Μιλώντας για σπουδαία κοκτέιλ

Σε συνέχεια λοιπόν της συζήτησης περί μεγάλων κοκτέιλ, ήρθε και η σειρά μου, σχεδόν σατανικά… Ο Γιάννης δεν ενημέρωσε σχετικά με μια αλλαγή στο πρόγραμμα της Λε Μόντ και βρέθηκα στην αίθουσα μισή ώρα πρωτύτερα, έχοντας χρόνο να γράψω αυτό το κείμενο, με φόντο την γλυκιά, άλλα βροντερή φωνή του Γιάννη να διδάσκει για μερικά άλλα μεγάλα κοκτέιλ.

Αρχικά θέλω να αναφερθώ στην ένσταση στο κείμενό του, σχετικά με το ότι η επανάληψη είναι αυτή που καθορίζει ένα μεγάλο κοκτέιλ. Και ερωτώ: Πόσες φορές χρειάστηκες ένα τζιν με τόνικ; Πόσες φορές είχες ανάγκη από ένα δροσερό ντάκιρι; Και τέλος πόσες φορές τελείωσες τη νύχτα με ένα βαρύ και μεθυστικό Μανχάταν;

Φυσικά θα συμφωνήσω με την απλότητα, αμφιβάλω άλλωστε αν υπάρχει κανείς που θα διαφωνήσει, δεδομένου ότι, καθότι διανύουμε την εποχή των διαγωνισμών, βλέπω όλο και περισσότερες “απλές” συνταγές. Τρία, ίσως τέσσερα, άντε πέντε υλικά, με μια γαρνιτούρα που να βγάζει νόημα και σε ένα κατάλληλο ποτήρι. Απλά πράγματα, άλλωστε όπως έχει πει και ο Ντα Βίντσι “Η απλότητα είναι η απόλυτη επιτήδευση”.

Βέβαια με την διάδοση των κοκτέιλ και της σχετικής κουλτούρας, καθώς και με την μεγάλη προβολή που έχει πάρει ο κλάδος μας, συχνά αυτοί οι κανόνες ξεχνιούνται και τη θέση τους παίρνουν η ματαιοδοξία και ο ναρκισσισμός. Και ως ένα σημείο είναι λογικό. Ξοδεύουμε χρήματα σε ταξίδια, σεμινάρια, εξοπλισμούς, βιβλία και ξαφνικά νιώθουμε την ανάγκη να επιδείξουμε τις γνώσεις και τις ικανότητές μας με αποτέλεσμα να το παρακάνουμε και να ξενίζουμε τους πελάτες μας, βγάζοντας τελικά κακό όνομα, σε εμάς τους ίδιους, όσο και στο αγαπημένο μας επάγγελμα.

Συχνά ξεχνάμε, και χρησιμοποιώ το πρώτο πληθυντικό γιατί δεν βγάζω την ουρά μου απέξω, πως δεν φτιάχνουμε ποτά για ειδικούς και συναδέλφους. Δεν χρειάζεται όλοι να ξέρουν τι είναι τα μπίτερς και αν το κάρδαμο στην πραγματικότητα λέγεται καρδάμωμο (Γιάννη).

Και σχετικά με ένα άρθρο που διάβασα για το αν όχι τα ποτά των ’80s είναι ή όχι κλασσικά, πείτε μου ποιος δεν έμεινε ευχαριστημένος με ένα ταπεινό Old Fashioned ή με ένα υπέροχο Gin Fizz. Ναι δεν είναι ποτά των ’80s, αλλά είναι υπέροχα. Και το προσωπικό αγαπημένο κοκτέιλ; Το South Side! Τζίν με λεμόνι, ζάχαρη, χτυπημένα με δυόσμο και σουρωμένα σε παγωμένο ποτήρι κουπέ με λίγη σόδα.

Είναι λίγο νωρίς για Χριστουγεννιάτικες ευχές, αλλά θα ήθελα να δω περισσότερους καταλόγους και συνταγές περισσότερο προσιτές προς τον κόσμο που σερβίρουμε, ώστε να καταφέρουμε να κάνουμε περισσότερο κόσμο να αγαπήσει τη δουλειά μας.