Παγκόσμια Ημέρα Μαρτίνι και μερικές παραλλαγές του

Μαρτίνι. Το ποτό-θρύλος γύρω -ή καλύτερα, επάνω- από το οποίο εγείρονται ενστάσεις σχετικά με την αναλογία των (δύο μόλις) συστατικών του, διαφωνίες σχετικά με την προέλευσή του και αναλύσεις σχετικά με τον τρόπο παρασκευής του, ενώ όλα αυτά διανθίζονται με αμέτρητες λογοτεχνικές και κινηματογραφικές αναφορές. Σήμερα είναι μία ακόμη μέρα για να το απολαύσουμε αυτοί που το αγαπάμε και η ιδανική για να το μάθουν όσοι δεν το γνωρίζουν. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μαρτίνι, αποφάσισα να γράψω για τις πιο γνωστές παραλλαγές του.

Παγκόσμια Ημέρα Μαρτίνι. Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή. 

Το Μαρτίνι αποτελείται από δύο και μόνο υλικά, τζιν και βερμούτ(σχεδόν πάντα το βερμούτ είναι ξηρό), προσεκτικά ανακατεμένα, σερβιρισμένα σε παγωμένο ποτήρι, των οποίων η αναλογία μπορεί να αλλάξει, δημιουργώντας και ένα διαφορετικό ποτό. Αυτό που θα πρέπει να γνωρίζουμε, προκειμένου να αντιληφθούμε τις παραλλαγές που ακολουθούν, είναι πως όσο λιγότερο είναι το βερμούτ, σε σχέση με το τζιν, τόσο πιο ξηρό είναι το Μαρτίνι, ενώ όσο αυξάνεται η ποσότητα του βερμούτ, τόσο το αποτέλεσμα γίνεται πιο «βρεγμένο» (wet), όπως συνηθίζεται να αποκαλείται.

Τι άλλα δεδομένα έχουμε; Κατά κανόνα το Μαρτίνι γίνεται με τζιν και ανακατεύεται, ενώ η συνηθέστερη αναλογία που θα σας παρασκευάσουν σε κάποιο μπαρ κυμαίνεται, λογικά, από 5:1 (τζιν:βερμούτ), μέχρι και 10:1 και σερβίρεται με μια φλούδα λεμονιού ως γαρνιτούρα. Αν επιθυμείτε ένα Βότκα Μαρτίνι, αν το θέλετε χτυπημένο –όπως ο Τζέιμς Μποντ- ή σε οποιαδήποτε αναλογία συστατικών και με διαφορετική γαρνιτούρα, τότε θα πρέπει να το επισημάνετε οι ίδιοι.

Πάρτε για παράδειγμα τον Τσόρτσιλ. Δεν επιθυμούσε καθόλου βερμούτ στο Μαρτίνι του, παρά μόνο τζιν, καλά παγωμένο και νερωμένο. Ήθελε όμως να υπάρχει μια φιάλη γαλλικού βερμούτ στο δωμάτιο, την οποία και παρατηρούσε όσο απολάμβανε το Churchill Martini του. Κάποιοι λένε πως με την πρώτη γουλιά, έκανε και μια υπόκλιση προς τη μεριά της Γαλλίας, τιμής ένεκεν. Ή όπως ο σερ Νοέλ Κάουαρντ χαιρετούσε προς την Ιταλία, απολαμβάνοντας κι αυτός το ολόξηρο Μαρτίνι του.

Το Extra Dry Martini ή ‘’Bone Dry’’ -όπως το αποκαλούν, αγγλιστί- είναι το Μαρτίνι με μια ιδέα από βερμούτ. Κάποιοι απλώς προσθέτουν (2-5ml) στο δοχείο ανάδευσης μαζί με το τζιν, ενώ κάποιοι άλλοι απλώς αρωματίζουν το εσωτερικό του ποτηριού, βρέχοντας τον πάγο που το παγώνει με λίγο βερμούτ. Στην ίδια περίπου ποσότητα (15:1) έχετε το Montgomery Martini, όπως ακριβώς δηλαδή το προτιμούσε ο Άγγλος στρατηγός. Οι περισσότεροι θα τιμήσετε μαζί του την Παγκόσμια Ημέρα Μαρτίνι, το βλέπω.

Το Wet Martini, όπως αντιλαμβάνεστε, έχει αρκετή ποσότητα ξηρού βερμούτ, σε αναλογία συνήθως 3:1 (Τζιν:Βερμούτ). Κάποιοι λένε πως αυτή ή περίπου αυτή ήταν και η αρχική αναλογία των δύο συστατικών όταν πρωτοδημιουργήθηκε το Μαρτίνι. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, για ένα περίεργο λόγο μειωνόταν και η ποσότητα του Βερμούτ, σαν μια παγκόσμια συνομωσία να είχε επιβάλλει κάποιου είδους μυστικό εμπάργκο στα ξηρά γαλλικά βερμούτ.

