Ο λύκος της μπύρας ή αλλιώς λυκίσκος

Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας πει ότι όλες οι μπύρες είναι ίδιες, μην αρκεστείτε να του πείτε μόνο για τη χρωματική διαφορά ή την χώρα παραγωγής. Δώστε του να καταλάβει ότι σημαντική διαφορά σε μια μπύρα κάνει και ο λυκίσκος. Δεν ξέρετε πως; Εγώ είμαι εδώ…

Ο λυκίσκος είναι ένα φυτό, γνωστό για τις καταπραϋντικές του ιδιότητες. Τις προάλλες που ήμουν σε ένα κατάστημα που πουλάει βότανα, μπαχαρικά και μυρωδικά, ένα από τα θέματα συζήτησης ήταν η αύξηση πωλήσεων του λυκίσκου, ώστε να καταναλωθεί το βράδυ πριν τον ύπνο, αντί για τσάι. Αυτή είναι λοιπόν μια από τις ιδιότητες του, που είχε ανακαλυφθεί μάλιστα πολλά χρόνια πριν ο λυκίσκος γίνει από τα βασικά συστατικά της μπύρας.

Κατά την αρχαιότητα, διάφορα μπαχαρικά, φρούτα και μυρωδικά χρησιμοποιήθηκαν για να αρωματισθεί η μπύρα και ανάμεσα σε αυτήν την μεγάλη ποικιλία ήταν και ο λυκίσκος. Αν και ήταν ήδη γνωστός αρκετά χρόνια νωρίτερα στη «μπυρομάνα» Βαυαρία, έγινε μέρος της συνταγής της μπύρας κατά τον Μεσαίωνα, όταν οι Φλαμανδοί μοναχοί οριστικοποίησαν την προσθήκη του.

Η ευρεία χρήση του και η επιλογή ανάμεσα σε ποικιλίες αναπτύχθηκε κυρίως τον 20^ο αιώνα όπου η βιολογία βοήθησε στην ανάπτυξη νέων ειδών, ανθεκτικών σε ασθένειες. Πολλοί από τους λυκίσκους που υπάρχουν στον μακροσκελή σημερινό κατάλογο, δεν έχουν καν ονοματιστεί και καταγράφονται με το επιστημονικό τους όνομα. Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από 200 είδη λυκίσκου, συγγενικά μεταξύ τους, και φυσικά το καθένα με δικό του χαρακτήρα.

Ο λυκίσκος είναι ένα αναρριχώμενο, πολυετές, δυικό φυτό, το οποίο (κρατηθείτε όσοι δεν το γνωρίζατε) είναι συγγενικό της κάνναβης, και έτσι εξηγείται μερικώς το γιατί σε χαλαρώνει… Καλλιεργείται σε μεγάλες εκτάσεις με ψυχρά κυρίως κλίματα, μπορεί όμως να βρεθεί και άγριος ακόμα και στην πιο ζεστή Ελλάδα.

Για την μπύρα χρησιμοποιούνται τα θηλυκά άνθη του φυτού, που πολλοί τα μπερδεύουν με αγκιναράκια ή τα αναφέρουν σαν καμπανίτσες. Στην ζυθοποιία χρησιμοποιείται ο φρέσκος λυκίσκος, ο αποξηραμένος και σε μορφή pellet. Η συγκομιδή του γίνεται με την παραδοσιακή χειρωνακτική μέθοδο.

Στον λυκίσκο οφείλονται κάποια από τα πιο γνωστά χαρακτηριστικά της μπύρας, όπως η πικράδα που ισορροπεί την γλύκα που προέρχεται από τα δημητριακά. Ο βαθμός πικράδας μιας μπύρας μετριέται σε IBU (International Bittering Units). Στον λυκίσκο οφείλονται επίσης κάποια αρώματα και γεύσεις στις μπύρες, ενώ δρα ως φυσικό συντηρητικό στην μπύρα. Το πότε ο λυκίσκος που θα χρησιμοποιηθεί θα εξυπηρετήσει ως αρωματικός ή ως πικρικός, εξαρτάται από την χρονική στιγμή που θα τον χρησιμοποιήσει ο ζυθοποιός και φυσικά από την ποικιλία.

Αν με ρωτούσατε λοιπόν αν είναι όλες οι μπύρες ίδιες θα απαντούσα κατηγορηματικά πως δεν είναι. Εκτός από τις ποικιλίες λυκίσκου και τον τρόπο που τον χρησιμοποιεί ο κάθε ζυθοποιός, η μπύρα εξαρτάται από τα δημητριακά και το καβούρδισμα τους, φυσικά την μαγιά και βέβαια από το νερό, που στιγματίζει επίσης τον χαρακτήρα μιας μπύρας.

Μεγάλη κουβέντα ανοίγουμε όμως. Ας αφήσω και κάτι για άλλη φορά, αλλά να περιμένετε πως μελλοντικά, θα επανέλθω στον λυκίσκο.