Ο χαμένος χρόνος

Έχω κάτσει για μια ακόμα φορά στη γρανιτένια μπάρα του αγαπημένου μου μπαρ, με την πλούσια κάβα και τη χρυσοποίκιλτη διακόσμηση. Πάνε μόλις λίγα χρόνια που ξεκίνησα να πηγαίνω σε μπαρ μόνος μου. Θέλω να δω κόσμο, να βγω από το σπίτι, μα επί της ουσίας δε θέλω να δω κόσμο και θα ήθελα να είμαι σπίτι μου. Ίσως αυτό να σημαίνει ότι θα ήθελα να είναι κάπως αλλιώς το σπίτι μου. Ή να είναι ο κόσμος διαφορετικός. Ή εγώ.

Μπροστά μου, στέκεται ένα «απλό», αγαπημένο κοκτέιλ, πικρό στη γεύση, από αυτά που τα πίνεις γρήγορα και σε μεθάνε ακόμα πιο γρήγορα. Δεν είχε πολύ μεγάλο νόημα η δοκιμή που έκανα πριν, με ‘κείνο το νόστιμο φρουτώδες δημιούργημα που αποφάσισα να τιμήσω. Αφού δε μου αρέσουν οι έντονα αρωματικές πολύχρωμες γεύσεις, ούτε αυτές που τσιμπάνε για λίγο τον ουρανίσκο και χάνονται, γιατί επιμένω;

Θυμάμαι, ανάμεσα σε άλλες σοφιστίες που έχω κατά καιρούς διατυπώσει, έχω αποφασίσει ότι δε θα ξοδέψω ξανά χρόνο για πράγματα που ξέρω ότι είναι άτοπα, άσκοπα ή μάταια. Η ανοχή μου άλλωστε στην «παπάτζα», για να το θέσω κομψά, έχει από καιρό εξαντληθεί και το διατρανώνω με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία.

Βεβαίως, το λέω κυρίως για να το ακούσω και να το ξανακούσω, εγώ ο ίδιος. Μου αρέσει να πιστεύω ότι επί της ουσίας, μια χαρά ξέρουμε μέσα μας τι θέλουμε, ποια πράγματα θέλουμε και ως εκ τούτου θα φροντίσουμε να γίνουν πραγματικότητα, και ποια όχι.

Συνεπώς θα έπρεπε η πρώτη εφαρμογή αυτής της πρακτικής μου να προέρχεται από ίδια μέσα και περιστάσεις, να είμαι εγώ ο πρώτος που το επιβεβαιώνει και να δίνω το καλό παράδειγμα -στον εαυτό μου τουλάχιστον. Παρόλα αυτά τι κάνω; Ακριβώς το αντίθετο. Προφασίζομαι ότι μου αρέσουν τα δύσκολα, ότι βρίσκω πολύ περισσότερο ενδιαφέρον στην προσπάθεια να αντιστρέψω καταστάσεις, ακόμα κι αυτές που μοιάζουν αδύνατες.

Χτυπιέμαι λοιπόν ποικιλοτρόπως για να καταφέρω να φέρω εις πέρας «εργασίες», από μικρές χειρωνακτικές δουλειές έως δαιδαλώδεις συναισθηματικές περιπλανήσεις, για τις οποίες γνωρίζω εκ των προτέρων ότι δεν είναι βιώσιμες. Κάποιος θα έλεγε, και πιθανότατα όσοι είναι δίπλα μου το λένε κι εγώ αρνούμαι να τους ακούσω, ότι χάνω το χρόνο μου. Είναι αλήθεια. Είμαι ακριβός στα πίτουρα και φθηνός στο αλεύρι. Προσέχω να μη χάσω λεπτά και ώρες και την ίδια στιγμή, χάνω μέρες, μήνες, χρόνια.

Αλλά ποιος θα το κρίνει κι όλας αυτό; Ποιος είναι αυτός ο χρόνος που περνάει και χάνεται και ποτέ δε σταματάει, με κανένα τρόπο για κανέναν, αδυσώπητος, στιβαρός, αταλάντευτος; Τι περιθώριο σου δίνει να προλάβεις να ζήσεις, να καθαρίσεις το κεφάλι σου, να νιώσεις, να χαρείς, να πονέσεις, να αισθανθείς, να καταλάβεις, να συνειδητοποιήσεις, να μάθεις, να γνωρίσεις, να χαϊδέψεις, να φιλήσεις; Να αγγίξεις, να ερωτευτείς, να αγαπήσεις, να βαρεθείς, να χωρίσεις, να πονέσεις, να καταστρέψεις, να πληγώσεις, να δημιουργήσεις;

Έτσι είναι ο χρόνος είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι ένας, υπάρχουν πολλοί, είναι τουλάχιστον ένας για τον καθέναν μας, και μη γελάς, ούτε να κλαις, ετούτος εδώ είναι ο δικός μας χρόνος, και σε αυτόν, ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε συνέχεια μαζί. Μίλησέ μου τώρα εσύ για έρωτα, για αγάπη, για απουσία για αποχωρισμό. Αυτά είναι για το χρόνο των άλλων.