Το Fifty – Fifty Martini, για χάρη του οποίου έχω γράψει και ξεχωριστό άρθρο, συνίσταται από ίσα μέρη τζιν και ξηρού βερμούτ, σε μια –υποθετικά και ουτοπικά- τέλεια αναλογία. Είναι το πιο ελαφρύ Μαρτίνι, ίσως και το πιο αρωματικό, ιδανικό για τις πιο ζεστές μέρες, αυτές που δε θέλουμε να μας καταβάλει το πολύ αλκοόλ. Και αφού βρήκανε να βάλουν την Παγκόσμια Ημέρα Μαρτίνι μέσα στο καλοκαίρι, ορίστε μια καλή περίπτωση!

Για τους πιο… μερακλήδες, θα υπάρχει πάντα το Dirty Martini· ένα Μαρτίνι στο οποίο, ανεξάρτητα από τις αναλογίες των υλικών του, έχουμε προσθέσει μια μικρή ποσότητα (2-5ml) από άλμη ελιάς. Όπως αντιλαμβάνεστε, στο Dirty Martini η γαρνιτούρα είναι by default η ελιά, αντί για τη φλούδα λεμονιού.

Αν πάλι η λέξη μερακλής είναι understatement για να σας περιγράψει, τότε μπορείτε για γαρνιτούρα να χρησιμοποιήσετε ένα ή δύο κρεμμυδάκια-πίκλα και αμέσως έχετε ένα Gibson Martini για την Παγκόσμια Ημέρα Μαρτίνι. Κι επειδή βλέπω να έρχεται ένα γιγαντιαίο ΤΙΝΑΦΤΟΡΕ στα σχόλια, εξηγούμαι: στρογγυλά κρεμμυδάκια, πίκολα, του είδους Allium ampeloprasum var. Sectivum, κοινώς Pearl Onions ή Cocktail Onions. Τα βρίσκετε στα σοβαρά σουπερμάρκετ, σε γυάλινη συσκευασία βάζου και κρατούν (σχεδόν) για πάντα, αφού είναι σε πίκλες. Απλά μυρίζουν στο ποτό σας, ελαφρώς. Ή πολύ.

Το Perfect Martini, δυστυχώς δεν αναφέρεται στο Ιδανικό, στο Τέλειο, αλλιώς θα είχαμε ξεμπλέξει με τις αναλύσεις. Αναφέρεται στο απόλυτα ισορροπημένο ως προς το βερμούτ, αφού χρησιμοποιεί ίσες ποσότητες ξηρού και γλυκού βερμούτ· ας πούμε 6:1:1 (τζιν:ξηρό βερμούτ:γλυκό βερμούτ).

Vesper (σκέτο και όχι Vesper Martini) είναι το περίφημο Μαρτίνι που δημιούργησε ο Ίαν Φλέμινγκ στο παρθενικό του Casino Royale, του 1953 και που με τόσο θράσος μας επέβαλε ο Ντάνιελ Κρέιγκ στο ομώνυμο φίλμ του 2006. Ναι, είναι και το μοναδικό Μαρτίνι που κάποιος σκέφτηκε να το χτυπήσει. Μην παίρνετε ιδέες όμως εσείς για το χτύπημα… Το Vesper δεν έχει ακριβώς βερμούτ, αλλά Kina (ένα αρωματισμένο και ενισχυμένο κρασί με κινίνη), ενώ έχει και βότκα. Οι αυθεντικές του αναλογίες είναι τρία μέρη τζιν, ένα μέρος βότκα και μισό μέρος Kina(μπορείτε να χρησιμοποιήσετε Cocchi Americano).

Όποιο από τα παραπάνω κι αν επιλέξετε, σε οποιαδήποτε αναλογία και με οποιαδήποτε γαρνιτούρα, φροντίστε να σας το φτιάξουν όσο πιο παγωμένο γίνεται. Τα χείλη σας πρέπει σχεδόν να κολλάνε επάνω στο παγωμένο χείλος. Ενώ σε περίπτωση που σας το φέρουν νερωμένο παραπάνω από όσο είθισται, έχετε κάθε δικαίωμα να το επιστρέψετε, αφού ένα υπερβολικά νερωμένο Μαρτίνι είναι πολύ χειρότερο από ένα χτυπημένο.