Κρασιά σε οριακά γεωγραφικά πλάτη, μέρος 2ο

New Latitude Wines

Ταϊλάνδη, Βραζιλία, Ινδία, Εκουαδόρ

Η καλλιέργεια των αμπελιών σε οριακά γεωγραφικά πλάτη συνήθως είναι σε μορφή κληματαριάς, ενάμιση μέτρο από το χώμα με την κορυφή να φτάνει συχνά τα δύο ως τρία μέτρα. Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται είναι η άρδευση, η δημιουργία στρώματος από άχυρο ρυζιού για την ξηρασία, αλλά και η καλλιέργεια σε υπερυψωμένα παρτέρια που εναλλάσσονται με τάφρους για την παροχή του απαιτούμενου για την καλλιέργεια, νερού.

Οι αμπελοπαραγωγές περιοχές της χώρας είναι κοντά στα σύνορα με το Λάος, στην κοιλάδα Που Ρούα (Phu Rua), στην περιοχή Κάο Γάι (Κhao Yai), πολύ κοντά στην Μπανγκόκ και στο Δέλτα του Τσάο Πράγια (Chao Praya), ακόμα πιο βόρεια, στη θάλασσα της βόρειας Κίνας.

Στη Βραζιλία, στην επίπεδη και άγονη κοιλάδα του Σάο Φρανσίσκο (Sao Francisco), νοτιοδυτικά της χώρας, η μοναδικότητα έγκειται στο εξαιρετικά χαμηλό γεωγραφικό πλάτος, μόλις εννέα μοίρες νότια, όπου υπάρχει ο πλέον κοντινός στον Ισημερινό αμπελώνας του κόσμου. Η κοιλάδα είναι ημιάγονη σαβάνα, η καλλιέργεια των αμπελιών γίνεται στα 350 μέτρα από τη θάλασσα και η άρδευση από τον ποταμό που διασχίζει την περιοχή είναι απολύτως απαραίτητη για να ρυθμιστούν οι δυο παραγωγές το χρόνο.

Οι βροχοπτώσεις, μόλις 600 mm το χρόνο, δεν αφήνουν στα φυτά άλλο περιθώριο από την άρδευση για να διατηρήσουν τις διπλές σοδειές τους, οι οποίες όμως αποδυναμώνουν το φυτό με αντιοικονομικό τρόπο, αφού δεν υπάρχουν σοβαρά αντισταθμιστικά οφέλη μπροστά στο κόστος τους. Η επιστήμη λέει πως τα αμπέλια που παράγουν δυο φορές σταφύλια, χάνουν μεν τη χειμερία νάρκη, αλλά εμφανίζουν ενδεχομένως κάποιο άλλο χαρακτηριστικό. Το αποτέλεσμα από το στρες της ξηρασίας οδηγεί σε εντυπωσιακή συσσώρευση ανθοκυανών και σακχάρων, χαρακτηριστικά που στα κρασιά της συγκεκριμένης περιοχής της Βραζιλίας είναι εύκολα αναγνωρίσιμα.

αμπελοκαλλιέργεια σαν κληματαριά

Τέλος στην παραγωγό κυρίως επιτραπέζιων σταφυλιών Ινδία, όπου η αμπελοκαλλιέργεια χρονολογείται από πολύ παλιά, φερμένη στον τόπο από τους Πέρσες κοντά στο 4000 π.Χ., το ζεστό και υγρό τροπικό κλίμα, επιτρέπει σε κάποιες περιοχές ακόμα και δυο τρύγους το χρόνο. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες η παραγωγή κρασιού στην Ινδία έχει αρχίσει να αποκτά ποιοτικό ενδιαφέρον και γίνεται κυρίως σε τρεις περιοχές στα δυτικά της χώρας, το Νασίκ (Nashik) 20^ο B, και το Σανγλί (Sangli) 16^ο B, στην περιοχή Μαχαράστρα (Maharashtra) και την Μπαγκαλόρ (Bangalore) στην Καρνατάκα (Karnataka) 13^ο B, οι δε ποικιλίες που σήμερα οινοποιούνται εκεί είναι οι συνήθεις που κάνουν «διεθνή» καριέρα.

Τελευταίος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικός, στην λίστα των κρασιών από ακραίες καλλιέργειες είναι ο Ισημερινός. Στην διαχωριστική γραμμή των δυο ημισφαιρίων, και με το μικρότερο δυνατό γεωγραφικό πλάτος, όπως όχι τυχαία δηλώνει και το όνομα του, ο Ισημερινός μπορεί να δώσει ποικίλα προϊόντα. Έτσι στα ορεινά, όπου ο υψόμετρο φτάνει τα 2.400 μέτρα, οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν, επιτρέπουν στα αμπέλια μια μικρή ληθαργική περίοδο και την παραγωγή κρασιών από μια και μόνο καλή παραγωγή. Τα πεδινά παράκτια της χώρας, από την άλλη, με την υψηλή υγρασία και την ακραία ηλιοφάνεια μπορούν να δώσουν, όπως συνήθως συμβαίνει και αλλού έως και τρεις ετήσιες παραγωγές.