής. Τίποτα δε μας είχε προϊδεάσει για την επόμενη μέρα.
Στα χιλιόμετρα που ακολούθησαν μέχρι το Casa Martini, στο Pessione, το «σπίτι» του εμβληματικού αυτού brand όπου περιηγηθήκαμε, και στη συνέχεια το Τορίνο, αντιμετωπίσαμε απανωτές αναβάσεις και καταβάσεις στα ιταλικά όρη και προκαλέσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό ποδηλατώντας «στους ουρανούς» επάνω από τις περιοχές που βγάζουν ίσως το καλύτερο αφρώδες κρασί της γείτονα χώρας.
Τερματίσαμε εξουθενωμένοι αλλά πανηγυρικά στην Piazza San Carlo, αφήνοντας το δικό μας αποτύπωμα στη νοητή γραμμή που ενώνει τις δύο πόλεις αλλά και σχεδόν σε ολόκληρη τη σύγχρονη ιστορία των ποτών της Ιταλίας. Μια ιστορία που περιλαμβάνει αιώνες πολιτισμού που αφορά το πίνειν με πικρά λικέρ, γλυκά βερμούτ και αφρώδη κρασιά. Και που τελικά τόσο μαεστρικά ενορχηστρώνεται μέσα από το θεσμό των μεταμοντέρνων και όχι μόνο, απεριτίβο αλλά και στο ίδιο το «Μιλάνο – Τορίνο», τον προκάτοχο του Americano και του Negroni.
Θα βρίσκομαι σίγουρα εκεί και του χρόνου. Υπόσχεση.